Ontvangen: Goede voornemens

Goede voornemens intrigeren mij enorm. Ik vind het interessant wát mensen zich voornemen (werken aan je lijf staat op één, relatie op twee en carrière op drie). Ik vind het interessant hóe mensen werken aan hun voornemens (we willen vaak te veel tegelijk en hebben een overdreven vertrouwen in wilskracht). En ik vind het interessant wat mensen gelóven rond goede voornemens en verandering. Geloven ze dat ze kunnen veranderen of juist niet?Met name dit laatste element, wat je gelooft, blijkt veel uit te maken.

De Amerikaanse hoogleraar Carol Dweck wijdde er in 2006 een mooi boek aan: Mindset. Kort samengevat: mensen die geloven dat hun mogelijkheden vastliggen, dat veranderen onmogelijk is (in Dwecks woorden: een 'fixed' mindset) proberen weinig nieuwe dingen uit, leren nauwelijks en bevestigen daarmee hun eigen overtuiging. Mensen die geloven dat verandering en groei wél mogelijk zijn (een 'growth' mindset) doen het tegenovergestelde.

Onze overtuigingen op het gebied van veranderen bepalen daarmee in hoge mate of ons leven zich in een opwaartse of neerwaartse spiraal ontwikkelt.Goed. Het is in veel gevallen dus voordelig om te geloven dat je kunt groeien en veranderen. Maar wat nu als je daar niet van overtuigd bent? Ook dat blijkt veranderbaar. Vier suggesties:

1. Leer meer over je brein: onze hersenen maken ons hele leven lang nieuwe verbindingen aan en ruimen oude op. Lees Het maakbare brein van neurologe Margriet Sitskoorn en verbaas je over de grote veranderbaarheid van je hersenen.
2. Leer van leerervaringen: denk terug aan iets wat je dacht niet te kunnen, maar tóch hebt geleerd. Bestudeer andere mensen die succesvol iets hebben veranderd wat eerst onmogelijk leek.
3. Realiseer je de implicaties van deze leerpunten: áls verandering echt mogelijk is, wat betekent een koerswijziging in 2009 dan voor je carrière of je relatie? Wat zijn de effecten over een jaar? Over vijf jaar?
4. Doe iets met deze leerpunten: probeer iets nieuws uit. Iets eenvoudigs waarvan je weet dat het gaat lukken. Hierdoor onderbouw je je nieuwe ideeën over verandering met persoonlijke ervaringen.

Heel eerlijk: ik ben géén geboren optimist. Tóch geloof ik dat 2009 een geweldig jaar wordt. Al was het alleen maar omdat ik weet dat dit beter voor me is.

van Ben Tiggelaar

Het gaat haar goed...

Nooit zoveel reactie gehad op een weblog als de vorige keer.

"Om welke dochter ging het?"vroeg mijn moeder per mail. Ze is bijna 80 maar het web brengt ons steeds vaker met elkaar in contact. "Waarom ik niet meteen gebeld had?" wilde ze weten...

Wel nu voor iedereen en alles: Het gaat om de tweede... die je kunt vinden bij de filpjes van youtube... Toneelspelen is haar grootste hobby.


Reken maar dat ze met haar pink sneller geholpen wilde worden dan bij het bedienen in dit filmpje.... Boeven zijn het!.. maar als je oplet, snap je hoe ze redeneren, die kids van nu...!

Grondlegger en gebroken pinken

Vandaag was Jannie E. op bezoek. In 2002 (wat gaat de tijd snel) hielp zij het Ichthus College met integraal personeelsbeleid. Ze liet ons ontdekken dat het beste voertuig voor verandering niet een doorwrocht onderwijsplan is maar de kwaliteit van de mensen die er aan werken. Lang geleden... maar van veel betekenis voor hoe Kees en ik naar onze scholen/mensen kijken en wat was het dus goed om haar weer te zien en te mogen vertellen wat we nu aan het doen zijn.

In de boeiende gesprekken die we hadden, kwam ook de herinnering aan vroeger goed aan bod. Ik weet nu nog dat Jannie ooit na een aanrijding met een motorrrijder bij ons aanschoof. Ze was ontdaan en in de war. De enige keer dat ik dat heb gezien, want was die mevoruw verder altijd helder!

In de auto naar VIA bespraken we het voorval. De impact die het op haar had en de gevolgen. Ik heb altijd gevonden dat daardoor een eind is gekomen aan onze werkrelatie. Ze zit nu als schoolleider in het zuiden van het land en haar collega's hebben, denk ik, nog niet in de verste verte een idee van wat ze kan betekenen. "Man zou ze hier wonen. We zouden haar meteen een baan aanbieden...!!!!

In mijn enthousiasme voor Jannie en wat wij haar wilden vertellen , vergat ik vandaag mijn telefoon uit het oog. Normaal gesproken niet ernstig maar vandaag rampzalig. Want terwijl ik sprak, was het mijn dochter die haar pink brak bij gym .

... en dan moet je mee naar het ziekenhuis.....dat lukte niet, net als toen met Jannie en de motorrrijder.... Maar in beide gevallen kwam het goed door anderen.

"Je hoeft immers niet alles zelf te doen om het goed te laten verlopen! "

Vertalen een kunst?

Op dit moment maken we voor het centre voor Sports and Education digitale versies van lesbrieven die de leerlingen daar gebruiken. Dat doen o.a. mijn kinderen en ze zijn er snel in. Toch nog nuttig die zapgeneratie en dat voor lage lonen...

Bovendien steek ik wat van ze op. Ze vinden de manier waarop we digitaliseren maar niks. Ze brengen me daarom in aanraking met dingen die in hun ogen leuker zijn en minstens zo leerzaam. Zo vonden zij de applets voor wiskunde waarin je stap voor stap leert werken met een geodriehoek en ook een vertaalmachine waarmee je brieven en teksten kunt vertalen:

http://www2.worldlingo.com/nl/products_services/computer_translation.html

Je hoeft er niets voor te doen. Knip je tekst en plak hem op de juiste plaats. De vertaling van het deze zin wordt:

• You must occur nothing there. Cut you text and paste at the correct place. The translation of this sentence becomes:
• Tu ne dois présenter rien. Couper tu le texte et la brame lui à l'endroit correct. La traduction de cette phrase est:
• Sie müssen dort auftreten nichts. Schneiden Sie Sie Text und plak er am korrekten Platz. Die übersetzung dieser Richtung wird:
• Usted debe ocurrir nada allí. Córtele texto y plak él en el lugar correcto. La traducción de este sentido se convierte

Leuk, vooral ook door de fouten die optreden maar behulpzaam ook want als eerste klasser van vroeger had ik in geen enkele taal een begin kunnen maken..

Maar voor gebruik op school geldt hetzelfde als voor mij bij het begeleiden van het digitaliseren: Wel blijven opletten wat ze doen en hoe ze het gebruiken....

Het oudste lid van de zapgeneratie

Wel eens gehoord van de zapgeneratie? De generatie van 12 tot 20 jaar die nauwelijks blijft hangen bij één programma en veel vaker televisie kijkt via internet. Beelden en beeldtaal begrijpen ze als geen ander maar van een boek lezen, hebben ze geen kaas gegeten.

In het onderwijs maken leraren zich daar zorgen over. Zij begrijpen niet dat je al zappend informatie kunt verwerven. Plakken en knippen, is in hun ogen ongeoorloofd maar tegelijkertijd wel de manier waarop deze generatie kennis creëert.

Wat ziet een leraar als hij deze generatie ziet TV-kijken? Zoiets als: nou mensen dit is dus ... *zap*... gewelidge nieuwe .. *zap*...jodelie jodelie ..*zap*...voor de zap generatie ..*zap*vogel... *zap*...zonder totalitair systeem ..*zap*...overweldigende brutaliteit van de kana ..*zap*...Yo Yo Yo ...*zap*...Bouwsteen van de de oude wereld ... *zap*

Maar uit onderzoek blijkt dat de zapgeneratie op deze manier wel degelijk informatie opneemt en zelfs instaat is een aantal belangrijke lijnen te trekken en waarderingen uit te spreken over de wijze waarop is gefilmd.

"Onzin, waanzin", roepen de oudere generaties. Maar is het eigenlijk wel zo gek? Ik heb er zelf nooit veel tegen gehad. Ik leer nu sneller dan vroeger dankzij de middelen die ik gebruik. Ze passen mij beter dan ooit. Van die werkwijze ben ik geen domme jongen geworden maar juist een slimmere...!

Ben ik dan te vroeg geboren? Nee eigenlijk niet. Dat geldt vooral voor mijn vader. Hij heeft nooit gewerkt met de computer. Hij vertrouwde ze niet eens en vond altijd dat hij beter kon roosteren dan die computer van zijn opvolger. Maar in de beschrijving van zappende TV-kijker herken ik hem als geen ander. Hij keek drie programma's tegelijkertijd, luisterde ondertussen naar klassieke muziek, las een boek en speelde een spelletje schaak.

Hoe hield hij zijn hoofd er bij? Ik heb het nooit begrepen maar wil wel gezegd hebben dat hij graag discussieerde met de sectie Nederlands over literatuur. Daarin vroeg hem nooit iemand of hij alles wel gelezen had. Ik weet zeker van niet maar niemand die dat ooit heeft kunnnen merken aan de kwaliteit van zijn bijdrage in het gesprek. Met name over de structuur van boeken kon hij ze allemaal aan. Het was immers een echte wiskunde-man.

Is hij dan het eerste lid van deze nieuwe generatie of zou zijn vader ook zo zijn geweest?

Spraakverwarring...?

Jorg Radstake (Windesheim) gebruikte tijdens de sportconferentie in Papendal een filmpje om duidelijk te maken hoe zender en ontvanger elkaar kunnen missen.



Geef toe... amusant en doodvermoeiend als je erzelf in zit!

Schoolvoorbeeld....

