Regelmatig kom ik mensen tegen die me proberen wijs te maken dat ik belangrijk ben omdat ik een baan in de top van een grote organisatie heb. Ik ben dan ongemakkelijk. Ik beleef het niet zo. Voor mij is wat mensen samen doen van een groter belang. Dat ik daarin belangrijker zou zijn dan een ander vind ik een raar en onaantrekkelijk idee. Liever leef ik met de gedachte dat iedereen het beste uit zichzelf heeft bij te dragen. Die opdracht geldt vooral ook voor mijzelf!Gelukkig zit ook ik wel eens onder het gehoor van mensen die me op betere ideeën kunnen brengen. Zo liet Bart Gijsbertsen me afgelopen zondag weer zien dat dat hele "top denken" aan revisie toe is. Het zijn niet de zogenaamde toppers die centraal staan maar de mensen waarvoor zij werken. Kantel de pyramide en zie dat niet de bovenkant gevormd wordt door de top maar dat de top de medewerkers draagt. De "lijn" wordt dan niet gevormd door verantwoording aan elkaar maar aan verantwoordelijkheid voor elkaar.
Zo voel ik het en heb ik het nodig. Graag ben ik verantwoordelijk en liever niet de baas. Het helpt niemand! Dienstbaar leiderschap noemen anderen het... Vandaag stond in de krant dat jonge Nederlandse managers meer gericht zijn op eigen belang dan op de belangen van de organisatie en haar mensen. Zijn ze nog te jong om het te zien of gaan ze gewoon te weinig naar de kerk?
0 reactie(s):
Een reactie posten