Eindelijke leuke post..... Theo stuurde me ATAP de laatse CD van ®chestra. Wereldmuziek waar zijn broer (Frans) bij zingt en fluit.
"Als je er niks aan vindt, geef je hem maar terug" zei Theo nog... Hoe komt die daar nu bij! Geweldig! Wat een muziek. Spannend, moet je luisteren naar Maghmour Agchiek.
Zoals ze zelf schrijven: Een gezelschap met muzikanten uit de pop, de folklore, de straat en de klassieke muziek, absorbeert echo’s en veroorzaakt nieuwe echo’s zoals muzikanten over de hele wereld dat altijd gedaan hebben en nog steeds doen.
Mooiste citaat daar opgedaan....
"Degene die zijn geboorteland liefheeft, is een beginneling. Degene voor wie elke grond gelijk is aan zijn geboortegrond is al sterk. Maar degene voor wie de hele wereld oneigen is, is volmaakt."
Hugo van Saint-Victor, een Saksische monnik uit de 12e eeuw. Pardon... wanneer?
Dank je wel Theo!
31 jan 2007
30 jan 2007
ff w88
De titel van deze blog staat in de turbotaal die mijn kinderen soms hanteren en is afgeleid van de pizzareclame die gebruik maakt van de slogan "Effe wachte, effe wachte... PIZZA..! NANANANA, NANANANA!!!"
Vandaag waren eindelijk alle reacties van mijn feedbackronde binnen. Ruim een maand heeft het geduurd voordat iedereen reageerde. Spannend was het. Ik schreef daar al eerder over in de blog 5/95. Het eindresultaat is zeker vleiend. Niet omdat ik alles goed doe, maar omdat ik zie dat de mensen die voor mij belangrijk zijn mij heel goed kennen. Voldoende stof om over na te denken en mijn werk te verbeteren. ffw88 -> PIZZA!
In het werk zijn we nog steeds bezig met het financieel meerjarenplan. Gek....hoe ik mijn eigen werk kan uitstellen. Schijnbaar nog niet begin, met mensen praat, heen en weer denk en langzaam aan een beeld krijg. ffw88 -> PIZZA!
En dan de mensen die ik coach. Soms zie ik wat aan ze, dat ik direct zou willen zeggen. Maar hoeveel krachtiger is het als ze het zelf onder woorden brengen. ffw88 -> PIZZA!
Betere resultaten door ff te w88!!! Ik wil mijn geduld oefenen.
Vandaag waren eindelijk alle reacties van mijn feedbackronde binnen. Ruim een maand heeft het geduurd voordat iedereen reageerde. Spannend was het. Ik schreef daar al eerder over in de blog 5/95. Het eindresultaat is zeker vleiend. Niet omdat ik alles goed doe, maar omdat ik zie dat de mensen die voor mij belangrijk zijn mij heel goed kennen. Voldoende stof om over na te denken en mijn werk te verbeteren. ffw88 -> PIZZA!
In het werk zijn we nog steeds bezig met het financieel meerjarenplan. Gek....hoe ik mijn eigen werk kan uitstellen. Schijnbaar nog niet begin, met mensen praat, heen en weer denk en langzaam aan een beeld krijg. ffw88 -> PIZZA!
En dan de mensen die ik coach. Soms zie ik wat aan ze, dat ik direct zou willen zeggen. Maar hoeveel krachtiger is het als ze het zelf onder woorden brengen. ffw88 -> PIZZA!
Betere resultaten door ff te w88!!! Ik wil mijn geduld oefenen.
29 jan 2007
Honderd keer beter
Mijn zoon is geen liefhebber van het onderwijs dat hij "geniet". Hij vindt het saai, sleur en stom. Naar het weekend kijkt hij uit en aan het eind van het weekend ziet hij op tegen de lange week die komt. Een week vol met school....
Gevraagd naar de reden van zijn weerzin begint hij steevast over de meesters en vooral de juffen die hij heeft. Juffen zijn in zijn ogen de meest verschrikkelijke wezens. In de eerste klassen van het basisonderwijs wist hij ons nooit een naam van een juf te noemen. Zelfs na een halfjaar kende hij de namen van zijn juffen niet. Hoe anders was dat met de eerste meester die hij kreeg. Die liet in zijn startles een zwaard zien en vertelde over de middeleeuwen. Dat was pas een meester!
Vandaag viel hij zuchtend naast me op de bank en op mijn vraag "Hoe was het op school?" geeft hij een zo vlak mogelijk "Goed". Daarna valt er een diepe stilte die we beiden niet willen opvullen omdat het onderwerp waaraan we begonnen zijn geen vervolg mag krijgen... Dan op eens zegt hij "Ik heb er nog eens over nagedacht. Ik wordt meester!" Het komt zo plotseling dat mijn mond open valt en hij vervolgt: "Wat die juffen bij ons op school doen kan ik honderd keer beter!"
Zou onderwijs van huis uit een derde generatie krijgen?
Gevraagd naar de reden van zijn weerzin begint hij steevast over de meesters en vooral de juffen die hij heeft. Juffen zijn in zijn ogen de meest verschrikkelijke wezens. In de eerste klassen van het basisonderwijs wist hij ons nooit een naam van een juf te noemen. Zelfs na een halfjaar kende hij de namen van zijn juffen niet. Hoe anders was dat met de eerste meester die hij kreeg. Die liet in zijn startles een zwaard zien en vertelde over de middeleeuwen. Dat was pas een meester!
Vandaag viel hij zuchtend naast me op de bank en op mijn vraag "Hoe was het op school?" geeft hij een zo vlak mogelijk "Goed". Daarna valt er een diepe stilte die we beiden niet willen opvullen omdat het onderwerp waaraan we begonnen zijn geen vervolg mag krijgen... Dan op eens zegt hij "Ik heb er nog eens over nagedacht. Ik wordt meester!" Het komt zo plotseling dat mijn mond open valt en hij vervolgt: "Wat die juffen bij ons op school doen kan ik honderd keer beter!"
Zou onderwijs van huis uit een derde generatie krijgen?
26 jan 2007
Make a game en play
Ik lees 's morgens twee kranten. Trouw en de Stentor en soms kun je de berichten die je er leest aan elkaar verbinden. Zeker als ze gaan over iets waar je zelf wel wat mee hebt!
In Trouw las ik dat SURFnet en Kennisnet de NOT Innovatieprijs in de categorie onderwijs en leren met ict hebben gewonnen met de pilotwedstrijd Make-a-Game. Minister Van der Hoeven van Onderwijs heeft dit dinsdag bekend gemaakt tijdens de opening van de Nederlandse Onderwijs Tentoonstelling (NOT). Scholieren kunnen met Make-a-Game zelf een spannende game ontwerpen en bouwen. Volgens de jury is Make-a-Game innovatief, maar vooral een wedstrijd die nauw aansluit bij de leefwereld van leerlingen. Wat een educatieve game nu precies is? Je kunt het lezen op http://www.make-a-game.nl/ !
In de Stentor las ik dat onze leerlingen van de DaVinci-klas van het Carolus Clusius zelf spellen hebben bedacht en gemaakt. Daarna hebben ze die spellen gespeeld met hun ouders. Het overheersende thema was "de Klassieke oudheid" en menig ouder moest op inhoud de winst aan hun 12 jarige kroost laten.
Mooi werk en vast zonder motivatieproblemen bij leerlingen. Want zeg nu zelf:
Wie wegloopt bij een spelletje , kan meestal niet tegen z'n verlies!
In Trouw las ik dat SURFnet en Kennisnet de NOT Innovatieprijs in de categorie onderwijs en leren met ict hebben gewonnen met de pilotwedstrijd Make-a-Game. Minister Van der Hoeven van Onderwijs heeft dit dinsdag bekend gemaakt tijdens de opening van de Nederlandse Onderwijs Tentoonstelling (NOT). Scholieren kunnen met Make-a-Game zelf een spannende game ontwerpen en bouwen. Volgens de jury is Make-a-Game innovatief, maar vooral een wedstrijd die nauw aansluit bij de leefwereld van leerlingen. Wat een educatieve game nu precies is? Je kunt het lezen op http://www.make-a-game.nl/ !
In de Stentor las ik dat onze leerlingen van de DaVinci-klas van het Carolus Clusius zelf spellen hebben bedacht en gemaakt. Daarna hebben ze die spellen gespeeld met hun ouders. Het overheersende thema was "de Klassieke oudheid" en menig ouder moest op inhoud de winst aan hun 12 jarige kroost laten.
Mooi werk en vast zonder motivatieproblemen bij leerlingen. Want zeg nu zelf:
Wie wegloopt bij een spelletje , kan meestal niet tegen z'n verlies!