Een feestje.. Bezoekers van het Arbocongres voor het voortgezet onderwijs ‘Nu in de praktijk’ hebben de arbo -aanpak van SSCO tot de meest inspirerende aanpak gekozen. Het congres en de verkiezing van het ‘Beste Schoolvoorbeeld 2008’ zijn een initiatief van kennis- en adviescentrum Arbo-VO.

Net als de bezoekers van het congres was de jury zeer enthousiast over de initiatieven van SSCO. Juryvoorzitter Jo Simons, secretaris van de adviesraad van Arbo-VO: “We zijn er bijzonder van gecharmeerd dat zelf een expertisecentrum is opgezet. Dat wil namelijk zeggen dat arbo echt een plek heeft gekregen in de organisatie. Dit is echt een schoolvoorbeeld van goed werkgeverschap. Het raakt de zachte, mensgerichte kant van de arbo.” Ans Witjes, hoofd P&O van SSCO nam de geldprijs van 2.500 euro in ontvangst, vrij te besteden aan een project ter verbetering van de arbeidsomstandigheden op de school.

Uit het persbericht lees ik dat het winnende schoolvoorbeeld van SSCO verschillende arbo-aspecten raakt die invloed hebben op de werkdruk, agressie en de balans tussen werk en privéleven. Er is een Centrum Voor Leren en Ontwikkeling, aandacht voor generatiemanagement en vitaliteitbeleid, er is een psycholoog in dienst, elke locatie heeft een eigen vertrouwenspersoon en eenmaal per jaar houdt de SSCO een medewerkers-tevredenheidonderzoek.

Knap hè! ... van Ans en alle anderen die er aan werken. Gek hè?...dat je de aandacht van anderen nodig hebt om weer te weten hoe bijzonder die aanpak is. We gaan een feestje vieren!

Onderwijsraad en variatie

Naar aanleiding van mijn blog van vorige week over vertrouwen , mailde iemand me met de opmerking dat ik dat geluid ook maar eens landelijk moest gaan afgeven. De inhoud was hem uit het hart gegrepen.

Nu doet zich in mijn werk regelmatig de mogelijkheid voor om iets te zeggen of een signaal af te geven. Dus zo gezegd, zo gedaan... Zo ontvingen Kees kortgeleden de onderwijsraad. Zij doen op dit moment onderzoek naar de vraag of grootschalige besturen de variatie in het onderwijs doen afnemen of juist doen toenemen. Daar vinden Kees en ik wel iets van. Begrippen als lokale verankering en schoolprofielen en onderwijsconcepten zoals VIA, TalentStad, Jenaplan en het Center voor Sport and Education maken duidelijk hoe wij als bestuur graag willen bijdragen aan variatie...

Om dat ook aan de onderwijsraad te laten zien ontvingen we hen in IJsselmuiden en bij het praktijkonderwijs in VIA. Om zo veel mogelijk afstand te nemen van het landelijk beeld dat bestuurders vooral in te grote auto's door de regio scheuren, had ik Kees voorgesteld met me mee te rijden in mijn ondermodale Fiat. Een geweldig idee tot dat bleek dat onze bezoekers per trein naar Kampen waren gekomen en ik hen achterin de krappe Fiat tussen locaties en terug naar het station mocht brengen. Maar ach: Het punt was goed gezet.

De gesprekken waren boeiend en het begrip vertrouwen kwam rond schaalgrootte en controle al snel om de hoek kijken. In dat verband heb ik ook zelf ademloos geluisterd naar de teamleiders die het woord voerden. Zij lieten zien zelf verantwoordelijk te zijn en te weten bij wie ze hoorden. De besturingsfilosofie van onze instelling hoefde ik niet uit te leggen, dat lieten zij zien. Wat was ik trots!

Vertrouwen moet je winnen en kun je krijgen door de goede dingen te delen. Besturen kunnen daarin bijdragen door de juiste mensen met elkaar in aanraking te brengen.

Meer dan 15 jaar terug...

Toen ik het blogje over de volle kerk nog eens na las, bedacht ik me het volgende:

In 1991(?) bezocht ik een leergang "invoering basisvorming". Toen een hot-item in onderwijsland. In de aftrapbijeenkomst schetste de begeleider twee mogelijke aanpakken. In de eerste variant hield de rector een enthousiasmerend verhaal en bepaalde hij het team bij de eigen deskundigheid. Zij gingen de basisvorming vormgeven en werden gevraagd hun gewaardeerde inbreng te geven. In de tweede variant nam de directie stelling, liet een blauwdruk ontwikkelen door een werkgroep en gaf de gewenste inrichting mee aan het docententeam.

Ik weet nog dat ik met de eerste variant niets had. Ik vond het zwak en onvoldoende verbonden met de doelstelling. Nee, de basisvorming vroeg om een heldere stellingname die aanpak zou leiden tot loyaal participerende medewerkers...

Nu schrijf ik in mijn laatste blog over de samenwerkende kerken en zeg ik dat ik geniet van het proces en de particpatie van alle mensen.

Wat is er gebeurd...? Ben ik ouder en wijzer... of is het makkelijker om anderen te laten werken als je er minder verstand van hebt....?

Om met de Caluwe te spreken: "Ik ben van blauw via groen naar wit gegaan...

Een volle kerk

Ik ben voorzitter van een commissie die de praktische organisatie verzorgt van gezamenlijke kerkdiensten voor drie wijkgemeenten van de Gereformeerd Synodale en Hervormde kerk. In die commissie prachtige mensen die met elkaar wat teweeg kunnen brengen in een proces dat stapje voor stapje gaat. Het is en blijft immers Kampen.

Als voorzitter geniet ik vooral van het proces dat we met elkaar doorlopen. Bij de start kregen we van het triomoderama een stevige blauwdruk mee, maar al snel ontdekten we dat "gewoon doen"en "iedereen betrokken houden" ook een aanpak is.

We nodigden daarom op 25 septemeber iedereen die verantwoordelijkheid heeft bij de kerkdiensten uit. Dat deden we in VIA nog voor de officiele opening. Iedereen wilde daar wel een kijkje nemen en dus was de opkomst, ook door de geweldige uitnodiging, groot.

We vertelden wat er stond te gebeuren en dat het 2 november zou gaan beginnen. Het probleem was immers niet groter dan dat er drie verschillende werkwijzen moeten worden bijeengebracht. We zeiden ook dat wij als commissie er natuurlijk minder verstand van hadden dan iedereen die al betrokken was bij de kerkdiensten. Of iedereen dus wilde helpen er een succes van te maken. Natuurlijk waren er mensen die het veel te snel vonden gaan maar er waren er net zo veel die er wel wat in zagen en omdat ze elkaar ontmoetten, staken ze elkaar aan.

Zondag jl. was de eerste gemeenschappelijke dienst. Met zijn allen naar de Burgwalkerk. En laat ik het maar meteen zeggen: De thuisblijvers hebben wat gemist. Met ruim 1000 mensen in de kerk zitten. Ik heb het alleen in mijn vroege jeugd nog mogen meemaken. Het was een prachtige dienst. Dat hoorde ik van alle kanten: links en rechts, jongeren en ouderen, hervormd, gerefor­meerd. Zoveel mensen, zoveel enthousiasme.

Een van de commissieleden mailde me daarna: En 't was vanmorgen ook prachtig om te zien hoe Lubert zat te glimmen, en hoe Arend af en toe als een veldheer zijn blik over de troepen liet glijden... Jongens, jongens (v/m), wat een feest!

Ter lering: Organiseer enthousiasme, blijf betrokken en geniet van wat je met elkaar bereikt.

Nooit gedacht dat ik ooit zo in een kerkdienst zou zitten!

Gemist..... maar wel gezien

Nooit kunnen denken dat ik die kans voorbij zou laten gaan.... Op 29 oktober trad Jethro Tull op in de IJsselhallen en ik was er niet bij! Mijn hele leven lang ben ik al gek van die band. Nooit gezien, vroeger te duur en nu zo maar voorbij laten gaan....

Jethro Tull is een Britse Grammy Award winnaar en progressieve rockband uit Blackpool, opgericht in 1968. Hun muziek is herkenbaar aan de opmerkelijke zangstijl en het unieke dwarsfluitwerk van voorman Ian Anderson, aan de ongewone en vaak complexe liedconstructies en aan de intelligente teksten. Hun muziek, gestart als blues met een experimentele inslag, heeft onomstotelijk invloeden van klassieke muziek, hardrock en alternatieve rock, alsmede Aziatische en Keltische folkmuziek. Hierdoor is moeilijk andere muzikanten aan te wijzen die soortgelijke muziek maken.

Opvallend kenmerk van Jethro Tull is dat voorman Anderson bijna alleen akoestische instrumenten speelt: de "un-plugged guy in a medium to heavy rockband". De bekendste nummers van de groep stammen uit eind jaren zestig en de vroege jaren zeventig: 'Thick as a brick', Locomotive breath' en 'Bourree'.

Mijn vader waardeerde de klassieke en jazz invloeden bij Tull. Bouree vond 'ie leuk want het was van Bach maar helemaal verrukt was hij van "By kind permission of" een klassieke jazz variatie. Ik hield vooral van "A Passion play" een zwaar stuk dat twee plaatkanten besloeg. We konden nooit dichter bij elkaar komen. Maar hoe kan de tijd veranderen... In plaats van Tull was ik zondag bij Midas.

Ook al is hij er niet meer. Ik sta nu dichter bij mijn pa dan ooit.

Slechte cijfers geven geen verbetering

In Trouw lees ik deze week een artikel over het effect van rapportcijfers in de zorg.

Geef ziekenhuizen rapportcijfers en de ’onvoldoendes’ gaan vanzelf beter hun best doen. Ze worden er immers op aangesproken door de inspectie én door hun patiënten. Althans, dat is de theorie. Maar werkt het ook zo in de praktijk?

