Slechte cijfers geven geen verbetering

In Trouw lees ik deze week een artikel over het effect van rapportcijfers in de zorg.

Geef ziekenhuizen rapportcijfers en de ’onvoldoendes’ gaan vanzelf beter hun best doen. Ze worden er immers op aangesproken door de inspectie én door hun patiënten. Althans, dat is de theorie. Maar werkt het ook zo in de praktijk?

Maar ten dele, blijkt uit recent in Medisch Contact gepubliceerd onderzoek van VU medisch centrum bij zes ziekenhuizen in de regio Amsterdam, naar het gebruik van de zogeheten basisset prestatie-indicatoren.

Het belangrijkste effect lijkt dat de ziekenhuizen er aan gewend zijn geraakt dat ze met de billen bloot moeten. Ze blijken steeds vaker het gevraagde te registreren en dus daadwerkelijk cijfers te kunnen leveren.
Paradoxaal genoeg blijkt echter dat matige scores op bepaalde prestatie-indicatoren voor ziekenhuizen nog nauwelijks aanleiding zijn geweest om op die gebieden specifieke verbeterprojecten te beginnen. Ziekenhuizen gebruiken de cijfers vooral om verantwoording af te leggen bij de IGZ. De invloed op de kwaliteit van de zorg lijkt nog beperkt.

Voorlopig lijkt het effect op structuur dus groter dan op de kwaliteit van de zorg.... en dan...slecht presterende ziekenhuizen krijgen door hun slechte scores minder patienten. Wie wil er nu nog naar de Flevomeerziekenhuizen? Daardoor moeten deze ziekenhuizen straks met minder personeel verbetering nastreven.

In het onderwijs weten we al langer dat cijfers op zich kinderen niet beter maken. Een te eenzijdige focus op resultaat leidt zelfs tot een gebrek aan continuiteit, blijkt maar weer!