25 jan 2007
Schitterende scholen
Onder deze titel publiceerde Trouw vanmorgen over de acht genomineerden voor de scholenprijs 2007. Twee definitieve winnaars- die met de mooiste lichtinval of het origineelste ontwerp - worden vanmiddag bekend gemaakt. Zou het VMBO-gebouw dat we in 2008 in Kampen in gebruik nemen volgend jaar bij de genomineerden horen?
Dit jaar was het thema "Mijn school is uniek, omdat...." Een inkoppertje als je dat straks moet beantwoorden voor de Kamper VMBO-school. Maar ook gister was ik al in een school die uniek is. In IJsselmuiden om precies te zijn. Leerlingen hebben daar de ruimte om te leren gekregen en na de opening begin januari was het nu de beurt aan de open dag.
In Trouw is te lezen dat naar school gaan leuker is geworden. Kinderen leren veel meer hoe ze zelf informatie moeten verzamelen en leren op verschillende manieren. Ruimtes buiten leslokalen zijn multifuctioneel en zijn belangrijker geworden, juist voor het leren! In nieuwe gebouwen kunnen kinderen naar leerpleinen en rustige hoekjes.
Het is alsof ik lees over de nieuwe school in IJsselmuiden. Als je binnen stapt voel je de ruimte maar zie je ook de verschillende functionaliteiten. Gesloten en open ruimtes gaan in elkaar over. Wat ook opvalt is het kleurgebruik. ( met grote dan aan Brigitte) Ik heb het nog nooit zo mooi gezien en dan die prachtige spreuk op de muur: "Wat Ik je leer is waardevol" Ook een idee van haar!
Wat iedereen ook prijst, is het dak. Niet omdat het er zo mooi uitziet, maar omdat er rust heerst in de grote ruimte. Ik wist het wel, maar hoor het nu ook - en graag - van iedereen: Het is hier met zoveel mensen zo rustig... Ouders vinden dat wonderbaarlijk!
Dat brengt me terug bij Trouw. Alle genomineerde scholen zijn met exorbitant meer geld gerealiseerd! In alle gevallen zijn er bovendien gerenomeerde architecten aan het werk. Kost wat maar dan heb je ook wat! In Kampen hebben we met het architectenbureau VVKH er ook voor gekozen . In IJsselmuiden deden we het wat kalmer aan maar gebruikten we wel het zelfde bureau en dat zie je (ook in de eindafrekening). Maar de opbrengst is vooral een omgeving waar kinderen kunnen schitteren.
.. en nu weer snel terug naar het financieel meerjarenplan waaraan ik met Harko schrijf, want daar blijft de vraag hoe je met de beperkte middelen die we van gemeentes krijgen, die mooie gebouwen kunt realiseren. Voor goede scholen is overigens meer nodig dan flinke eigen investeringen. Vooral goede docenten! We willen immers niet eindigen met de kop uit Trouw:
Het gebouw is heel leuk maar de juf is vervelend.
Dit jaar was het thema "Mijn school is uniek, omdat...." Een inkoppertje als je dat straks moet beantwoorden voor de Kamper VMBO-school. Maar ook gister was ik al in een school die uniek is. In IJsselmuiden om precies te zijn. Leerlingen hebben daar de ruimte om te leren gekregen en na de opening begin januari was het nu de beurt aan de open dag.
In Trouw is te lezen dat naar school gaan leuker is geworden. Kinderen leren veel meer hoe ze zelf informatie moeten verzamelen en leren op verschillende manieren. Ruimtes buiten leslokalen zijn multifuctioneel en zijn belangrijker geworden, juist voor het leren! In nieuwe gebouwen kunnen kinderen naar leerpleinen en rustige hoekjes.
Het is alsof ik lees over de nieuwe school in IJsselmuiden. Als je binnen stapt voel je de ruimte maar zie je ook de verschillende functionaliteiten. Gesloten en open ruimtes gaan in elkaar over. Wat ook opvalt is het kleurgebruik. ( met grote dan aan Brigitte) Ik heb het nog nooit zo mooi gezien en dan die prachtige spreuk op de muur: "Wat Ik je leer is waardevol" Ook een idee van haar!
Wat iedereen ook prijst, is het dak. Niet omdat het er zo mooi uitziet, maar omdat er rust heerst in de grote ruimte. Ik wist het wel, maar hoor het nu ook - en graag - van iedereen: Het is hier met zoveel mensen zo rustig... Ouders vinden dat wonderbaarlijk!
Dat brengt me terug bij Trouw. Alle genomineerde scholen zijn met exorbitant meer geld gerealiseerd! In alle gevallen zijn er bovendien gerenomeerde architecten aan het werk. Kost wat maar dan heb je ook wat! In Kampen hebben we met het architectenbureau VVKH er ook voor gekozen . In IJsselmuiden deden we het wat kalmer aan maar gebruikten we wel het zelfde bureau en dat zie je (ook in de eindafrekening). Maar de opbrengst is vooral een omgeving waar kinderen kunnen schitteren.
.. en nu weer snel terug naar het financieel meerjarenplan waaraan ik met Harko schrijf, want daar blijft de vraag hoe je met de beperkte middelen die we van gemeentes krijgen, die mooie gebouwen kunt realiseren. Voor goede scholen is overigens meer nodig dan flinke eigen investeringen. Vooral goede docenten! We willen immers niet eindigen met de kop uit Trouw:
Het gebouw is heel leuk maar de juf is vervelend.
24 jan 2007
Meisie en Natuurkunde
Mijn dochter vindt natuurkunde, direct na wiskunde het meest beroerde vak ter wereld. Eigenlijk is dat geen wonder, want als je haar vraagt wat 1 gedeeld door 8 is, komt ze echt niet op het idee dat dat 1/8 is. Mijn dochter is een geweldige meid maar in de betavakken kan ze zich geen voorsteling maken waar het over gaat.
En dus help ik haar en kijk ik naar de hoofdstukken over licht. Het leuke van helpen buiten je eigen vak is dat je er niet aan ontkomt even te kijken waar het over gaat, wat de doelen zijn en in de samenvatting te kijken wat de definities zijn. Ongemerkt maak ik dan een aantal stappen die kinderen zouden kunnen gebruiken bij het leren. Het helpt haar om in een brei van niet te begrijpen zaken enige richting te bepalen.
In die zoektocht vinden we ook de volgende zin: Als de lichtbron groter is, ontstaat er een kern- en bijschaduw....
Omdat de zon de grootste lichtbron is, is dit een zin waar je best een vraag bij mag stellen. Mijn dochter en ik hebben namelijk nog nooit twee schaduwen gezien als de zon schijnt. We zijn er trots op dat we dat zien.
De volgende dag gaat ze naar school en zegt, net effen te bij de hand tegen de docent dat het boek niet klopt. Ze doet het ook nog vragenderwijs: Wat is de grootste lichtbron die u kent meneer... en leidt hem zo in de val. De docent wordt boos en zegt " ja nou en....?!"
Jammer, contact verbroken maar het is wel duidelijk wat mijn dochter erg goed kan: taal, verleiden en in de val lokken. Je kunt het daar ver mee brengen meisie.
En dus help ik haar en kijk ik naar de hoofdstukken over licht. Het leuke van helpen buiten je eigen vak is dat je er niet aan ontkomt even te kijken waar het over gaat, wat de doelen zijn en in de samenvatting te kijken wat de definities zijn. Ongemerkt maak ik dan een aantal stappen die kinderen zouden kunnen gebruiken bij het leren. Het helpt haar om in een brei van niet te begrijpen zaken enige richting te bepalen.
In die zoektocht vinden we ook de volgende zin: Als de lichtbron groter is, ontstaat er een kern- en bijschaduw....
Omdat de zon de grootste lichtbron is, is dit een zin waar je best een vraag bij mag stellen. Mijn dochter en ik hebben namelijk nog nooit twee schaduwen gezien als de zon schijnt. We zijn er trots op dat we dat zien.
De volgende dag gaat ze naar school en zegt, net effen te bij de hand tegen de docent dat het boek niet klopt. Ze doet het ook nog vragenderwijs: Wat is de grootste lichtbron die u kent meneer... en leidt hem zo in de val. De docent wordt boos en zegt " ja nou en....?!"
Jammer, contact verbroken maar het is wel duidelijk wat mijn dochter erg goed kan: taal, verleiden en in de val lokken. Je kunt het daar ver mee brengen meisie.
23 jan 2007
BON en oppasdienst
Dit weekend was de allereerste ledenvergadering van de BON (Beter Onderwijs Nederland). In de krant las ik dat inmiddels 400 docenten lid zijn en men niet alleen wil zeuren. "Voor je het weet zijn we de VOL, de Vereniging van Ontevreden Leraren, en dat is toch niet de bedoeling."