Maar ten dele, blijkt uit recent in Medisch Contact gepubliceerd onderzoek van VU medisch centrum bij zes ziekenhuizen in de regio Amsterdam, naar het gebruik van de zogeheten basisset prestatie-indicatoren.

Het belangrijkste effect lijkt dat de ziekenhuizen er aan gewend zijn geraakt dat ze met de billen bloot moeten. Ze blijken steeds vaker het gevraagde te registreren en dus daadwerkelijk cijfers te kunnen leveren.
Paradoxaal genoeg blijkt echter dat matige scores op bepaalde prestatie-indicatoren voor ziekenhuizen nog nauwelijks aanleiding zijn geweest om op die gebieden specifieke verbeterprojecten te beginnen. Ziekenhuizen gebruiken de cijfers vooral om verantwoording af te leggen bij de IGZ. De invloed op de kwaliteit van de zorg lijkt nog beperkt.

Voorlopig lijkt het effect op structuur dus groter dan op de kwaliteit van de zorg.... en dan...slecht presterende ziekenhuizen krijgen door hun slechte scores minder patienten. Wie wil er nu nog naar de Flevomeerziekenhuizen? Daardoor moeten deze ziekenhuizen straks met minder personeel verbetering nastreven.

In het onderwijs weten we al langer dat cijfers op zich kinderen niet beter maken. Een te eenzijdige focus op resultaat leidt zelfs tot een gebrek aan continuiteit, blijkt maar weer!

Finland(5): Terug in Nederland

Bij thuiskomst lees ik in de krant dat van Bijsterveldt de kwaliteit van het voortgezet onderwijs gaat verbeteren door het eindexamen in de toekomst strenger te beoordelen. De staatssecretaris wil met de strengere eisen de aansluiting op het vervolgonderwijs verbeteren en de verschillen in resultaten tussen de schoolexamens en het centraal examen aanpakken.

Vanaf het schooljaar 2011/2012 moet voor het centraal examen een voldoende worden gehaald. Scholieren kunnen een onvoldoende tijdens het centraal examen nu nog compenseren met een goed cijfer voor het schoolexamen.

Het Landelijk Aktie Komitee Scholieren (Laks) is de eerste die reageert en meteen de angel uit de discussie haalt. Volgens de scholierenorganisatie is het goed dat de bewindsvrouw de kwaliteit van het onderwijs wil verbeteren, maar zou Van Bijsterveldt beter geld kunnen uittrekken om het niveau van het onderwijs te verbeteren.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik langzamerhand zo zat ben van de manier waarop we in Nederland met elkaar omgaan. In de hele discussie speelt namelijk niet alleen de wens van kwaliteitsverbetering een rol, maar vooral ook het vermoeden dat scholen frauderen in het schoolexamen.

O foei, wat doen die slechte docenten toch allemaal? Die rommelen hun leerlingen er doorheen met te makkelijke SE's en hebben geen oog voor de kwaliteit van ons onderwijs. En dan die bestuurders van die grote instellingen die maken er helemaal een potje van...

Dat er in het SE andere inhouden worden getoets dan in het CE zijn we al lang vergeten. Dat het concentreren op het CE leidt tot een versmalling van ons onderwijs kunnen we niet eens navertellen. Nee, liever hebben we gelijk, sluiten we de ogen voor de nuance en menen we een kwaliteitsbverbetering te realiseren met een ferme uitspraak over het eindresultaat.

Dat daarin bij het publiek beelden ontstaan, is niet onze verantwoordelijkheid. Dan moeten de professionals het maar beter doen! Als je net uit Finland komt waar het onderwijs nog hoog staat aangeschreven, is zo'n krantebericht vol met Nederlandse domheid moeilijk te verteren. Dat bewindsvrouwen er in stappen en de publieke opinie de inhoud bepaalt, is onuitstaanbaar. Dat het bijeffect een dalend aanzien voor het onderwijs is, is contra productief.

Nee, in mijn ogen is het allemaal een gebrek aan vertrouwen. Vertrouwen als voorwaarde. Ik weet dat je vertrouwen moet verdienen, maar dat kan als het je wordt gegeven. We doen daar in Nederland veel te weinig mee.

Jan Jaap van der Wal zei het in zijn laatste show "zonder band" treffend: In de grond van de zaak deugen mensen. Ik heb niet de verwachting dat een van jullie opstaat en met een geweer gaat schieten. Ik vertrouw jullie en mezelf wel. We gaan geen gekke dingen doen. Laten we daar van uitgaan en voorkomen dat we beleid maken op een mogelijk uitzondering.

In mijn ogen geldt dat ook voor de casus van het examen of niet dan...?

Finland(4): Akeem Scott

Op de vroege morgen bezoeken we op vrijdag een basketballtraining. We worden voorgesteld aan een aantal jeugdspelers die tijdens de training met speels gemak vanuit elke stand en angle de basket weten te treffen. Skills gaan vooraf...

Simo vertelt ons dat die avond zijn oude team in Helsinki de Finse kampioen Tapiolan Honka treft. Hij kan er niet naar toe. Huiselijke verplichtingen tellen ook bij hem zwaar... maar als ie zou kunnnen dan zou die gaan. Met zo'n aankondiging kunnen we niet anders dan gaan.

Na verbluft te zijn van de faciliteiten en de toegangsprijzen (€20,-- p.p) bekijken we de wedstrijd. Amusument van de bovenste plank. Twee coaches die nooit zouden kunnen voldoen aan de vijf waarden van Landstede, moedigen hun teams hartstochtelijk aan. Patronen zijn er in het veld nauwelijks te herkennen maar de passie is er niet minder om.

Basketball kent, ook in Finland, een flinke Amerikaans inbreng. Deze Amerikanen geven al helemaal niet de indruk een plan te volgen. Ze doen hun ding en lopen rond alsof ze zelf het spelletje hebben uitgevonden. Ik kan me niet voorstellen dat ze ook maar een aanwijzing horen.
Sterspeler van die avond Akeem Scott, watervlug, graag alleen en succesvol. Het is zijn naam die ik in alle Finse woordenbrij steeds opnieuw hoor.

Net niet coast to coast maar dan toch AKEEEM SCOTT....de speaker schreeuwt...

Finland(3): Sari Multala

Elke school heeft ze, succesvolle leerlingen of ex-leerlingen. Ze zijn het visitekaartje van je school en als ze uitblinken in het profiel van de school, zijn ze belangrijke ambasadeurs. Ze zijn het levende bewijs dat de school er toe doet...

Mäkelänrinne Sports High School kent een hele lijst van succesvolle topsporters die ooit de school bezochten. Van paralypisch tot olypisch, van europees tot wereldsucces. Elk jaar wordt een van hen verkozen tot ambasadeur van het jaar. Dit jaar viel de eer te beurt aan Sari Multala, zilver op het WK van 2007 en goud op het EK zeilen. (Laser-Radial)

.. en dat moet worden gevierd en dus stroomden de studenten binnen...

Na een Finse toespraak van 10 minuten waarvan ik echt niets begreep en een dankwoord van de sporter waarvan ik vermoed dat de bijdrage van de school in haar succes werd belicht, volgende een afsluitend spel. Een grand finale om nooit te vergeten. Een blijvend symbool voor het geduld en de beleefdheid van de studenten van deze Finse school.

Ook wij, de buitenlandse gasten, kregen een rol. Voor we het wisten stonden we met drie teams met speelgoedbeestjes te mikken op een scorebord. Een onbenulliger spel heb ik nog nooit aan meegedaan en de meeste studenten hebben er door de drukte weinig van kunnen zien maar ze bleven wel keurig zitten en bedankten met een applausje.

Vreemde gewaarwording maar wel een bevestiging van het feit dat ambasadeurs een belangrijke rol spelen en je je feestjes moet vieren. Hoe onbenullig ook.

O ja, natuurlijk wel gewonnen en Thomas had de hoogste score....

Finland (2): Playing games

IJshockey is sport nr 1 in Finland. In de korte tijd dat we nu in Helsinki zijn ontdekten we twee enorme ijshockey-stadiums. Daarnaast stikt het van de goede voorzieningen. In de ritjes van en naar school noteerde ik een operahuis, een concerthal, een voetbalstadium en natuurlijke het Olympisch complex van 1954.

Op dezelfde donderdagavond konden we kiezen uit drie verschillende ijshockeywedstrijden, maar we hadden ook naar carmen kunnen gaan of naar sibelius. Google het maar na....

Als je dan bedenkt dat Finland maar 5,2 miljoen inwoners heeft en Helsinki met voorsteden slechts 1 miljoen inwoners heeft, vraag je je af waar het publiek vandaan moet komen. In de voortreffelijke voorziening waar wij naar het ijshockey keken was het niet druk. Half bezet op zijn hoogst en ondanks de opzwepende bedoelde cheerleaders bleef het een wat koele avond. Het spelletjes is leuk en de thuisploeg won maar ik miste toch wat beleven.

Je moet immers met veel zijn om een oranjegevoel te krijgen. Nederland is zo bezien dan misschien wel vol maar vooral toch ook gezellig

Finland (1): Mäkelänrinne Sports High School

Vandaag bezoeken we de Mäkelänrinne Sports High School. Een school met ruim 800 leerlingen waarvan zo'n 600 een topsporter zijn of met sport leven. In de ochtenduren is er tot tien uur tijd voor trainen, daarna is er school tot een uur of vier om de dag weer af te sluiten met trainingsarbied. Een sandwichmodel dat we ook in het Center voor Sports en Education in Zwolle gebruiken.

De schooldag begint om 8.00 uur en dus zitten we ruim voor zevenen aan het ontbijt. Tel daar de late aankomst, het biertje in de plaatselijke kroeg en het tijdsverschil bij op en je kunt je voorstellen dat het een rustige start was vanmorgen.

