Toen ze twee maand geleden de uitnodiging met ons besprak, was ze nog niet van plan mee te gaan. De laatste keer dat ze in Canada was, was bij terugkomst de jetlag zo vervelend geweest dat ze nu vond dat ze het daarom niet nog eens moest doen. Natuurlijk hebben mijn broer, zus en ik vanaf dat moment beargumenteerd dat ze juist wel moest gaan. Mijn moeder komt uit een boerengezin met zeven kinderen en al haar zussen emigreerden in de naoorlogse jaren naar Canada. Niet gaan betekent daarom dat je je eigen zussen niet ziet.
Uiteindelijk deed ze het toch. Of ze naar ons geluisterd heeft, weet ik niet. Mijn moeder maakt namenlijk haar eigen keuzes en ik waardeer dat zeer! Vanaf dat moment heb ik haar dan ook vooral geplaagd. Ze ging immers met haar twee jongere broers en die ken ik uit mijn jeugd vooral als friese stijfkoppen die regelmatig met elkaar in gevecht waren. "Weet je zeker dat ze geen ruzie krijgen?" en "Wat doe je als ze straks kwaad wegrijden midden in de bergen?" Mijn moeder lachte en zei dat de scherpe kantjes er inmiddels wel wat af waren bij de broers (nu in de 60).
Tsja en toen kwam dat telefoontje van mijn nichtje om te vertellen dat alles goed was met het gezelschap in Canada maar dat ze niet meer samen reisden. De broers hadden elk een route, een camper en een deel van het gevolg mee. Na twee dagen was het al fout gegaan....
Onverbetelijk...en jammer! Vooral ook voor mijn moeder en haar zus die nu in verschillende campers zitten en elkaar niet treffen....en daar was het toch om te doen!
0 reactie(s):
Een reactie posten