In de krant las ik ook dat BON wil meedenken over de verbetering van het onderwijs. In de kantlijn staat dat de leraar slechts procesbegeleider is en er vooral meer structuur en meer nadruk op vakinhoud nodig is. Waar gaat dit over, dacht ik.. dat is toch de rol van een docent??? Zorgen voor structuur (veiligheid), oog hebben voor het leerproces bij kinderen en weten wat er te leren is (vakinhoud)? Wie is daar op tegen dan? Het nieuwe leren, de directie, het CvB, de ouders...Niemand is het antwoord.
Het is ook geen adequate samenvatting van wat er mis of veranderd is in het onderwijs. Het gaat nog steeds om dezelfde waarden. We zijn wel aan het veranderen en dat maakt soms rare dingen in ons los. Misschien zegt deze eigen ervaring er wel iets over:
Zondag had ik oppasdienst in de Burgwalkerk. Voor mij is dat een uitgelezen kans om eenmaal in de twee maanden tussen de 0 to 4 jarigen te zitten. Ik vind het leuk naar die ukken te kijken en van daaruit te bepalen wat we gaan doen of laten gebeuren.
Maar....omdat de oppasdienst vaak rommelig verliep,heeft de coördinator besloten het anders aan te pakken. Gesteund door de jeugdouderling zet ze een plan op, waarin de oppassers worden uitgedaagd meer structuur in het werk te brengen. We krijgen boekjes, voorschriften en nog veel meer. Nu moet ik opeens verplicht voorlezen, terwijl ik dat anders doe als ik de kleuters even wil stilzetten. Nu moet er na een halfuur in de kring worden gedronken ook als we geen dorst hebben. Natuurlijk zingen we tenminste één (Cristelijk) liedje en daarna doen we een verwerking met een kleurplaat...
Ik lees alle instructie laat de voorbereidingsbijeenkomst aan me voorbij gaan en overweeg serieus te stoppen. Uiteindelijk doe ik dat niet en zo begon ik afgelopen zondag aan mijn eerste oppasdienst nieuwe stijl en de jeugdouderling kwam kijken.
Maar wat die ook zei en hoeveel instructie ik ook las, Arend bleef Arend: Ik wil eerst kijken en dan pas wat doen.
Nee, ik ben niet gek geworden, heb niet tegen alle ouders geklaagd over die idiote coördinator. Ik ben zelfs niet lid geworden van de vereniging voor BOD (Betere OppasDiensten). Ik heb wel even meegemaakt hoeveel moeite het mij kost om een idee van een ander te incorpereren.
Dat kan me niet alleen een betere oppasser maken maar ook een betere CvB-er.
In de krant las ik ook dat BON wil meedenken over de verbetering van het onderwijs. In de kantlijn staat dat de leraar slechts procesbegeleider is en er vooral meer structuur en meer nadruk op vakinhoud nodig is. Waar gaat dit over, dacht ik.. dat is toch de rol van een docent??? Zorgen voor structuur (veiligheid), oog hebben voor het leerproces bij kinderen en weten wat er te leren is (vakinhoud)? Wie is daar op tegen dan? Het nieuwe leren, de directie, het CvB, de ouders...Niemand is het antwoord.
Het is ook geen adequate samenvatting van wat er mis of veranderd is in het onderwijs. Het gaat nog steeds om dezelfde waarden. We zijn wel aan het veranderen en dat maakt soms rare dingen in ons los. Misschien zegt deze eigen ervaring er wel iets over:
Zondag had ik oppasdienst in de Burgwalkerk. Voor mij is dat een uitgelezen kans om eenmaal in de twee maanden tussen de 0 to 4 jarigen te zitten. Ik vind het leuk naar die ukken te kijken en van daaruit te bepalen wat we gaan doen of laten gebeuren.
Maar....omdat de oppasdienst vaak rommelig verliep,heeft de coördinator besloten het anders aan te pakken. Gesteund door de jeugdouderling zet ze een plan op, waarin de oppassers worden uitgedaagd meer structuur in het werk te brengen. We krijgen boekjes, voorschriften en nog veel meer. Nu moet ik opeens verplicht voorlezen, terwijl ik dat anders doe als ik de kleuters even wil stilzetten. Nu moet er na een halfuur in de kring worden gedronken ook als we geen dorst hebben. Natuurlijk zingen we tenminste één (Cristelijk) liedje en daarna doen we een verwerking met een kleurplaat...
Ik lees alle instructie laat de voorbereidingsbijeenkomst aan me voorbij gaan en overweeg serieus te stoppen. Uiteindelijk doe ik dat niet en zo begon ik afgelopen zondag aan mijn eerste oppasdienst nieuwe stijl en de jeugdouderling kwam kijken.
Maar wat die ook zei en hoeveel instructie ik ook las, Arend bleef Arend: Ik wil eerst kijken en dan pas wat doen.
Nee, ik ben niet gek geworden, heb niet tegen alle ouders geklaagd over die idiote coördinator. Ik ben zelfs niet lid geworden van de vereniging voor BOD (Betere OppasDiensten). Ik heb wel even meegemaakt hoeveel moeite het mij kost om een idee van een ander te incorpereren.
Dat kan me niet alleen een betere oppasser maken maar ook een betere CvB-er.
22 jan 2007
De noten entführung
Ja, ik ben een ware operafan. Een muziektheatervorm die zo perfect is dat je ogen en oren het bijna begeven. Waar vind je nog zoveel schoonheid?
Zondagavond daarom samen naar de premiere van "Die Entführung aus dem Serail" van de nationale reisopera geweest. Ein Deutsches Singspiel van Mozart in drei Aufzügen op tekst van Christoph Friedrich Bretzner in een bewerking van Johann Gottlieb Stephanie d.J., KV 384.
.. en dat allemaal in de Stadsgehoorzaal van Kampen. Kampen als middelpunt van cultuurminnend Nederland. Wie had dat kunnen denken?
Mozarts Singspiel heeft het op elkaar botsen van twee verschillende culturen tot onderwerp, zij het in een uit zijn verband gerukt perspectief. West-Europeanen die gevangen worden gehouden aan het hof van een Turkse heerser, worden na een mislukte bevrijdingspoging geconfronteerd met edelmoedigheid en een moraal die superieur is aan die van West-Europa in die tijd.
.. paralellen genoeg naar de dag van vandaag, lijkt me, waarin ons superioriteitsgevoel het nog steeds wint van de open belangstelling voor andere culturen..
De wereldpremière op 16 juli 1782 in het Weense Hoftheater was een groot succes. De keizer zou een oordeel hebben uitgesproken over de opera door te zeggen dat deze te mooi voor zijn oren was en zoveel noten kende. Mozart antwoordde hierop: ‘Precies zoveel noten als nodig zijn, majesteit...’
.. tsja op Mozart staat geen maat, precies genoeg noten en voor mij een ontvoering uit de werkelijkheid van vandaag...
Zondagavond daarom samen naar de premiere van "Die Entführung aus dem Serail" van de nationale reisopera geweest. Ein Deutsches Singspiel van Mozart in drei Aufzügen op tekst van Christoph Friedrich Bretzner in een bewerking van Johann Gottlieb Stephanie d.J., KV 384.
.. en dat allemaal in de Stadsgehoorzaal van Kampen. Kampen als middelpunt van cultuurminnend Nederland. Wie had dat kunnen denken?
Mozarts Singspiel heeft het op elkaar botsen van twee verschillende culturen tot onderwerp, zij het in een uit zijn verband gerukt perspectief. West-Europeanen die gevangen worden gehouden aan het hof van een Turkse heerser, worden na een mislukte bevrijdingspoging geconfronteerd met edelmoedigheid en een moraal die superieur is aan die van West-Europa in die tijd.
.. paralellen genoeg naar de dag van vandaag, lijkt me, waarin ons superioriteitsgevoel het nog steeds wint van de open belangstelling voor andere culturen..
De wereldpremière op 16 juli 1782 in het Weense Hoftheater was een groot succes. De keizer zou een oordeel hebben uitgesproken over de opera door te zeggen dat deze te mooi voor zijn oren was en zoveel noten kende. Mozart antwoordde hierop: ‘Precies zoveel noten als nodig zijn, majesteit...’
.. tsja op Mozart staat geen maat, precies genoeg noten en voor mij een ontvoering uit de werkelijkheid van vandaag...
19 jan 2007
Men gelooft eerder een oog dat twee oren
Vrijdag is de werkdag waarop ik probeer af te ronden, af te vinken en op te ruimen. Ik heb er wat voor over om schoon het weekend in te gaan!
Op die vrijdag vallen ook nog wel eens wat mensen binnen met hun verhaal van de afgelopen week. Ik heb daar veel plezier van. Het zijn vaak goeie verhalen van oprecht trotse of verdrietige mensen die mij laten zien wat er is gedaan en welke dingen vanzelf of moeilijk gingen.