Het gesprek verloopt met alle medewerkers in het Engels. Simo, onze gastheer, spreekt het prima en ook docenten en leerlingen gebruiken de taal met meer gemak dan wij als bezoekers. Maar naar verloop van tijd krijgen we het te pakken en na de presentatie van Thomas en Tjeerd is het ijs gebroken. Ik heb er wel respect voor want koud aangekomen moet het Engels zich nog in onze monden vormen.

Het levert ook een aardig gesprek op over de maatschappelijke betekenis van sport en educatie in de Finse en Nederlandse samenleving. Opvallend in mijn ogen vooral het hoge aanzien dat educatie in Finland heeft. Dat lijkt in Nederland te verschuiven. Het Nederlands onderwijs lijkt meer wantrouwen dan vertrouwen op te wekken. Voor sport geldt overigens het omgekeerde. In Finland is juist het aanzien van sport, na een aantal dopingschadalen, aardig gedaald.

Toch staat sport overal voor passie en talentontwikkeling. Mäkelänrinne Sports High School is dan ook een school waar kinderen graag bij horen. Je merkt het aan de sfeer, de concentratie en de omgang met elkaar. Je kunt er prima eten tussen de kids zonder dat de boterhammen over je heen vliegen...

Om dat te laten zien 1 foto: Een blik zegt immers meer dan 100 woorden. (rechts is Simo, links een schaatstalent)

Ja-maar®....

Afgelopen dinsdag werd de opening van VIA verzorgt door Berthold Gunster van Ja-maar®... Het was een feestje waarvan hier nog een korte impressie.

Ja-maar® probeert mensen van gedrag te veranderen. Na een lange periode van voorbereiding waarin met vallen en opstaan VIA is gerealiseerd, wilden we alle discussies stoppen met een Ja-maar® show bij de opening.

We polderen er op los in Nederland: ja-maar, ja-maar en nog eens ja-maar. Onder het mom van "zoeken naar draagvlak" mag iedereen eindeloos meepraten. Als maar niemand buiten de boot valt. Als we maar aardig zijn voor elkaar. Het gevolg: alles wordt stroperig. En zo ontstaat een cultuur van ja-zeggen, nee-doen. Als regisseur en trainer ontwikkelde Berthold Gunster de Ja-en, Nee-want, Ja-maar® Filosofie: een concreet instrument om gedrag van mensen inorganisaties te begrijpen en te veranderen. De Ja-maar® Show geeft inzicht in de bron van ja-maar-gedrag. Waar we assertief lijken, geven we ongemerkt toe. Waar we kritisch klinken, handelen we opportunistisch. En waar we coöperatief willen zijn, blijken we te zeuren. Ondanks onze "goede bedoelingen" is het effect van ons gedrag vaak weerstand, irritatie en afkeer. Hoe kan je zorgen dat het wel klikt? Hoe kan je een situatie creëren waarin er sprake is van vertrouwen, wederzijds respect en gelijkwaardigheid? Dat is de essentie van de Ja-maar® Show.

De aanpak was een succes en had ook gevolgen voor de wijze waarop de Stentor de opening in het nieuws bracht. In plaats van een verslag van de opening werd het een special waarin twee dagen later gebruikers hun mening gaven over het gebouw. Het JA-maar was nog niet gestopt maar het Ja-en had inmiddels de overhand.

VIA

Gister was de opening van VIA. VIA huisvest de bovenbouw van het vmbo en het praktijkonderwijs van twee scholen voor voortgezet onderwijs in Kampen. Het Almere College en Ichthus College hebben, met behoud van eigen identiteit, de handen ineengeslagen om dit bijzondere gebouw te realiseren.

Mooie facileiten zijn er van fitness tot motorvoertuigen en van kapsalon tot metaalbewerking. Leerlingen kunnen in het gebouw zien wat er te doen is in de samenleving en ontdekken welk beroep bij hen past. Zo werken leerlingen vanuit eigen talenten naar een beroepsbeeld.

Op de filmpjes op de site kun je horen dat verhuizen tijd kost. Leerlingen, docenten en ouders zijn voorzichtig enthousiast maar geven ook aan dat het gezamenlijk gebruik van al die mogelijkheden tijd kost. Dat geeft niet. De aanloop naar het gebouw nam 10 jaar. Er is in die tijd door heel veel mensen over nagedacht. Samen is vanuit een concept een school ontstaan waar nieuwe inzichten ruimte krijgen. Het eerste gebruik laat zien dat het werkt. Leerlingen voelen er zich goed en docenten zijn er in toenemende mate trots op. Dat geeft vertrouwen!

De grootste JA-maar die we in het speciale programma bij de opening oogstten was: "Mooi gebouw dat VIA, maar wie maakt de plafonds schoon?" Als je met elkaar zo veel hebt overwonnnen, bedenken we daar ook nog een oplossing voor.

Getallen

Mijn vader was wiskunde leraar en wilde om die reden nog wel eens aan de hand van getallen praten. Afgelopen woensdag heb ik tijdens mijn maidenspeech voor de Rotary ook maar eens gebruik gemaakt van die werkwijze. Na 50-25 leverde het de volgende reeks op:

8-14-18-25- 29-34-37-45-50

50-25 staat voor mijn leeftijd en het aantal dienstjaren.

8 jaar was ik toen ik in de schoolbanken tot de ontdekking kwam dat iedereen de tafels kende behalve ik. Ik kreeg ze er niet in en hoe langer dat gebrek bestond hoe oncompetenter ik me voelde. Het maakte me toen klein maar heeft achteraf zeker bijgedragen aan mijn belangstelling voor onderwijs.

14 was ik toe ik in het VO ontdekte dat een grote mond uitbetaalde. Je kon er heibel mee maken en zaken mee recht zetten die eigenlijk krom waren...

18 staat voor het vertrek uit huis. Op weg naar Groningen: Vrijheid en muziek.

25 was ik toen ik voor de klas begon als aardrijkskunde leraar in Friesland en later in Kampen, Zwolle en Steenwijkerwold.

29 was ik toen ik conrector werd. Ja, ik ben nog echt van het oude stempel....

34 jaar en rector van een fusieschool.

37 staat voor de leeftijd waarop ik bovenschoolsmanager werd. (13 jaar geleden....kan ook een teken zijn)

45 en voor het eerst bestuurder van scholen

50 nu en straks bestuurder van een nog grotere organisatie.

Mijn vader zocht altijd naar de regelmaat in dit soort reeksen . Uit mijn reeks blijkt vooral dat ik geen echte beta ben. Daarvoor is er te veel onregelmatigheid. Wel is zichtbaar dat ik van verandering houd en dat het leven steeds sneller gaat.

Digitaal voor elkaar

De laatste twee dagen ben ik tot niets in staat. Een letterlijk in mijn hand gebroken glas, maakt mij het werken onmogelijk. Zelfs typen wil niet echt en dus gebruik ik de TV. Ik vind dat een medium van niks omdat je er alleen maar achter kan zitten. Sturen, bewerken, scrollen, knippen en plakken? Het is niet mogelijk. Ik voel me terug gezet naar het begin van de jaren 90 en verveel me.

Nu heb ik niet veel te klagen. Deze dagen werd ook mijn schoonmoeder opgenomen in het ziekenhuis. In vier dagen verliep haar ziektebeeld van vage klachten tot een open hartoperatie met spoed. 82 jaar is ze en het afgelopen jaar leerde ze nog computeren met mijn kinderen....

Nu ik weer iets kan, keek ik nog eens naar de materialen van Wim Veen, de hoogleraar die twee weken terug kwam vertellen over mediawijsheid. In de balk hiernaast zie je een filmpje dat ik door hem heb neergzet op gizmoz. Allemaal flauwekul, zul je denken, maar ook de werkelijkheid van de kinderen die bij ons naar school gaan.

Nu ik me door mijn immobiele hand bewust ben van het verschil tussen TV en computer is het goed me te bedenken wat zij met dezelfde computer doen. Even een foto op loaden en je hebt zo een filmpje. Bij mij in een voorbereid filmpje maar het is ook mogeijk om zelf de tekst in te spreken....

Daar kun je allerlei leuke en minderleuke dingen mee doen. Door een verbod op mobieltjes zullen ze dat niet laten...maar wat doen we er dan wel mee? Alleen daarom wordt het al tijd voor een doorbraak van digitale middelen in het onderwijs. Alleen als mensen in contact zijn kunnen ze elkaar immers beinvloeden.

Daarom zeiden we vroeger al dat we moeten aansluiten bij de belevingswereld van het kind!

Lokale verankering

Vandaag sprak ik twee keer met Burgemeester en Wethouders. In Nunspeet mocht ik mee met de bedrijfspresentatie van Landstede aan het B&W van de gemeente Oldenbroek en daarna was ik in VIA met het B&W van Dronten omdat we ook in Dronten wel zo'n mooie VMBO-school willen. Een dagje netwerken kan je veel leren....

Opvallend in de ochtend, vond ik de lokale betekenis en de breedte van Landstede. Het bepaalde me bij de verschillen tussen VO en ROC. VO-scholen zijn vooral met onderwijs bezig en zien lokale verankering vooral in het verlengde van die opdracht. In ROC Landstede is de insteek anders. Zij bewegen veel meer op het grensvlak van onderwijs en maatschappij en weten daardoor een betere verbinding te leggen met lokale initiatieven en bestuurders.

Leuk vond ik ook om de medewerkers te horen in het perspectief van de missie van de instelling. Het laat zien dat mooie woorden op papier betekenis hebben in het handelen van alle dag.

Lokale verankering komt vooral tot uiting door veel zaken met elkaar te verbinden. Zo kunnen de leerwerkprestaties van studenten een enorme bijdrage leveren aan een betere samenleving. Ook ik hoor daar graag bij.

