Mijn zoon is geen liefhebber van het onderwijs dat hij "geniet". Hij vindt het saai, sleur en stom. Naar het weekend kijkt hij uit en aan het eind van het weekend ziet hij op tegen de lange week die komt. Een week vol met school....
Gevraagd naar de reden van zijn weerzin begint hij steevast over de meesters en vooral de juffen die hij heeft. Juffen zijn in zijn ogen de meest verschrikkelijke wezens. In de eerste klassen van het basisonderwijs wist hij ons nooit een naam van een juf te noemen. Zelfs na een halfjaar kende hij de namen van zijn juffen niet. Hoe anders was dat met de eerste meester die hij kreeg. Die liet in zijn startles een zwaard zien en vertelde over de middeleeuwen. Dat was pas een meester!
Vandaag viel hij zuchtend naast me op de bank en op mijn vraag "Hoe was het op school?" geeft hij een zo vlak mogelijk "Goed". Daarna valt er een diepe stilte die we beiden niet willen opvullen omdat het onderwerp waaraan we begonnen zijn geen vervolg mag krijgen... Dan op eens zegt hij "Ik heb er nog eens over nagedacht. Ik wordt meester!" Het komt zo plotseling dat mijn mond open valt en hij vervolgt: "Wat die juffen bij ons op school doen kan ik honderd keer beter!"
Zou onderwijs van huis uit een derde generatie krijgen?
29 jan 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reactie(s):
Een reactie posten