Ik snap die verhalen vaak beter als het product waarover het gaat voor me op tafel ligt. Vandaag waren dat nieuwe PR-uitingen voor één van de scholen. Mooie voorbeelden in een prima nieuwe huisstijl. Voorzichtig legde ik al dat moois voor me op tafel. Het was een prachtig gezicht. Het hielp mijn veel te drukke collega om trots te zijn.
"Men gelooft eerder één oog dat twee oren" is een mooi (Duits) spreekwoord, dacht ik. Ik zei het niet maar deed wel de suggestie vooral uit te stallen wat er gemaakt is...
Op die vrijdag vallen ook nog wel eens wat mensen binnen met hun verhaal van de afgelopen week. Ik heb daar veel plezier van. Het zijn vaak goeie verhalen van oprecht trotse of verdrietige mensen die mij laten zien wat er is gedaan en welke dingen vanzelf of moeilijk gingen.
Ik snap die verhalen vaak beter als het product waarover het gaat voor me op tafel ligt. Vandaag waren dat nieuwe PR-uitingen voor één van de scholen. Mooie voorbeelden in een prima nieuwe huisstijl. Voorzichtig legde ik al dat moois voor me op tafel. Het was een prachtig gezicht. Het hielp mijn veel te drukke collega om trots te zijn.
"Men gelooft eerder één oog dat twee oren" is een mooi (Duits) spreekwoord, dacht ik. Ik zei het niet maar deed wel de suggestie vooral uit te stallen wat er gemaakt is...
18 jan 2007
Het oog van de orkaan
Vandaag wind, wind, heel veel wind.
In Nederland zijn we wel wat gewend maar deze dag sloeg alles. Zelfs mijn moeder heeft al haar kinderen (en dus ook mij) gebeld om te vragen of ze wel veilig thuis zaten en op het dakterras gingen de betonnen bloembakken als veertjes de lucht in. Ze bleven gelukkig wel boven...
Gek zo'n harde wind maakt onrustig. Mijn kantoor stond vandaag op de windkant en hoewel ik intens bezig ben geweest, raast naar verloop van tijd de wind niet alleen buiten maar ook in je eigen kop. In de middag moest ik nog naar Zwolle en mijn Punto ging op een viaduct als een schommelstoel heen en weer. .. en ik maar denken dat mijn Italiaanse metgezel niet uitblikt in een soepele vering....
Eenmaal in Zwolle kroop het oog van deze orkaan voorbij. Het werd zonnig en de wind viel eindelijk stil. Het was ook het moment in deze dag waarop alle geraas tot stilstand kwam en we een halfuur de tijd hadden om de kern te raken. Dat moment blijft me bij. De stilstand in de natuur, de stilstand in onszelf. Interne klokken die vertraagden en eindelijk zeiden we wat we te zeggen hadden.
Daarna raasde de wind en ons leven weer verder.
In Nederland zijn we wel wat gewend maar deze dag sloeg alles. Zelfs mijn moeder heeft al haar kinderen (en dus ook mij) gebeld om te vragen of ze wel veilig thuis zaten en op het dakterras gingen de betonnen bloembakken als veertjes de lucht in. Ze bleven gelukkig wel boven...
Gek zo'n harde wind maakt onrustig. Mijn kantoor stond vandaag op de windkant en hoewel ik intens bezig ben geweest, raast naar verloop van tijd de wind niet alleen buiten maar ook in je eigen kop. In de middag moest ik nog naar Zwolle en mijn Punto ging op een viaduct als een schommelstoel heen en weer. .. en ik maar denken dat mijn Italiaanse metgezel niet uitblikt in een soepele vering....
Eenmaal in Zwolle kroop het oog van deze orkaan voorbij. Het werd zonnig en de wind viel eindelijk stil. Het was ook het moment in deze dag waarop alle geraas tot stilstand kwam en we een halfuur de tijd hadden om de kern te raken. Dat moment blijft me bij. De stilstand in de natuur, de stilstand in onszelf. Interne klokken die vertraagden en eindelijk zeiden we wat we te zeggen hadden.
Daarna raasde de wind en ons leven weer verder.
17 jan 2007
SSCO er is geen betere....
Ik wilde er nooit aan.. maar we hebben het nu toch maar gedaan. Vandaag rolde een spiksplinternieuwe Miele wasmachine binnen. Met drie kinderen in huis zijn twee voorgangers van dit statussymbool op wasgebied in een periode van 7 jaar gesneuveld. Nu hebben we er voor een appel en een ei 10 jaar garantie bij. Tel uit je winst...duurkoop blijkt goedkoop.
Vanmorgen heb ik met verschillende mensen gesproken over de huisvestings-wensen in onze scholen. Moeilijk soms omdat er grote bedragen mee gemoeid zijn en er altijd te weinig geld is. Lastig ook omdat we gebouwen aanpassen waarvan we niet weten hoe lang we er nog zitten. Toen heb ik niet gedacht aan wasmachines ... nu wel... Waarschijnlijk blijken allerlei tijdelijke oplossingen uiteindelijk duurkoop!
Dat geldt eens te meer als ik me er bij bedenk hoe we nu in onze scholen denken over onderwijs en hoe dat was vijf jaar geleden. Maar dat is ook wat ik wilde... uitdagend onderwijs mogelijk maken! Dat vraagt om ondernemerszin en durf. Elk inzicht kan dan veranderen zelfs over de aanschaf van een wasmachine.
Vanmorgen heb ik met verschillende mensen gesproken over de huisvestings-wensen in onze scholen. Moeilijk soms omdat er grote bedragen mee gemoeid zijn en er altijd te weinig geld is. Lastig ook omdat we gebouwen aanpassen waarvan we niet weten hoe lang we er nog zitten. Toen heb ik niet gedacht aan wasmachines ... nu wel... Waarschijnlijk blijken allerlei tijdelijke oplossingen uiteindelijk duurkoop!
Dat geldt eens te meer als ik me er bij bedenk hoe we nu in onze scholen denken over onderwijs en hoe dat was vijf jaar geleden. Maar dat is ook wat ik wilde... uitdagend onderwijs mogelijk maken! Dat vraagt om ondernemerszin en durf. Elk inzicht kan dan veranderen zelfs over de aanschaf van een wasmachine.
16 jan 2007
Help mijn kinderen zijn Web 2...?
Mijn dochter vindt het maar nix dat ik blog. Het is ouderwets en er zijn zo veel leukere dingen te doen op het web. Zij heeft een hyves, werkt in shared workplaces en doet allerlei dingen die ik niet begrijp. Zo vind ik vandaag haar eigen maandblad "hitorhit" online. .. en ik maar denken dat ik wat met computers kan...
Moodle, de veel geroemde ELO die we in onze scholen gebruiken, vindt ze echt niet bijzonder. Ze vindt het wel handig. Je kunt er in zien wat je moet doen, vindt er bronnen en instructie en je kan er opdrachten mee inleveren bij je docent. Ze vindt dat normaal en jammer dat het niet vaker wordt gebruikt. Dat docenten er aan moeten wennen, of erger: er niets in zien, kan ze niet begrijpen.
Nee, zij is een web 2 leerder. Web 2 staat, meen ik, voor de verandering die gaande is in het computergebruik. Waren we vroeger actief met programma's op onze eigen computer en op het web om dingen op te zoeken, gaan we straks steeds meer in online workplaces samenwerken en vertrouwen we onze informatie toe aan de servers van anderen. Zo ontstond Hyves, bloggen en nog veel meer. Zo ontstaat uiteindelijk een digitale kennisbank voor docenten en dat is nog maar het begin...
De vraag is hoe je deze werelden nu met elkaar verbindt: De wereld van de docent die nauwelijks is begonnen en de wereld van de leerling die nog nooit anders heeft gedaan. Jos Zuilen van de onderwijsvernieuwingscooperatie heeft er een projectplannentje voor gemaakt. Het beoogt de betaling van leerlingen voor het aanleren van computervaaardigheden aan docenten. €5,-- per uur en de docent mag zeggen wat hij wil leren... Zou dat werken?
Mijn dochter is 15 jaar en is mij op computergebied op alle fronten de baas. Ze kan het ook uitleggen aan mijn moeder en schoonmoeder die beide (77 en 80 jaar) online zijn. Geweldig om te zien hoe ze haar tempo inhoudt, laat zien hoe je het doet en de boel zo inricht dat de oma's verder kunnen. Samen zijn ze 157 jaar oud en aangestuurd door hun eigen kleinkind zijn ze nieuwsgierig naar de toekomst...