In de middag lieten we B&W Dronten VIA zien. Een school met lokale betekenis en enorme mogelijkheden voor leerlingen en samenleving. Een school die laat zien dat vanuit eigenheid en verantwoordelijkheid veel mogelijk is. Jaloersmakend en met de boodschap dat investeren in goede faciliteiten loont.

Aan het eind van de dag bedacht ik me wel dat nu we zoveel verschillende zaken doen en behartigen, het er meer op aan komt om in focus te blijven met de opdracht en de doelgroep.

De samenwerking met nieuwe partners leert mij immers dat er nog veel in de toekomst besloten ligt maar dat we dat alleen kunnen bereiken als we mensen op de juiste manier weten aan te spreken.

Een hele dag ICT

Vandaag heb ik vooral de hele dag gecomputerd. Een erg verslavende bezigheid en nog afwisselend ook. Naast een ontwerpsessie voor het intranet en web, veel gesprek en heel veel gezien en geprobeerd. Wat is er toch veel mogelijk. Voor mij blijft het een wonder dat we die mogelijkheden van ICT nog zo weinig weten te gebruiken in het onderwijs.

In de gesprekken werd me opnieuw duidelijk dat bijna iedereen betere faciliteiten wil. Meer en snellere computers met programma's met de juiste look en feel. Ik ben het er graag mee eens en met de aanschaf van glasvezel en faciliteiten zoals in VIA of IJsselmuiden laat de scholengroep wat zien.

Maar naar de programma's die we gebruiken, kijk ik wat anders. Want in de ren naar voren, stel ik vast dat de mogelijkheden van de huidige (en beschikbare) programma's nog nauwelijks worden benut.

Investeren terwijl je weet dat wat je hebt niet wordt gebruikt, is altijd dubieus. Vaak hoor ik dat juist de voorzieningen de mensen over de streep zullen trekken maar de praktijk leert anders. De aanschaf, uitrol en het gebruik van nieuwe middelen moet structureel worden aangepakt. Dat hebben we tot nu toe te weinig gedaan. We hebben een hoog vrijheid blijheid gehalte ingebouwd op ICT en kennen daardoor digitaal een rommelige aanblik. We staan het zelfs toe dat medewerkers niet medoen, omdat.... (vul het zelf maar in)

Veel goede voorzieningen hebben daardoor geen blijvende plek gevonden. Daarmee missen onze leerlingen mogelijkheden die er wel zijn en is het onderwijs dat we geven minder goed dan mogelijk is.

Daar gaan we direct mee stoppen. Dat gaat niet om het aansluiten van nieuwe computers en programma's maar vooral om het aansluiten van mensen.

De voorlopers in IJsselmuiden

Deze week in het nieuws: Twee brugklassen van het Ostrea Lyceum in Goes worden een jaar lang uitgerust met Ultra Mobile PC's (UMPC's). Dit gebeurt in het kader van een pilot van het SURFnet/Kennisnet Innovatieprogramma. De proef is een initiatief van de school zelf, het Innovatieprogramma faciliteert hierbij en zorgt ervoor dat opgedane kennis en ervaringen beschikbaar worden voor het onderwijs in Nederland.

Bij een aantal vakken moet al het huiswerk worden gemaakt op de minilaptop en worden ingeleverd via de Elektronische Leeromgeving. De leerlingen gebruiken de minilaptops ook om tijdens de lessen gebruik te maken van het internet of van de software die geïnstalleerd staat op de minilaptop. Toetsen in deze klassen worden zoveel mogelijk digitaal afgenomen. De leerlingen mogen de minilaptops mee naar huis nemen en de vakdocent is de avond voor een proefwerk online met zijn leerlingen om nog even uitleg te geven en te testen of iedereen goed is voorbereid voor het proefwerk.

Het project wordt begeleid door Piet Kommers van de Universiteit van Twente. De verwachting is dat leerlingen meer betrokken raken bij het onderwijs door een betere aansluiting bij hun belevingswereld binnen en buiten de klas.

Waar heb ik dit verhaal toch eerder gehoord??? O, ja in IJsselmuiden! Leerlingen hebben daar al drie! jaar een laptop. Dit voorjaar evalueerde ik het gebruik omdat de laptops vervangen moesten worden. Hoewel de gesprekspartners teleurgesteld waren over het ELO-gebruik, moesten ze toegeven dat de aanwezigheid van de laptop geleid heeft tot een intensiever gebruik van ICT bij leerlingen. Zij vinden het ook leuk, maar ouders en docenten zijn van een andere generatie en hebben meer tijd nodig.

De resultaten van de pilots worden gepubliceerd op www.mobieleonderwijsdiensten.nl/pilots.

Wat ben ik toch een sufferd dat wij dat zo maar doen en anderen zich laten begeleiden door wetenschappers. Maar ook: wat zijn we toch een leuke club dat we zonder dat iemand het weet al drie jaar vooruit zijn!

Innovatie en lerarentekort

De VO-raad nam vandaag het initiatief tot oprichting van het Innovatieplatform-VO. Het doel van het platform is om met de innovatieve inzet van ICT het onderwijs eigentijdser en aantrekkelijker te maken voor zowel scholieren als docenten. Ook ik bezocht de aftrap in Utrecht.

Deelnemers zijn niet alleen scholen in het voortgezet onderwijs maar ook het ministerie van Onderwijs, de TU Delft, het Innovatieplatform, Kennisnet, de educatieve uitgeverijen, CapGemini en IT-giganten IBM en Cisco Systems.

Een slimme inzet van ICT in de scholen kan het onderwijs minder docentafhankelijk maken en tegelijkertijd uitdagender voor toekomstige leerlingen en docenten. Dit platform moet drie doelen dichterbij brengen:

• meer digitaal onderwijs voor leerlingen,
• het aanpakken van het lerarentekort
• het uitdagender maken van het beroep van docent

Het tekort aan leraren loopt volgens voorspellingen op tot 9,5% in 2015. Om dit te ondervangen werd eerder het Convenant LeerKracht gesloten. Met daarin een aantal maatregelen om het docentschap aantrekkelijker te maken. Maar er is meer nodig en daarom deze inzet.

Het gaat wel wat betekenen. "Onderwijs 2.0 vraagt om docenten 2.0", zei een deelnemer in de discussie. Treffender kun je het m.i. niet zeggen. Nieuwe werkwijzes voor generaties die anders leren, aangeboden door mensen die weten wat er kan en mag.

Kortom: Mediawijsheid

Tim in Amerika

Vandaag ontving ik een mailtje van mijn goede vriend Henk. Zijn zoon Tim studeert een jaar in Amerika en schrijft op blogspot.com over zijn belevenissen. Omdat Tim deze week over onderwijs schreef, mailde Henk me.

Lees hier wat Tim schreef.

Na mijn bezoek aan de VS begrijp ik maar al te goed wat Tim schrijft.

Laat je gezicht zien...

Is goed onderwijs mogelijk als je elkaars gezicht niet kunt zien? Minister Plasterk vindt van niet. Hij voert op alle scholen in Nederland een boerkaverbod in. Naast leraren en leerlingen mogen ook andere personeelsleden, ouders, bezoekers en leveranciers geen gelaatsbedekkende kleding dragen op dagen dat de school open is. Het streven is om halverwege volgend jaar een wetsvoorstel aan de Tweede Kamer voor te leggen.

Voor goed onderwijs is het van 'essentieel belang' dat leraren en leerlingen elkaar kunnen zien, licht het ministerie van Onderwijs maandag toe. Zo zouden leraren moeten kunnen zien hoe een leerling zich voelt en reageert op 'zaken die in de les of op het schoolplein' worden besproken.

Opmerkelijk in een tijd waarin afstandsleren en digitale hulpmiddelen aan terrein winnen. Het laat ons zien dat naast die hulpmiddelen vooral contact van belang is. Elkaar zien en gezien worden.

Opmerkelijk ook omdat onderwijs volgens de gehanteerde argumentatie emoties oproept. Ik mag hopen dat dat zo is. Want dan zou het leren makkelijker gaan dan wanneer de zaak ons koud laat.

Plasterk stipte eveneens enkele uitzonderingen aan: in een toneelstuk mogen leerlingen nog steeds een boerka dragen en ook tijdens een lascursus mag er een masker worden opgezet.

Gelukkig maar: Plasterk is niet van helemaal los van de werkelijkheid

Een nachtmerrie

Vanmorgen werd ik (te) vroeg wakker. Na een geslaagde, maar ook inspannende eerste dag met de directies-VO maalde mijn hoofd. Gek eigenlijk dat ik daar achteraf slecht van slaap. Ik zie tegen niets op maar moet het wel verwerken kennelijk...

Elk voordeel heeft zijn nadeel en omdat de kranten vroeg waren, heb ik ze gespeld. Het onderstaande bericht deed me beseffen dat in de buurt vast directieleden en bestuurders slecht slapen om heel andere redenen.

(Novum) - De vader van een meisje uit Nunspeet heeft de rechter ingeschakeld om ervoor te zorgen dat zijn dochter haar vmbo-diploma krijgt. Het Nuborgh College Brouwerskamp in de Gelderse plaats had de scholiere na de examens laten weten dat ze geslaagd was. Twee weken later kreeg ze te horen dat ze alsnog gezakt was. Inmiddels was het te laat om aan de herkansingen mee te doen.

Het meisje had onvoldoenden voor wiskunde, natuurkunde en scheikunde, maar kon die compenseren met minimaal een 7 voor Engels. Ze ontving op 11 juni een brief waarin stond dat ze geslaagd was voor haar vmbo. Voor Engels had ze toen een 7,3. Na een tweede correctieronde was dat cijfer veranderd in een 6,4, waardoor zij toch onvoldoende punten had om het diploma in ontvangst te mogen nemen, laat een woordvoerder van de rechtbank weten. Omdat de herkansingen al achter de rug waren, was ze aangewezen op het staatsexamen wiskunde, dat woensdag afgenomen wordt.

