De kerst ligt weer achter ons. We bezochten de kerknachtdienst met het hele gezin. De jongste twee hebben er niks meer mee maar gaan vanwege pa en moe. Ze gedragen zich als kritische klanten. Mijn zoon vond de preek vergezocht maar had wel waardering voor het verhaal waarmee de preek eindigde. Hij kon zich er in verplaatsen en dus was het goed.
Eigenlijk verhoudt een kritische zin zich niet met het kerk-zijn. Kerk-zijn is vooral met je gevoel. Toen ik er zo in stond als mijn jongste kinderen nu, kon ik niet zien wat de mensen in de kerkbanken aan en met elkaar hadden. Nu gaat dat een stuk beter. Langzaam aan ben ik een van hen geworden.
De vraag blijft wat mensen bij de kerk houdt of er terugbrengt. Relaties en beleving, zou ik nu zeggen. Mijn kinderen zullen waarschijnlijk zeggen: Plicht en schuldbesef. Geen basis voor vervolg, vinden ze zelf.
Nee, kerk is niet van ons samen maar God delen we wel en dat geeft hoop voor de toekomst. Daarom twee filmpjes van Daniël Louës. De eerste beurt me op omdat het echte geloof nooit dooft en altijd om het hoekje voor je klaarligt. Het tweede om de mooie paralel en de lach.
29 dec 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reactie(s):
Een reactie posten