Ik ben trots op mijn dochter!! Ik zie een prima baantje voor haar in het verschiet: Docenten leren computeren. Voor 5 euro zou ze het doen, dat kan ze verder nog nergens verdienen.
Moodle, de veel geroemde ELO die we in onze scholen gebruiken, vindt ze echt niet bijzonder. Ze vindt het wel handig. Je kunt er in zien wat je moet doen, vindt er bronnen en instructie en je kan er opdrachten mee inleveren bij je docent. Ze vindt dat normaal en jammer dat het niet vaker wordt gebruikt. Dat docenten er aan moeten wennen, of erger: er niets in zien, kan ze niet begrijpen.
Nee, zij is een web 2 leerder. Web 2 staat, meen ik, voor de verandering die gaande is in het computergebruik. Waren we vroeger actief met programma's op onze eigen computer en op het web om dingen op te zoeken, gaan we straks steeds meer in online workplaces samenwerken en vertrouwen we onze informatie toe aan de servers van anderen. Zo ontstond Hyves, bloggen en nog veel meer. Zo ontstaat uiteindelijk een digitale kennisbank voor docenten en dat is nog maar het begin...
De vraag is hoe je deze werelden nu met elkaar verbindt: De wereld van de docent die nauwelijks is begonnen en de wereld van de leerling die nog nooit anders heeft gedaan. Jos Zuilen van de onderwijsvernieuwingscooperatie heeft er een projectplannentje voor gemaakt. Het beoogt de betaling van leerlingen voor het aanleren van computervaaardigheden aan docenten. €5,-- per uur en de docent mag zeggen wat hij wil leren... Zou dat werken?
Mijn dochter is 15 jaar en is mij op computergebied op alle fronten de baas. Ze kan het ook uitleggen aan mijn moeder en schoonmoeder die beide (77 en 80 jaar) online zijn. Geweldig om te zien hoe ze haar tempo inhoudt, laat zien hoe je het doet en de boel zo inricht dat de oma's verder kunnen. Samen zijn ze 157 jaar oud en aangestuurd door hun eigen kleinkind zijn ze nieuwsgierig naar de toekomst...
Ik ben trots op mijn dochter!! Ik zie een prima baantje voor haar in het verschiet: Docenten leren computeren. Voor 5 euro zou ze het doen, dat kan ze verder nog nergens verdienen.
15 jan 2007
Dezelfde taal
Het gaat op mijn werk opnieuw over de manier waarop we met elkaar bezig zijn. Wie heeft welke rol en hoe versterk je elkaar in die rol? Gesprekken die mij en mijn collega's bepalen bij de opdracht om vooral in contact te blijven met elkaar en dus met ons zelf. Het gekozen motto voor de komende maanden is dan ook: "Besturen op afstand kan alleen als je dicht bij elkaar staat!"
Door Dries Oosterhof die in maart een workshop komt geven voor de club, las ik over "Uit contact gaan en innerlijk emigreren" het volgende...
- Als ik iets doe dat ingaat tegen m’n gevoel - dat zegt wat ik eigenlijk moet doen - misleid ik mezelf en ga ik uit contact met die ander en .....mezelf.
- Als ik uit contact ben, begin ik de wereld te zien op een manier die mijn zelfmisleiding rechtvaardigt.
- Door mijn rechtvaardiging raakt mijn beeld van de werkelijkheid vertekend
- Daardoor raak ik als het ware ‘ingekaderd’.
- Na verloop van tijd worden bepaalde kaders kenmerkend voor mij en draag ik ze met me mee.
- Door mezelf in te kaderen lok ik uit dat anderen zich ook inkaderen.
- Als we ingekaderd zitten stimuleren we elkaar ‘slecht’ te behandelen en verschaffen we elkaar grond voor rechtvaardiging. We zweren als het ware samen door elkaar redenen te geven om ingekaderd te blijven
Wie herkent dat nu niet maar of we de gevolgen altijd in beeld hebben?
Uiteindelijk merk je vaak aan taal of mensen dicht bij elkaar staat. In dat verband goed nieuws. Iemand had mijn vrouw gesproken en zei dat zij dezelfde taal sprak als ik.
Ik wist het wel, maar toch: "Karin staat dicht bij me... en stuurt ook op afstand!"
13 jan 2007
De mening van een ander
Onze scholen proberen de feedback van leerlingen en ouders te gebruiken voor een betere school. Dat klinkt niet bijzonder. Bijna elk bedrijf gebruikt immers feedback om zich te verbeteren. Als klanten worden we bevraagd onder de argumentatie dat onze mening telt en onontbeerlijk is voor een betere dienstverlening. Overigens vraag ik me regelmatig af wat ze er mee doen. Er zijn van die bedrijven die niks schijnen te leren! Maar afijn... het blijft goed om te weten wie je bent in de ogen van een ander.
In het onderwijs heeft het gebruik van feedback ook een andere betekenis. In traditionele scholen weten leraren het immers beter dan leerlingen. Terwijl het om het leren van de leerlingen gaat. Het gebruik van feedback van leerlingen biedt een mogelijkheid om daar iets in te kantelen. Om die reden kregen alle schoolverlaters (1300) met kerst een kaartje van hun oude school. Met de titel: "Hoe gaat het nu met jou..?" probeerden we hen te verlokken tot uitspraken.
Inmiddels zijn de kerstdagen voorbij en heeft bijna 25% van de leerlingen gereageerd. Positief zijn ze ook. Ze geven de scholen rapportcijfers tussen de 7 en 8. Ze zijn vol lof over de sfeer, de contacten en de ontmoeting. Natuurlijk kunnen er dingen beter. Met name de organisatie (roosters/lesuitval), het stimuleren van elkaar en de feedback van leerlingen! (de klanten vragen er om...)
Mooie suggesties zijn er ook. Iemand schreef: "De school zou zich extra kunnen profileren door een sterk contact te houden met oud-leerlingen. Bijvoorbeeld door ze gastlessen te laten geven bij een vak waar zij door hun studie raakvlakken mee hebben."
Mooie feedback na een hectische week. Op vrijdagavond treedt BINT, het bandje waar ik basgitaar speel, op bij een feestje van "het Deltion". In de zaal zie ik na verloop van tijd ook een directeur zitten die ik kort geleden nog sprak. Hij ziet mij niet. "Wie staat er nu op het podium?" denk ik. Na de tweede set ga ik even naar hem toe en geef een hand. Hij kijkt me aan en vraagt wat ik op dit besloten feestje doe. Ik vertel hem van mijn hobby en hij zegt: "Man je ziet er heel anders uit dan in zo'n pak. Niet zo grijs en wel 10 jaar jonger."
Het blijft goed om te weten wie je bent in de ogen van een ander.
In het onderwijs heeft het gebruik van feedback ook een andere betekenis. In traditionele scholen weten leraren het immers beter dan leerlingen. Terwijl het om het leren van de leerlingen gaat. Het gebruik van feedback van leerlingen biedt een mogelijkheid om daar iets in te kantelen. Om die reden kregen alle schoolverlaters (1300) met kerst een kaartje van hun oude school. Met de titel: "Hoe gaat het nu met jou..?" probeerden we hen te verlokken tot uitspraken.
Inmiddels zijn de kerstdagen voorbij en heeft bijna 25% van de leerlingen gereageerd. Positief zijn ze ook. Ze geven de scholen rapportcijfers tussen de 7 en 8. Ze zijn vol lof over de sfeer, de contacten en de ontmoeting. Natuurlijk kunnen er dingen beter. Met name de organisatie (roosters/lesuitval), het stimuleren van elkaar en de feedback van leerlingen! (de klanten vragen er om...)
Mooie suggesties zijn er ook. Iemand schreef: "De school zou zich extra kunnen profileren door een sterk contact te houden met oud-leerlingen. Bijvoorbeeld door ze gastlessen te laten geven bij een vak waar zij door hun studie raakvlakken mee hebben."
Mooie feedback na een hectische week. Op vrijdagavond treedt BINT, het bandje waar ik basgitaar speel, op bij een feestje van "het Deltion". In de zaal zie ik na verloop van tijd ook een directeur zitten die ik kort geleden nog sprak. Hij ziet mij niet. "Wie staat er nu op het podium?" denk ik. Na de tweede set ga ik even naar hem toe en geef een hand. Hij kijkt me aan en vraagt wat ik op dit besloten feestje doe. Ik vertel hem van mijn hobby en hij zegt: "Man je ziet er heel anders uit dan in zo'n pak. Niet zo grijs en wel 10 jaar jonger."
Het blijft goed om te weten wie je bent in de ogen van een ander.
12 jan 2007
...de ruimte om te leren
Donderdag opende de verbouwde locatie IJsselmuiden. Leerlingen hebben daar letterlijk "De ruimte om te leren!" In zijn inleiding maakte Hans Jansen (de rector) gebruik van het boekje "Generatie Einstein".