De Nunspeetse zal onder protest het wiskunde-examen afleggen, maar hoopt langs juridische weg alsnog haar diploma te bemachtigen. De zaak diende dinsdag bij de civiele rechter in Zutphen. De uitspraak volgt vrijdag. Komend schooljaar wil het meisje beginnen aan een mbo-opleiding grafische vormgeving.

Blijvend werk aan de winkel

Baanzoekers houden volop kans op een nieuwe baan, ondanks de minder draaiende economie. Het aantal banen blijft voorlopig groeien en veel babyboomers gaan de komende jaren met pensioen.

Om er banen bij te krijgen moet de economie voldoende groeien. Dat is in het eerste kwartaal uitstekend gelukt. De economie groeide met 3,3% ten opzichte van een jaar eerder en het aantal banen steeg met 2,2%. Er kwamen vooral banen bij in de zakelijke dienstverlening (4,3%), de handel (3,6%) en de zorg (2,5%). Hoewel de beurzen kampen met de kredietcrisis en consumenten enigszins somberen, zien de laatste economische cijfers er dus gunstig uit. Iedereen gaat er vanuit dat de economische groei dit jaar minder wordt maar het aantal banen blijft stijgen.

De arbeidsmarkt loopt meestal achter op de economische groei. Als het beter gaat met de economie nemen bedrijven niet meteen personeel aan. Zij proberen eerst het werk te doen met de bestaande werknemers. Pas als de vraag aanhoudt door de betere economie en bedrijven het werk niet aankunnen, breiden zij hun personeelsbestand uit.

Het aantrekken van nieuwe werknemers wordt op een gegeven moment lastig omdat er steeds minder werkzoekenden beschikbaar zijn. Zo had ook het SSCO de afgelopen periode te kampen met een flinke inzet om weer alle vacatures te vervullen. De vraag naar docenten is namelijk sterk toegenomen en hun honkvastheid neemt af.

Net als vorig jaar zal het personeelsverloop zo'n 12% zijn. Enige tijd terug was dat werk voor iedereen die bezig is met werving en selectie. Nu is dat vooral werk voor de mensen van de personeelsadministratie. Zij zorgen er immers voor dat iedereen het salaris krijgt. Straks zal het extra werk betekenen om al die nieuwe collega's in te werken, te begeleiden en aan het eind van het eerste jaar te beoordelen. Zonder die inzet geen meerwaarde....

"Personele mobiliteit is goed" zei laatst een net vertrokken collega tegen me. "Het verfrist mijn denken en daarmee organisaties!" Ik ben het graag met hem eens, ook al is het meer werk.

Al eens gedacht over een baan in het onderwijs?
Kijk dan op www.werkenbijssco.nl .....

Waar is iedereen??

Tsja, voor veel Nederlanders is het hoogseizoen de enige periode waarin zij op vakantie kunnen. Voor mij geldt dat ook. Toch ben ik dit jaar wat later dan mijn plaatsgenoten en dus ken ik het voordeel van heel veel ruimte in de fitness ebn erg veel aandacht bij de bakker...

Eindelijk is Nederland op een paar files na vrij van lange rijen auto's (behalve dan voor de pretparken) mijn kantoor is op een enkele collega na leeg, de supermarkten kunnen eindelijk de drukte aan. en..... de buren zijn ook op vakantie.

In het onderstaande fimpje vragen een aantal portiers zich af waar iedereen is... in London is niemand, Parijs, is leeg, New York heeft geen toeristen.... maar waar is iedereen dan wel?Het is inderdaad Queensland één van de mooiste staten van Australië .

Hoge ambities

Vorige week kende de musicalvoorstelling "Achterstevoren, ondersteboven, binnenstebuiten..." haar premiere. Deze 21e productie van het theater duo Inge en Deirdre geeft ruimte aan wat kinderen te zeggen hebben. De bron van de tekst ligt namelijk in de gesprekken die de theatermakers met de spelers hadden.

Mijn dochter is een van die spelers en als benieuwde vader meldde ik me tweemaal in het theater. Een keer om mijn dochter te zien en de tweede keer om naar het stuk te kijken. Ik was beide keren onder de indruk. Niet alleen door het spel maar vooral ook over wat er te horen was.

In het programmaboekje stond: "In de voorstelling gaan tien personages een onbekend spel in of beter, ze gaan het aan. De tien zijn gebaseerd op beroemde personen zoals Mozart, Hildegard von Bingen en Einstein en personages uit jeugdboeken zoals Alice, Erik en Madelief. Soms neem je je voor om helemaal opnieuw te beginnen, overal open voor te staan; helaas, of gelukkig, je neemt jezelf altijd weer mee. Dat overkomt ook de tien avonturiers: zij zitten opgescheept met een aantal karaktereigenschappen. Ook zij zijn niet altijd even blij met sommige kanten van zichzelf... "

Spannend gegeven en mooi uitgewerkt. Op vrijdag miste ik het begin en had ik de hulp van mijn zoon nodig om het verhaal weer op te pakken. Op vrijdag merkte ik dat het echt helemaal aan me zelf had gelegen. Kortom een stuk waar je je kop bij moet houden. Wel iets anders dan een doorsnee schoolmusical....

Zo kwam ik kijkend heel wat aan de weet over jeugd, over energie, over spelplezier, over verbinding en betekenis maar vooral ook weer over die dochter die er stond.

Dat zijn nu de uitdagingen die kinderen groot maken. Bekijk hier meer foto's

Polls en enquetes

Nederland moet blijven! Dat is, kort samengevat, de visie die Rita Verdonk met haar nieuwe partij Trots op Nederland vertolkt. Helemaal mee eens, natuurlijk. Maar welk Nederland eigenlijk? Liever toch maar niet het Nederland van Rita, want als het volk het voor het zeggen krijgt, berg je dan maar.

Het hoogtepunt van de mediacratie is bijna bereikt. Met haar voorstel om het volk via internetpolls te vragen wat het wil, maakt Rita Verdonk de democratie tot een dagelijkse goednieuwsshow waarmee we ons elke avond met een zak chips op de bank kunnen amuseren. Eindelijk mogen wíj nu eens bepalen wat er gebeurt in dit land, en niet de vermaledijde Haagse elite die elkaar baantjes toeschuiven en die op de vierkante centimeter van het Binnenhof neuzelen over oninteressante onderwerpen.

Nee, dat doen we in het onderwijs een stuk beter. Toch?

Maar op mijn bureau ligt inmiddels een stapel verantwoordingen en evaluaties. Tien tegen een dat daarin polls en enquetes zijn meegenomen om aan te tonen dat alle belanghebbenden tevreden zijn over de prestaties van de school. Zou dat de invulling van een school als maatschappelijke onderneming moeten zijn of is er meer?

Natuurlijk is er meer. Net als bij Rita gaat het niet om de enquetes en polls maar om de vraag of je vanuit wat anderen je te zeggen hebben, richting kan geven. Dat vraagt zorgvuldigheid, aandacht en tijd. De interpretatie van cijfers is immers een stuk moeilijker dan het verzamelen van die cijfers.

Benieuwd hoe na deze check dus uiteindelijk de richting wordt bepaald. Hopelijk neemt iedereen de tijd voor een goede reflectie.

Zwoegen voor succes

Iedereen heeft behoefte aan geestelijke fitness. Dat geldt zeker voor leraren in het onderwijs. Want als ze niet oppassen, worden ze gemangeld tussen goedgebekte leerlingen, vragende ouders en veeleisende directeuren. Fitte hersenen zijn voor de gemiddelde leraar broodnodig om te overleven, om te sturen in plaats van gestuurd te worden. Trainen dus die eigen grijze cellen zodat je die van de leerlingen helpt ontwikkelen…

De moderne mens is tegenwoordig van alle gemakken voorzien. Als hij zich wil verplaatsen, stapt hij in een auto. Een apparaat dat hem zonder veel inspanning zo honderd kilometer verderop brengt. Als hij trek heeft, gooit hij een kant-en-klaar-maaltijd in de magnetron en vijf minuten later staat er een maaltijd op tafel. De gevolgen van dit gemak zijn overal om ons heen te zien, in de vorm van buikjes, zwembandjes of, in een poging dit te voorkomen, een run op de sportschool.

Ook geestelijk heeft ‘fast food’ zijn intrede gedaan. Liggend op de bank zappen we van het ene vermaak naar het andere, we schaffen boekjes aan die ons beloven dat we er binnen een week twee keer zo snel door kunnen lezen en de politiek verkondigt alleen nog maar populaire boodschappen. Ook onderwijsmensen worden steeds meer geleid door gemakkelijke oplossingen, zo lijkt het. Ruimte voor reflectie is er nauwelijks meer.

Maar wat de moeite waard is, kost nu juist moeite. Dat maakt het namelijk de moeite waard. Een zwaarbevochten overwinning is mooier dan een die ons is komen aanwaaien. En zo is het ook met de geest: wie werkelijk zijn best heeft gedaan, weet hoe bevredigend het is om na jaren zwoegen zijn diploma te halen.

Om die reden vind ik dat we veel van elkaar mogen eisen in het onderwijs. Het leert ons te vechten voor wat we willen bereiken zodat we tevreden kunnen zijn met de behaalde resultaten. Daarom houd ik niet van pretpakketten en van het gemiddelde. Kinderen mogen best iets ontmoeten dat ff pijn doet. Het hoeft niet altijd direct te lukken als het eind maar klopt!

Dat vraagt wel inzicht, kunde en reflectie op vragen zoals: wat is verantwoord, hoe kun je helpen en wat is nodig? In het leraarsvak gaan daarbij didactische, pedagogische en psychologische vragen hand in hand. Dat maakt het werk zo boeiend. Zeker als er eisen kunnen worden gesteld.

In deze examentijd, met veel geslaagden, hoop ik dat leerlingen zo terugkijken op hun schooltijd.

