Wiskundeknobbel

Mijn vader was wiskundeleraar en thuis werd om die reden vaak gesproken over wiskundeknobbels. Het zouden bulten op je hoofd zijn waar de wiskundige oplossingen als vanzelf tot stand komen. Ik zou ze hebben, die wiskundeknobbels. Links en rechts aan de voorkant waren ze in ieder geval een verklaring voor mijn wat vierkante hoofd. Bovendien had ik een betapakket op de havo, dus er moest iets zijn.... Uiteindelijk heb ik dat wiskunde-examen ook gehaald maar dat heeft meer gelgen aan mijn leraar, de heer Dorleyn, dan aan me zelf of mijn knobbels.

Nee, erfelijk hebben de kinderen Runia weinig meegekregen van het wiskundig inzicht dat mijn vader ontegenzeggelijk had. We gingen in verpleging, onderwijs en kunst en hoewel we allemaal succesvol zijn, met wiskunde heeft het niks te maken. Zo verdwenen overigens ook de schaakcapaciteiten van mijn vader aan de genetische horizon.

Een generatie verder op is het niet veel beter. Vijf kleinkinderen zijn er en de meesten lieten wiskunde vallen zo gauw het kon of mocht. De laatste die dat deed was Cathalijne die er zelf voor koos om in havo-4 wiskunde-A op te nemen maar vooral gelukkiger werd toen ze besloot het te laten vallen.

Nu zit ik dus alleen nog met Ditmer aan de wiskunde. Hij zit in klas 1 en dan hoef je nog geen moment te denken aan "laten vallen". Overigens zit hij in het Vwo dus voorlopig zit er nog wel wat wiskunde in zijn en mijn leven. Want helpen doe ik wel bij wiskunde. Niet veel, daar houdt mijn zoon niet van, maar wel voor een toets om te ontdekken waar het over gaat en wat er geleerd moet worden. Ik hoop dat Ditmer nog lang wiskunde doet. Zo blijf ik aan mijn vader denken en me afvragen hoe onze eigenschappen overgaan naar volgende generaties.

Bij vijf kleinkinderen moet er toch één wiskundeknobbels hebben???? Kom op Ditmer je kunt het!