Na de Babyboomers, Generatie C, Generatie X, Generatie Z en Generatie Blah! (om er maar eens een paar te noemen), krijgen we nu de Generatie Einstein. Althans, dat is wat Inez Groen en Jeroen Boschma, beiden van het bureau voor jongerencommunicatie Keesie, beweren in het boek ‘Generatie Einstein’ dat in de winkels ligt.
Het boek ‘Generatie Einstein’ is een groot pleidooi vóór de jongeren van nu, de 12- tot 18-jarigen. Jongeren hangen niet alleen maar achter de computer, en zijn niet lui, oppervlakkig en ongeïnteresseerd. Volgens Groen en Boschma is deze generatie slimmer, sneller en socialer dan de generaties voor hen zoals de babyboomers en Generatie X.
Het boek vindt gretig aftrek onder rectoren die zich als deelgenoten van andere generaties oriënteren op de doelgroep die hun scholen bezoeken. Ik vind het prachtig om te zien hoe wij als oude mensen aansluiting proberen te krijgen bij generaties die anders leren, werken en omgaan.
Een nieuwe marketingterm of is er echt een onderscheid met eerdere generaties? Als Henk Blanken, Sybilla Poortman, Remco Tomesen, Gijs van Wulfen en zelfs Wim de Bie er over schrijven, dan zal het wel de moeite waard zijn om te lezen. In ieder geval is de term slim gebracht door Keesie!
Het is goed dat aan deze generatie kinderen de ruimte wordt gegeven in IJsselmuiden. Ik ben trots op de mensen die dat hebben gedurfd!
Na de Babyboomers, Generatie C, Generatie X, Generatie Z en Generatie Blah! (om er maar eens een paar te noemen), krijgen we nu de Generatie Einstein. Althans, dat is wat Inez Groen en Jeroen Boschma, beiden van het bureau voor jongerencommunicatie Keesie, beweren in het boek ‘Generatie Einstein’ dat in de winkels ligt.
Het boek ‘Generatie Einstein’ is een groot pleidooi vóór de jongeren van nu, de 12- tot 18-jarigen. Jongeren hangen niet alleen maar achter de computer, en zijn niet lui, oppervlakkig en ongeïnteresseerd. Volgens Groen en Boschma is deze generatie slimmer, sneller en socialer dan de generaties voor hen zoals de babyboomers en Generatie X.
Het boek vindt gretig aftrek onder rectoren die zich als deelgenoten van andere generaties oriënteren op de doelgroep die hun scholen bezoeken. Ik vind het prachtig om te zien hoe wij als oude mensen aansluiting proberen te krijgen bij generaties die anders leren, werken en omgaan.
Een nieuwe marketingterm of is er echt een onderscheid met eerdere generaties? Als Henk Blanken, Sybilla Poortman, Remco Tomesen, Gijs van Wulfen en zelfs Wim de Bie er over schrijven, dan zal het wel de moeite waard zijn om te lezen. In ieder geval is de term slim gebracht door Keesie!
Het is goed dat aan deze generatie kinderen de ruimte wordt gegeven in IJsselmuiden. Ik ben trots op de mensen die dat hebben gedurfd!
11 jan 2007
O, O, Den Haag
Vandaag met Jan Kroon (u weet wel van Het Lumeijn) op bezoek geweest bij het samenwerkingsverband van ons residentie. Een tegenbezoekje als dank voor de handeling van Kars Veling bij de opening van het Lumeijn. Op de weg er na toe en terug praten we bij over het Zwolse onderwijs, waar Jan midden in zit.
Bij een goede lunch wisselen we uit met onze Hagenese vrienden. Aardig om te zien hoe het grootste samenwerkingsverband in Nederland (Het Lumeijn is nr. 4) de zaken regelt. De geschiedenis van beide samenwerkingsverbanden is heel verschillend maar de ontwikkelingen zijn paralel. Dat is vooral een grappig gegeven omdat bij de start in 1999 veel vrijheid aan de scholen is gegeven voor de inrichting van samenwerkingsverbanden. Kennelijk zijn het logische bewegingen waar we mee bezig zijn.
Natuurlijk zijn er ook momenten waarop ik merk dat ons samenwerkingsverband zijn weerga niet kent: Een school gebouwd met eigen middelen en een goed ondernemingsplan, de concentratie van expertise en de uitstraling van het geheel. Het zijn highlights in een mooie dialoog.
Teruggekomen in Zwolle praten we nog even met een van de medewerkers van het Lumeijn. Het brengt de bestuurlijke vergezichten terug naar de dag van vandaag. Ze heeft last van de thuissituatie van een kind waarvoor zij de intake doet. Het verhaal is schrijnend en laat zien hoe kinderen een onmogellijke start kunnen hebben. Het is niet eerlijk. Wat heb ik het dan makkelijk...
Laat dat dan maar het lesje van deze dag zijn: Ik ben niet bijzonder. Ik heb gewoon geluk gehad en kan iets bijdragen om een ander de ruimte te geven gezond op te groeien!
Bij een goede lunch wisselen we uit met onze Hagenese vrienden. Aardig om te zien hoe het grootste samenwerkingsverband in Nederland (Het Lumeijn is nr. 4) de zaken regelt. De geschiedenis van beide samenwerkingsverbanden is heel verschillend maar de ontwikkelingen zijn paralel. Dat is vooral een grappig gegeven omdat bij de start in 1999 veel vrijheid aan de scholen is gegeven voor de inrichting van samenwerkingsverbanden. Kennelijk zijn het logische bewegingen waar we mee bezig zijn.
Natuurlijk zijn er ook momenten waarop ik merk dat ons samenwerkingsverband zijn weerga niet kent: Een school gebouwd met eigen middelen en een goed ondernemingsplan, de concentratie van expertise en de uitstraling van het geheel. Het zijn highlights in een mooie dialoog.
Teruggekomen in Zwolle praten we nog even met een van de medewerkers van het Lumeijn. Het brengt de bestuurlijke vergezichten terug naar de dag van vandaag. Ze heeft last van de thuissituatie van een kind waarvoor zij de intake doet. Het verhaal is schrijnend en laat zien hoe kinderen een onmogellijke start kunnen hebben. Het is niet eerlijk. Wat heb ik het dan makkelijk...
Laat dat dan maar het lesje van deze dag zijn: Ik ben niet bijzonder. Ik heb gewoon geluk gehad en kan iets bijdragen om een ander de ruimte te geven gezond op te groeien!
9 jan 2007
5/95...
Op dit moment verzamel ik feedback over mijn werk. In keurige (digitale) gesloten en open systemen verzamel ik reacties op mijn manier van werken. De reacties gaan in een digitaal portfolio dat mij stimuleert tijdens het werk wat dichter bij mijn eigen voornemens te blijven. Aan persoonlijke ambities in dit mooie systemen geen gebrek!
Ik ben over feedback overigens op z'n minst dubbel. Aan de ene kant wil ik het graag horen en verbinden met hoe ik wil zijn. Aan de andere kant ben ik zeker ook gevoelig voor kritiek. Geen wonder dat in mijn leerpunten staat dat ik feedback wil zien als een wens die de ander heeft.... (Oke, soft maar behulpzaam voor een mens met lange tenen)
Wat me ook wel troost is wat Ben Tichelaar de 5/95-doorbraak noemt. Het laat me zien dat je altijd je zelf meeneemt. Wat dat precies is die doorbraak? Toponderzoekers hebben aangetoond dat minimaal 95% van ons handelen onbewust en 'automatisch' plaatsvindt. In normaal Nederlands: onze 'vrije wil' bepaalt maximaal 5% van ons dagelijks gedrag! Is dat eng? Nee, onze automatische piloot is gewoon veel krachtiger dan we altijd dachten. En de gevolgen zijn enorm. Vooral voor mensen die anderen moeten beïnvloeden. Bestuurders dus en zeker een bestuurder die uit feedback het voornemen haalt zichzelf anders te willen gedragen!
Inmiddels is mijn vriend van donderdag (zie blog: een dagje Amsterdam) al bijna een week bij ons in huis en besteed ik bijna elke avond ook tijd aan zijn problemen. Zijn opgeven van afgelopen donderdag is inmiddels omgeslagen naar de wil zijn relatie te redden. Goed nieuws!
Nu maar hopen dat hij (en ik) binnen de 5% kunnen blijven opereren!