Een persoonlijke touch

Deze week was ik weer in heel wat scholen en ondanks het feit dat leerlingen in de laatste kwaliteitsenquete tevreden zijn over de werkruimtes waar ze verkeren, vind ik het vaak maar zo zo. Veel scholen ogen rond uit rommelig. Troep in de gangen, troep in de lokalen en de docentenkamers spannen vaak de kroon. Of zijn het de kamers van het management?

Gek genoeg zeggen mensen vaak over mijn eigen kamer dat hij zo opgeruimd is. Ik weet hoe dat komt. Bij de laatste verhuizing (in 2004) heb ik me heilig voorgenomen nooit meer troep op mijn bureau achter te laten. Alles gaat dezelfde route: Postbak (1), koffer (1), bureaula (1!) en dan weg. Digitaal bewaren we overigens alles en met de juiste backupvoorziening hoeven we zelfs niet te vrezen voor brand. Eigenlijk bestaat mijn oplossing dus uit weggooien. Voor 2004 wilde ik alles zelf bewaren. Nu vertrouw ik op de discipline van de organisatie (en Coby natuurlijk). Overigens wil je niet weten hoe weinig er gevraagd wordt naar eerdere stukken.....

Weggooien geeft ruimte en die kan weer worden ingevuld met dingen die van echte waarde zijn: Mijn overdreven grote muziekinstallatie, de koe op de tafel en de schilderijen en foto's aan de muur. Daarin vind je meer terug van wie ik ben dan in alle stukken bij elkaar. Het is altijd weer leuk om een gesprek even te beginnen met wat er is te zien en zo het ijs te breken.

Als aandenken aan New York overweeg ik overigens onderstaande foto. Die laat zien dat we er met elkaar waren en dat we te gekke dingen hebben gedaan....Benieuwd welk commentaar daar over zal ontstaan....



Overigens: Deze kolom is als troost voor medewerkers die in de verhuizing naar VIA bang zijn spullen kwijt te raken ..... Maak je geen zorgen... het geeft je ruimte!

Hoe groter, hoe....

Het afgelopen weekend heb ik me regelmatig moeten verantwoorden over de nieuwe belonigsleidraad voor bestuurders. Op zaterdag kopte de krant dat veel bestuurders, dankzij deze leidraad, tot wel 37% meer zouden gaan verdienen. Trouw had dit "geweldige" nieuws van de Aob die ik toch meende te kennen als een organisatie die andere belangen dient....

Nu heb ik niet zo veel met geld. Ik weet dat je van geld leuke dingen kunt doen, heb graag genoeg en ben daarom tevreden over mijn huidige salaris. Gelukkig houd ik van mijn Punto en verlang ik geen dikke auto. Hoewel de cabrio van Cor vorige week wel verleidelijk lekker reed in dit zomerse weer. Overigens was hij goedkoper dan mijn Punto indertijd: Cor is en blijft de betere koopman!

Ik zit er ook niet in voor het geld. Ik doe mijn werk met plezier en hou van mensen en onderwijs. Maar als ik dat in het weekend tegen mijn vrienden zeg, kijken ze me meerwarig aan en geloven me toch niet helemaal. De boodschap past niet bij de verwachting zullen we maar zeggen.

In mijn voordeel sprak, vond ik, dat ik de regeling ook niet kende. Maar het maakte het argumenteren er niet makkelijker op en dus, met enige tegenzin, me toch maar verdiept in de stukken. Het eerste wat me opviel was dat de leidraad tegelijk is gepubliceerd met een nieuwe code voor goed bestuur. Minstens zo belangrijk, maar ik heb er in de pers niets over mogen lezen. Beloning (kwantiteit) is makkelijker te verteren nieuws dan inhoud (kwaliteit), zullen we maar zeggen.

De leidraad zelf differentieert naar complexiteit en schoolgrootte. Hoe groter en complexer hoe meer salaris. Als je daarin dan de hoogste tredes vergelijkt met de huidige gemiddelde beloning van bestuurders, kom je wel ergens. Maar ik ga er vanuit dat de beloning in veel grote koepels al wat afwijkt van het gemiddelde.

Belangrijker was voor mij de vraag of mijn huidige beloning billik is in de voorgestelde systematiek. Ik zou niet graag de bestuurder zijn die te veel geld onttrekt. Ook daarin ben ik gerustgesteld. Gelukkig maar anders zou ik mijn werk met minder plezier doen. Er zijn ook nu al genoeg mensen die vinden dat Kees en ik teveel kosten.

Waar zijn we mee bezig?

Achmea heeft een nieuwe campagne rond haar coperate identity gestart. Waarschijnlijk heb je hem al gezien op TV. Zo niet bekijk dan eerst het filmpje hieronder.



Dat filmpje heeft me vanaf de eerste keer dat ik het zag, bezig gehouden. Het geeft, in mijn ogen, het beeld van een serieuze, creatieve organisatie van denkers en doeners. Een club die oplossingen wil vinden voor de problemen van vandaag.

In de website waarzijnwemeebezig.nl, die er natuurlijk bij hoort, wordt die lijn doorgetrokken. De Erasmusbrug als symbool, de actieve vormen ... dat gaat een heel stuk verder dan ACHMEA, ontzorgt (hun oorspronkelijke credo)

Zou dat ook kunnen voor de grote schoolorganisatie die we aan het maken zijn?

80/20 20/80 principe

Ook zo'n last van regels...Bedenk dit:

In een organisatie wordt 80% van het gedrag bepaald door 20% van de regels. In deze categorie vallen bevoorbeeld de omgangsregels en de regels die men vindt behoren bij de missie van de instelling. Ze zijn in de ogen van mensen logisch en er wordt als vanzelfsprekend naar gehandeld.

Treuriger is het met de overige 80% van de regels. Zij proberen de laatste 20% van het gedrag van medewerkers te sturen. Het zijn de regels omdat we het niet vertrouwen en het wel geregeld willen hebben. Het zijn de regels waar medewerkers alleen bij de introductie over spreken (belachelijk...) en daarna (wijselijk) over zwijgen.

Deze regels hebben nog een tweede nadeel: Het zijn er te veel om te onthouden en spelen daardoor een moeizame rol in organisaties. Laten we maar weer eens opruiming houden, is mijn advies.

Wie is toch die meneer Wasse..???

Dit jaar grote paniek. De belastingdienst deed navraag naar mijn opgave uit 2006. Dat deden ze niet lang nadat ik mijn opgave over 2007 digitaal had ingestuurd. Dus voor dat ik door had over welk jaar we bezig waren, had ik al verkeerde gegevens ingestuurd. ..en een maal fout, kunnen de dingen alleen maar erger....

Nu is het ook geen makkelijke materie: De aftrek van lijfrentepolissen. Je rekent je een ongeluk aan jaarruimtes en hebt gegevens nodig die je niet hebt! Menigmaal heb ik verzucht dat deze regeling niet bereikbaar is voor Jan met de pet! Gek eigenlijk dat we zo'n belastingregiem dan in stand houden.

De regeling is inmiddels twee keer gewijzigd omdat de overheid de eerdere uitwerkingen te vrijgevig vond. Wat over is gebleven is een web van jaarkoppelingen en eindeloze verantwoordingen. Zoals ik al schreef ... een maal fout, kunnen de dingen alleen maar erger...

De medewerker van de belastingdienst luistert naar de fraaie naam Wassebalie en hoe zeer hij ook zijn best doet, ik voel me in het proces opgejaagd. Niet dat ik iets fout heb gedaan maar als je een regeling maar half snapt is het niet altijd even makkelijk om de goede dingen aan te leveren en te doen. Tot driemaal toe heb ik zaken moeten verbeteren en aanvullen. De zoektocht heeft me in ieder geval geleerd dat ik thuis niet alles op een rij heb klaar liggen.

Vorige week kwam het verlossende woord van de inspecteur der belastingen. Meneer Wassebalie schreef me dat alles geaccepteerd is. Pfff.... pak van mijn hart. Zouden al die aangiften/steekproeven zo verlopen? Klik op Cijfers uit het jaarverslag 2006 van de belastingdienst en huiver mee: Hoeveel stress zou er in Nederland zijn als elke opgave zo verliep als de mijne.

Misschien moet ik nooit meer verzoeken om teruggaaf, immers:.... een maal fout, kunnen de dingen alleen maar erger...

Leidinggeven aan professionals? NIET DOEN

Vandaag zat ik samen met een grote groep teamleiders en directieleden onder het gehoor van Mathieu Weggeman. (klik op de naam voor info uit Wikipedia)

Mathieu is een boeiende verteller die pleit voor minder planning en control en meer collectieve ambitie in kennisorganisaties. Voor die organisaties heeft hij een boodschap:

• Het “slechte” nieuws: professionals zijn niet te managen door het opleggen van regels en procedures of door het toepassen van informatiesystemen (Mintzberg)
• Het goede nieuws: het energieniveau van professionals is een functie van de mogelijkheid zichzelf te identificeren met de “values” (hogere doelen) van de organisatie

Organisaties zijn in zijn ogen overigens niet meer dan een verzameling mensen die samen afgesproken hebben iets te doen en daarom met elkaar werkverdelingen maken. Dan is het belangrijk om te weten wat je wilt bereiken.

Zo bouwde Henry Ford indertijd auto's om Amerikanen de grootheid van Gods schepping te laten zien. (Ze konden dan alle mooie plekjes van Amerika bezoeken) Werknemers die gevraagd naar de doelen van het bedrijf antwoordden alleen auto's te willen maken moesten maar naar Chrysler gaan. ( Zouden we als Christelijk onderwijs ook wat van kunnen leren...)

