Het oog van de orkaan

Vandaag wind, wind, heel veel wind.

In Nederland zijn we wel wat gewend maar deze dag sloeg alles. Zelfs mijn moeder heeft al haar kinderen (en dus ook mij) gebeld om te vragen of ze wel veilig thuis zaten en op het dakterras gingen de betonnen bloembakken als veertjes de lucht in. Ze bleven gelukkig wel boven...

Gek zo'n harde wind maakt onrustig. Mijn kantoor stond vandaag op de windkant en hoewel ik intens bezig ben geweest, raast naar verloop van tijd de wind niet alleen buiten maar ook in je eigen kop. In de middag moest ik nog naar Zwolle en mijn Punto ging op een viaduct als een schommelstoel heen en weer. .. en ik maar denken dat mijn Italiaanse metgezel niet uitblikt in een soepele vering....

Eenmaal in Zwolle kroop het oog van deze orkaan voorbij. Het werd zonnig en de wind viel eindelijk stil. Het was ook het moment in deze dag waarop alle geraas tot stilstand kwam en we een halfuur de tijd hadden om de kern te raken. Dat moment blijft me bij. De stilstand in de natuur, de stilstand in onszelf. Interne klokken die vertraagden en eindelijk zeiden we wat we te zeggen hadden.

Daarna raasde de wind en ons leven weer verder.