Ik ben over feedback overigens op z'n minst dubbel. Aan de ene kant wil ik het graag horen en verbinden met hoe ik wil zijn. Aan de andere kant ben ik zeker ook gevoelig voor kritiek. Geen wonder dat in mijn leerpunten staat dat ik feedback wil zien als een wens die de ander heeft.... (Oke, soft maar behulpzaam voor een mens met lange tenen)
Wat me ook wel troost is wat Ben Tichelaar de 5/95-doorbraak noemt. Het laat me zien dat je altijd je zelf meeneemt. Wat dat precies is die doorbraak? Toponderzoekers hebben aangetoond dat minimaal 95% van ons handelen onbewust en 'automatisch' plaatsvindt. In normaal Nederlands: onze 'vrije wil' bepaalt maximaal 5% van ons dagelijks gedrag! Is dat eng? Nee, onze automatische piloot is gewoon veel krachtiger dan we altijd dachten. En de gevolgen zijn enorm. Vooral voor mensen die anderen moeten beïnvloeden. Bestuurders dus en zeker een bestuurder die uit feedback het voornemen haalt zichzelf anders te willen gedragen!
Inmiddels is mijn vriend van donderdag (zie blog: een dagje Amsterdam) al bijna een week bij ons in huis en besteed ik bijna elke avond ook tijd aan zijn problemen. Zijn opgeven van afgelopen donderdag is inmiddels omgeslagen naar de wil zijn relatie te redden. Goed nieuws!
Nu maar hopen dat hij (en ik) binnen de 5% kunnen blijven opereren!
Kun je boffen in het onderwijs?
Vorige week zag ik een journaal item over een onderzoek naar de vraag wat nieuwe werknemers in hun werk zoeken. De uitkomst: Nieuwe medewerkers kijken minder naar primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden maar willen vooral BOFFEN. Pardon?
BOFFEN staat voor Betekenis, Ontplooing en Fun in je werk...
Ik vind mezelf een BOFFER. In mijn werk fun genoeg. Werken in het onderwijs is in mijn ogen altijd van betekenis. Misschien nog meer als je voor de klas staat maar ook als CvB-er draag je, indirect, bij aan de ontwikkeling van jonge mensen. En omdat mijn loopbaan zo naadloos de organisatieontwikkeling heeft gevolgd, heb ik me steeds kunnen ontwikkelen.
Ik ben ook een BOFFER omdat ik zelf sterk hecht aan Betekenis, Ontplooing en Fun in mijn werk.
Als ik nadenk over mijn oorspronkelijke baan als leraar dan is het voor mij de vraag of ik dat een lange tijd zou kunnen doen. Het probleem zou niet de fun en de betekenis zijn. Zij zijn in die baan zo evident dat ik er soms naar terugverlang. Maar zou ik me blijven ontwikkelen?
Zijn het daarom ook deze items die om voorrang dringen in het personeelsbeleid van SSCO?
Gelukkig kan ik voor een gezonde work/livebalance thuis computeren, toch nog eens nadenken over een stomerij en een Albert Heijn op school???
BOFFEN staat voor Betekenis, Ontplooing en Fun in je werk...
Ik vind mezelf een BOFFER. In mijn werk fun genoeg. Werken in het onderwijs is in mijn ogen altijd van betekenis. Misschien nog meer als je voor de klas staat maar ook als CvB-er draag je, indirect, bij aan de ontwikkeling van jonge mensen. En omdat mijn loopbaan zo naadloos de organisatieontwikkeling heeft gevolgd, heb ik me steeds kunnen ontwikkelen.
Ik ben ook een BOFFER omdat ik zelf sterk hecht aan Betekenis, Ontplooing en Fun in mijn werk.
Als ik nadenk over mijn oorspronkelijke baan als leraar dan is het voor mij de vraag of ik dat een lange tijd zou kunnen doen. Het probleem zou niet de fun en de betekenis zijn. Zij zijn in die baan zo evident dat ik er soms naar terugverlang. Maar zou ik me blijven ontwikkelen?
Zijn het daarom ook deze items die om voorrang dringen in het personeelsbeleid van SSCO?
Gelukkig kan ik voor een gezonde work/livebalance thuis computeren, toch nog eens nadenken over een stomerij en een Albert Heijn op school???
7 jan 2007
Een kadootje van de zondag
Vandaag alleen dit vers uit gezang 100 dat we vanmorgen zongen in de kerk...
Het lijkt misschien niet veel, maar doe het maar eens elke dag!
Leer ons eenvoudig leven
niet afgeleid
Wie zich aan Hem wil geven
sta steeds bereid
Het lijkt misschien niet veel, maar doe het maar eens elke dag!
6 jan 2007
Logica van het gevoel
Vandaag een middag naar de Zwaluwhoeve in Hierden. Alwaar het aantal sauna's in hoge mate mijn warmtecapaciteit op één dag overtreft. Het leuke van naar de sauna gaan, is dat er veel stilte heerst en dus veel denktijd is. Gelukkig afgewisseld met mooie gesprekken met mijn vrienden die met wat ze zeggen weer voeding geven aan mijn denken. Lichaam en geest in balans.
Bij het vertrek naar de sauna liep ik nog even binnen bij mijn saunavrienden. Op de tafel lag "Logica van het gevoel" van Arnold Cornelis.... "Hé, die ken ik, daar ben ik eens geweest! Mooie vent. Ik heb er eens een kerstboodschap uitgehaald maar ik weet niet meer wat. " Ik blader er snel door maar kan mijn kerstboodschap niet meer vinden. Wat op zich geen wonder is omdat de sterk verhalende lijn uiteindelijk een boek van bijna 800 bladzijden oplevert.
Snel lees ik nog wel de uitspraak aan het begin van het boek "Ons gevoel heeft beweegredenen die ons verstand niet kent". In de auto laat ik me nog vertellen dat Cornelis zijn boek wijdt aan de stabiliteitslagen in de cultuur.
In de sauna kom ik aan de weet dat het boek stabiliteit toekent aan natuurlijke systemen, sociale regelsystemen en de communicatieve zelfsturing. Het eerste ziet hij als de bijna verborgen wereld van de instandhouding van elk mens. De tweede als uitvloeisel van het samenleven van mensen en de afspraken die ze daarbij met elkaar maken. De laatste als antwoord op een nieuwe tijd waarin mensen zelf zin en inhoud aan hun leven geven en dat doen in de communicatie met anderen.
Weer wat later kom ik aan de weet dat hij het laatste systeem ziet hij als het kennismodel voor de 21ste eeuw. In een complexere samenleving waarin de techniek ons uitnodigt ons juist te richten op zwakkere signalen, past geen systeem van afspraken maar een systeem van zoeken en betekenis geven. Het denken laat ook zien dat met name in verandering mensen teruggrijpen naar regels waar ze eigenlijk moeten blijven bij de betekenis en de zin van de verandering. Wat beogen we en wat doe ik dan..?
Zo draait een hele dag Arnold Cornelis door mijn hoofd en kom ik aan de weet dat hij in 1999 overleed. Het is dus al lang geleden dat ik hem heb ontmoet....Thuis gekomen pak ik het boek uit de kast, voorin staat:
30 juni 1998
Voor Arend
Om je te helpen je interne klok te vertragen
Arnold Cornelis
Mijn interne klok vertragen: Ja, om de juiste vragen te stellen!
Wat ben ik toch een bevoorrecht mens met goede vrienden en de Zwaluwhoeve!
Bij het vertrek naar de sauna liep ik nog even binnen bij mijn saunavrienden. Op de tafel lag "Logica van het gevoel" van Arnold Cornelis.... "Hé, die ken ik, daar ben ik eens geweest! Mooie vent. Ik heb er eens een kerstboodschap uitgehaald maar ik weet niet meer wat. " Ik blader er snel door maar kan mijn kerstboodschap niet meer vinden. Wat op zich geen wonder is omdat de sterk verhalende lijn uiteindelijk een boek van bijna 800 bladzijden oplevert.
Snel lees ik nog wel de uitspraak aan het begin van het boek "Ons gevoel heeft beweegredenen die ons verstand niet kent". In de auto laat ik me nog vertellen dat Cornelis zijn boek wijdt aan de stabiliteitslagen in de cultuur.
In de sauna kom ik aan de weet dat het boek stabiliteit toekent aan natuurlijke systemen, sociale regelsystemen en de communicatieve zelfsturing. Het eerste ziet hij als de bijna verborgen wereld van de instandhouding van elk mens. De tweede als uitvloeisel van het samenleven van mensen en de afspraken die ze daarbij met elkaar maken. De laatste als antwoord op een nieuwe tijd waarin mensen zelf zin en inhoud aan hun leven geven en dat doen in de communicatie met anderen.
Weer wat later kom ik aan de weet dat hij het laatste systeem ziet hij als het kennismodel voor de 21ste eeuw. In een complexere samenleving waarin de techniek ons uitnodigt ons juist te richten op zwakkere signalen, past geen systeem van afspraken maar een systeem van zoeken en betekenis geven. Het denken laat ook zien dat met name in verandering mensen teruggrijpen naar regels waar ze eigenlijk moeten blijven bij de betekenis en de zin van de verandering. Wat beogen we en wat doe ik dan..?