Zijn pleidooi is ook om te kiezen voor een ander leiderschap. Zachter en geinteresseerder in de opbrengsten en ideeen van mensen. Prestaties worden immers geleverd door medewerkers en niet door managers. Laten zij zich dan ook zo gedragen. Er is immers geen ouder die zal zeggen dat dankzij de voortreffelijke opvoeding het rapport van de kinderen zo goed is. Ouders weten dat kinderen dat rapport zelf moeten laten zien aan opa en oma en alleen zo kunnen scoren. Thuis 's avonds in bed kunnen de ouders dan tevreden terugkijken en bespreken hoe de kinderen zich ontwikkelen. Maar nee... niet op de voorgrond. Dat leiderschap werd 600 voor Christus al benoemd:

A leader is best when people barely know he exists,
not so good when people obey and acclaim him,
worse when they despise him.
But a good leader, who talks little,
when the work is done, his aim fulfilled,
they will say:
We did it ourselves.

Lao Tse, 600 BC

Voorlopig veel om over na te denken en om de gebruikte presentatie in beeld te houden, vind je hier een leuke digitale format (wat kan er toch wat met internet):

Je mist Mathieu en zijn betoog maar zijn denkbeelden blijven zichtbaar en willen ons inspireren meer los te laten en de goede bedoelingen die ieder heeft te vertrouwen.

Computervirus?

In ons gezin zijn sinds kort meer computers dan gebruikers... Het klinkt niet logisch maar nu de keuken een eigen heeft voor de gezamenlijke agenda en de jongste een laptop kreeg van ome Rinus, hebben we het punt ruim bereikt. Het staat 8 tegen 5.

Natuurlijk levert dat niet alleen gemak op. Met name het draadloos netwerk en de printerontsluiting zijn terugkerende bronnen van ergenis. En ja.. alleen pa kan de problemen verhelpen... overigens vaak na een hoop geraas... geduld blijft een ontwikkelpunt. De rest beschouwt een computer als een handig hulpmiddel maar hoe het verder werkt. De meest gehoorde aanwijzing bij computerfalen is dan ook: Pa hij doet het niet.

Een ander probleem vormt de controle op het gebruik. Net als op school vinden we thuis het internet een publiekdomein. Er zijn dus geen beveiligingen en blokkades opgenomen. Mijn kinderen en wij ouders moeten er mee leren leven. We zien wat de ander doet.

Vanmorgen las ik in Trouw echter welke invoed games op het internet kunnen hebben op het gedrag van jongeren in real life. Ik werd daar toch wel onrustig van:

Gamer: ’Ik ben het licht van de wereld’
Ik haal de gamers er zo uit, zegt psychologe Martine Delfos, specialist op het gebied van internet en jongeren. Ze spreken een gespierde taal, ze snijden met hun bromfiets bussen af, ze wanen zich ook in real life onoverwinnelijk.

Gelukkig heb ik het mijn kinderen nog niet zien doen maar binnenkort toch maar weer eens aanschuiven voor een virtuele opvoedingspraatje.

New York (15): Kijk naar boven..

Als je in NY 's avonds over straat loopt en je kijkt naar boven dan kom je ogen tekort. Vooral in het begin heb je de neiging steeds weer stil te staan en je te verbazen. Op straat is het overdag en 's avonds even druk, dus veel ruimte voor stil staan is er niet. Ook ons eigen hotel, met vijftig verdiepingen en meer dan 500 kamers, trok de aandacht.

Een paar plaatjes om een en ander te illustreren:

New York (14): Who's that...??

Lange rijen schreeuwende meisjes en opgewonden jongens voor de Virgin Megastore on Timesquare.

Al snel wordt duidelijk dat iedereen staat te wachten op de komst van het Duitse bandje Tokio Hotel. Tokio Hotel kan inmiddels nergens meer verschijnen zonder dat de band grote groepen gillende tienermeisjes aantrekt. De groep wordt ook vaak gezien als dé groep die opkomt onder de noemer emo (jongeren- cultuur).

Natuurlijk wil je dan weten wat dat bandje kan. Wel kijk hier maar... Je hoeft het niet mooi te vinden maar mijn dochters vonden het wel interessant....maar emo zijn ze niet.

Gelukkig hoefden we er niet op te wachten maar het geeft wel aan wat je kan tegenkomen in New York!

New York (13): Grease

Natuurlijk ga je in New York naar de musical. In Nederland zien we er ook regelmatig een met de kinderen maar in NY gaat alles sneller, flitsender en overweldigender. Een gemiddelde Amerikaan zou er anders zijn aandacht ook niet bij kunnen houden, denk ik.

We kiezen voor Grease, een makkelijk verhaal met snelle muziek en de kids vinden het fantastisch. De hoofdrol spelers zijn geselcteerd in een NBC-programma met de duidelijke titel: Grease: You're The One That I Want.

Opvallend veel gejoel in de zaal . Vooral als de hoofdpersonen opkomen of een van de vele hits uit de musical wordt ingezet. Luide aanmoedigingen en grote waardering, schallen van het balkon. Samen met een stel Fransen zitten wij er als onderkoelde Europeanen wat onwennig bij. Ik zie het nog niet gebeuren in de stadsgehoorzaal van Kampen....

Tijdens de voorstelling mag je overigens gewoon je drinken meenemen in afsluitbare bekers. De consumptie moet immers doorgaan... en zo drink ik voor het eerst bier met een rietje. De bekers hebben we als echte zuibige Nederkanders meegenomen als aandenken....

New York (12): Een hele winkel vol....

Tussen 7th Avenue en Broadway ligt ter hoogte van de 45?ste straat een winkel alleen gewijd aan M&M's. Je weet wel die kleurige snoepjes die wij in Nederland kennen uit de gele, blauwe en bruine zakjes. Onvoorstelbaar dat daar een markt voor is, een winkel vol met snoepjes.

Natuurlijk is vooral Amerikaanse reclame die het merk verder moet vestigen. De meest lelijke suspencers kun je er krijgen, waaruit je kleurige snoepjes dan te voorschijn kunnen komen.

Ook kun je je eigen M&M laten bepalen door je te laten scannen. Heel betrouwbaar want voor C. kwam er direct roze te voorschijn en voor mij zilver. Het apparaat keek dwars door mijn geverfde haren heen, zullen we maar zeggen...

Nooit gedacht dat ik er iets zou kopen en zou schrijven over dit soort onzin...

New York (11): 911

Vandaag bezochten we groundzero. Vreemde plaats. Midden tussen de wolkenkrabbers een enorm gat, waar ooit de Twin Towers stonden. Vormden zij ooit het middelpunt van het busnessdistrict nu wordt de bedrijvigheid bepaald door vrachtwagens en hijskranen. Want de boel weer opbouwen dat zullen ze die Amerikanen.



In de zon staat het 7e gebouw van het WTC te schitteren in de zon. Het symboliseert in mijn ogen de gouden toekomst. Het staat er als of er nooit iets is gebeurd maar in het kerkje verder op is de impact van de dagen rond 9/11 nog te zien.

















Wanhoop, doorzettingsvermogen en geloof hand in hand.

New York (10): Veilig

New York is een enorme stad, maar wist je dat het ook een van de veiligste steden is? Sinds burgemeester Guilliani met harde hand ingreep en een eind maakte aan de criminaliteit..zeggen de kenners. Meer nog omdat de huizenprijzen zo hoog zijn in heel Manhattan dat schooiers geen onderdak meer hebben, zeggen anderen.

Feit is dat je nu overal kunt lopen en je nergens het gevoel hebt niet veilig te zijn. Zo wordt je opgenomen in de stad en ben je deel van wat New York vooral ook is: Een multiculturele stad met meer dan 180 nationaliteiten.

Ook in Chinatown, waar 15 jaar geleden de opiumgangs elkaar doodschoten op straat kun je nu goed zijn. Het bordje verwijst nog naar het geheime genoodschap van deze Chineese mafia. De straat is de plek waar het toen allemaal gebeurde. Nu is het bijna Peking midden in NY en dus ook voor de toeristen.

New York (9): Brooklyn Bridge

Je moet er geweest zijn en dan het liefst in de late middag als de zon boven de wolkenkraabbers ondergaat. Het levert aardige plaatjes op, of niet soms...

Geweldige brug trouwens.Niet te geloven dat die al weer twee eeuwen geleden is gebouwd voor paard en wagen. Bij de feestelijke opening, was er grote publieke belangstelling en brak er paniek uit omdat men dacht dat de brug zou instorten. 16 mensen kwamen om. Daarna was er nauwelijks vertrouwen in de brug. Uiteindelijk werd dat hersteld door een circusdirecteur met twee olifanten te laten oversteken. Dat was voldoende om het vertrouwen te herstelllen...

Nu gaan er 6 banen dik auto's overheen en rammelt alles aan deze oude dame.... Geen mens die zich zorgen lijkt te maken over de constructieve staat. Typisch Amerika?

New York (8): Chinatown

Midden in die inmense stad New York l, ligt Chinatown. Zeker een bezoek waard als je (letterlijk)een heel andere sfeer wilt opsnuiven. We eten er na de middag onze lunch. Niemand van ons kan zeggen wat we in "Hong Kong station" precies hebben gekregen, maar lekker was het zeker...

Aan de balie mag je zelf uitkiezen wat je wil meenemen in je mie. Geweldige kinderen heb ik dan: Ze doen allemaal mee en eten er allemaal van. Dat is durven en dat wordt hier beloond met drie foto's.





Tussen de Chinezen eten deze Europianen toch heel behendig met stokjes. David Bowie zong het al: Oh,oh,oh little China Girl.

New York (7): Opdracht...

Uit New York (6) zou kunnen blijken dat het me niet zoveel uitmaakt. Minder diersoorten, pech gehad! Als we maar lol hebben....Niets is minder waar en daar word je in het AMNH goed bij bepaald. Zeker door dit citaat, dat in mijn ogen ook een opdracht voor het onderwijs mag zijn:

In the end we will conserve what we love.

We will love only what we understand.

We will understand only what we are taught.

BIBA DIDUM (no idear...)