Elke dag als ik naar mijn werk fiets, zie ik in de berm een Scholekster fourangeren. Hij zit aan de weg naar Dronten bij de rotonde tussen de schoolgebouwen Wederiklaan en Prisma .Hij viel me op omdat ik hem daar niet verwacht had. Ik ken Scholeksters als weidevogels en op de plek van de rotonde is er niets weids eerder iets lommerijks! Bovendien trekt het beest zich niets aan van het paserende verkeer. Nee, deze Scholekster is een echte stadsbewoner.
De vraag is natuurlijk hoe zo iets nu komt. Wat heeft de Scholekster er toe gebracht zijn eigen gebied te verlaten. Tien tegen een dat deze Scholekster sneller zijn wormen vindt dan op het platteland. Mogelijk heeft hij daarom zijn bakens verzet. Bovendien zal hij zelf niet weten dat zijn soort principieel een weidevogel is.
Tsja en dat gaat dan misschien toch weer makkelijker bij vogels dan bij mensen. Wij mensen gebruiken eindeloos tijd om al pratend elkaar van mening te laten veranderen. Terwijl we voor een goede oplossing juist zouden moeten focussen op het probleem. Wil ik eten? Ga dan kijken waar de wormen zijn! Wil je leren? Gebruik dan methodes die het leren stimuleren. Wil je ontdekken? Ga op pad!
Al doende leren we wat de waarde is. Je denkt toch niet dat de Scholekster bij de weg blijft als de wormen op zijn? .. en laten we wel zijn de meeste redenaties zijn er om niet van gedrag te hoeven veranderen.