Zo draait een hele dag Arnold Cornelis door mijn hoofd en kom ik aan de weet dat hij in 1999 overleed. Het is dus al lang geleden dat ik hem heb ontmoet....Thuis gekomen pak ik het boek uit de kast, voorin staat:
30 juni 1998
Voor Arend
Om je te helpen je interne klok te vertragen
Arnold Cornelis
Mijn interne klok vertragen: Ja, om de juiste vragen te stellen!
Wat ben ik toch een bevoorrecht mens met goede vrienden en de Zwaluwhoeve!
5 jan 2007
Een dagje Amsterdam
Op eerste kerstdag werd onze oudste 15 jaar en dat werd donderdag gevierd met een bezoek aan de Dungeon in Amsterdam . Een labyrint waarin griezelen en feiten over het middeleeuws Amsterdam hand in hand gaan. En dat alles gevestigd in een kerk... waar moet dat heen met de secularisatie van de samenleving... en hoe zullen de ouders van de kinderen die meegaan dit waarderen als je weet dat Harry Potter in sommige gezinnen niet mag worden gelezen?
Voor ons vertrek komt een goede vriend binnen met de mededeling dat hij het thuis niet meer volhoudt en graag een paar dagen wil overnachten. Natuurlijk... maar waar... ach dat zien we wel in de loop van de dag. Nu eerst onderweg naar Amsterdam.
Heerlijk om 4 meiden in de auto te hebben die lustig kakelen over school en leraren. Bekende verhalen uitvergroot en vanuit eigen perspectief verteld maar wel passend bij de meer technische gegevens die ik over de school heb. Met name IJsselmuiden moet het in de gesprekken ontgelden. Natuurlijk is het allemaal de schuld van het systeem . Docenten die niks doen, elkaar afvallen, computers die niet werken en natuurlijk de legitimatie waarom je er zelf niets aan kan doen dat je nu onvoldoendes haalt. Maar boeiend was het wel. Simpel gezegd als ik er 70% afdoe, het zijn immers pubers, dan is het toch nog altijd 300% erger dan ik in de managementvoortgangsgesprekken heb gehoord! Toch meer met leerlingen praten!
De meiden vinden Amsterdam en de Dungeon geweldig. Het is een groot feest en ja ze zijn echt geschrokken en een heeft gehuild maar gaat daarna wel op de foto met de griezel die haar aan het schrikken maakte. Leuk om tussen al die verhalen ook hun overtuigingen over God en geloof te horen. Het zijn grote meiden met soms een grote mond maar vooral een goed hart!
Terwijl we teruglopen naar de auto wordt de portemonnee van Karin gepikt en leer ik in sneltreinvaart hoe handig alle mobiele communicatie is en hoe je je pinpassen moet blokkeren. Net wanneer ik alles heb geblokkeerd in een restaurant halverwege thuis, belt mijn jongste zoon. Of mama haar portemonnee heeft verloren? Hij is gevonden en hij heeft de vinder gevraagd die maar in te leveren bij de politie. Wat straks rest is een lange weg van formulieren invullen voor de ontvangst van nieuwe passen en een oude portemonnee. De geleden schade blijft bij de 150 euro papiergeld. Een mooie buit voor een aan de zelfkant levende drugsverslaafde. (of ben ik nu te stereotiep?)
Moe van de lange reis komen we thuis aan. De meiden praten nog wat na. Ze hebben het goed gehad. Er is door de thuisblijvers al gegeten en voor ik het weet meldt de jongste dat hij op zolder gaat slapen. Een lang gekoesterde wens. Er is dus een hele kamer voor onze logé.
Zo zie je maar.. de meeste dingen lossen zich van zelf wel op
Voor ons vertrek komt een goede vriend binnen met de mededeling dat hij het thuis niet meer volhoudt en graag een paar dagen wil overnachten. Natuurlijk... maar waar... ach dat zien we wel in de loop van de dag. Nu eerst onderweg naar Amsterdam.
Heerlijk om 4 meiden in de auto te hebben die lustig kakelen over school en leraren. Bekende verhalen uitvergroot en vanuit eigen perspectief verteld maar wel passend bij de meer technische gegevens die ik over de school heb. Met name IJsselmuiden moet het in de gesprekken ontgelden. Natuurlijk is het allemaal de schuld van het systeem . Docenten die niks doen, elkaar afvallen, computers die niet werken en natuurlijk de legitimatie waarom je er zelf niets aan kan doen dat je nu onvoldoendes haalt. Maar boeiend was het wel. Simpel gezegd als ik er 70% afdoe, het zijn immers pubers, dan is het toch nog altijd 300% erger dan ik in de managementvoortgangsgesprekken heb gehoord! Toch meer met leerlingen praten!
De meiden vinden Amsterdam en de Dungeon geweldig. Het is een groot feest en ja ze zijn echt geschrokken en een heeft gehuild maar gaat daarna wel op de foto met de griezel die haar aan het schrikken maakte. Leuk om tussen al die verhalen ook hun overtuigingen over God en geloof te horen. Het zijn grote meiden met soms een grote mond maar vooral een goed hart!
Terwijl we teruglopen naar de auto wordt de portemonnee van Karin gepikt en leer ik in sneltreinvaart hoe handig alle mobiele communicatie is en hoe je je pinpassen moet blokkeren. Net wanneer ik alles heb geblokkeerd in een restaurant halverwege thuis, belt mijn jongste zoon. Of mama haar portemonnee heeft verloren? Hij is gevonden en hij heeft de vinder gevraagd die maar in te leveren bij de politie. Wat straks rest is een lange weg van formulieren invullen voor de ontvangst van nieuwe passen en een oude portemonnee. De geleden schade blijft bij de 150 euro papiergeld. Een mooie buit voor een aan de zelfkant levende drugsverslaafde. (of ben ik nu te stereotiep?)
Moe van de lange reis komen we thuis aan. De meiden praten nog wat na. Ze hebben het goed gehad. Er is door de thuisblijvers al gegeten en voor ik het weet meldt de jongste dat hij op zolder gaat slapen. Een lang gekoesterde wens. Er is dus een hele kamer voor onze logé.
Zo zie je maar.. de meeste dingen lossen zich van zelf wel op
4 jan 2007
Nederland verdient een hogere onderwijsnorm
De onderwijsraad doet een pleidooi voor de versteviging van kennis in het onderwijs. Hoe zouden we de volgende vijf punten kunnen verbinden aan onze schoolactiviteiten?
- Zorg voor betere bewaking van het kennisniveau
- Repareer kennistekorten voor Nederlands en wiskunde
- Verbeter de systematiek van het vaststellen en vastleggen van onderwijsinhouden
- Stel onderwijsinhoud centraal, ook bij procesvernieuwing
- Behoud en versterk het kennisniveau van leraren
Los van wat Nederland verdient, zou ik willen schrijven dat onze kinderen altijd recht hebben op het beste onderwijs. Dat geeft net iets meer accent op waar we het voor doen. Het bepaalt ons ook bij de vraag waar we nog meer verstand van moeten hebben: Kinderen en Leren. De kwaliteit van het onderwijs is in mijn beeld dan ook niet alleen gebaat bij een hoger kennisniveau maar vooral goede leraren.
Goede leraren kunnen goed naar kinderen kijken en hebben de vaardigheid de juiste pedagogisch-didactische setting te kiezen bij wat ze zien. In die aanpak laten ze kinderen over de schutting kijken en boven zichzelf uitgroeien. Het zijn die leraren die mij als ouder altijd weten te verassen over mijn eigen kinderen.
3 jan 2007
Een nieuw jaar een nieuwe blog
"Onderwijs van huis uit" is een blog over mijn werk als CvB-er van een grote onderwijsstichting met scholen in de regio Zwolle. De titel verwijst naar de plaats waar ik schrijf en mijn eigen wortels.
Ik probeer elke dag wat te schrijven en zie deze blog als een dagboek voor mezelf en wie me wil volgen. Het is een persoonlijke aanvulling op forums en andere digitale middelen die ik in mijn werk gebruik om in contact te blijven.
Ik nodig je uit gebruik te maken van de mogelijkheid commentaar te geven. Het opent vaak nieuwe gezichtspunten.
Ik probeer elke dag wat te schrijven en zie deze blog als een dagboek voor mezelf en wie me wil volgen. Het is een persoonlijke aanvulling op forums en andere digitale middelen die ik in mijn werk gebruik om in contact te blijven.
Ik nodig je uit gebruik te maken van de mogelijkheid commentaar te geven. Het opent vaak nieuwe gezichtspunten.
Abonneren op:
Posts (Atom)