Met deze 74e post komt het aantal bijdragen van dit jaar uit op hetzelfde getal als vorig jaar. Dat is geen gekke score als je je bedenkt dat vandaag het derde jaar van deze blog wordt afgesloten. Ik weet toch aardig te overleven op het web en omdat te vieren vind je hier een nieuwe layout.
Ik vond hem dankzij ons leerprogramma met de bibliotheken waar ik een aantal keren over heb geschreven. Zelf maken kan ik zo'n ding niet, hem aanpassen wel. Daarom vind je boven in het menu een aantal tabbladen naar handige onderwijssites die ik veel gebruik en staan er in plaats van twee kolommen nu drie op het scherm en dat terwijl de leesbaarheid van de posts ook is toegenomen.
De komende dagen zal ik nog wat aanpassen en rommelen maar het eerste resultaat mag gezien worden zo op de valreep van dit jaar. Ik wens iedereen een voortreffelijk 2010 en hoop je hier nog vaak te treffen. Ik zal in ieder geval blijven schrijven...
31 dec 2009
29 dec 2009
Kids en kerk
De kerst ligt weer achter ons. We bezochten de kerknachtdienst met het hele gezin. De jongste twee hebben er niks meer mee maar gaan vanwege pa en moe. Ze gedragen zich als kritische klanten. Mijn zoon vond de preek vergezocht maar had wel waardering voor het verhaal waarmee de preek eindigde. Hij kon zich er in verplaatsen en dus was het goed.
Eigenlijk verhoudt een kritische zin zich niet met het kerk-zijn. Kerk-zijn is vooral met je gevoel. Toen ik er zo in stond als mijn jongste kinderen nu, kon ik niet zien wat de mensen in de kerkbanken aan en met elkaar hadden. Nu gaat dat een stuk beter. Langzaam aan ben ik een van hen geworden.
De vraag blijft wat mensen bij de kerk houdt of er terugbrengt. Relaties en beleving, zou ik nu zeggen. Mijn kinderen zullen waarschijnlijk zeggen: Plicht en schuldbesef. Geen basis voor vervolg, vinden ze zelf.
Nee, kerk is niet van ons samen maar God delen we wel en dat geeft hoop voor de toekomst. Daarom twee filmpjes van Daniël Louës. De eerste beurt me op omdat het echte geloof nooit dooft en altijd om het hoekje voor je klaarligt. Het tweede om de mooie paralel en de lach.
Eigenlijk verhoudt een kritische zin zich niet met het kerk-zijn. Kerk-zijn is vooral met je gevoel. Toen ik er zo in stond als mijn jongste kinderen nu, kon ik niet zien wat de mensen in de kerkbanken aan en met elkaar hadden. Nu gaat dat een stuk beter. Langzaam aan ben ik een van hen geworden.
De vraag blijft wat mensen bij de kerk houdt of er terugbrengt. Relaties en beleving, zou ik nu zeggen. Mijn kinderen zullen waarschijnlijk zeggen: Plicht en schuldbesef. Geen basis voor vervolg, vinden ze zelf.
Nee, kerk is niet van ons samen maar God delen we wel en dat geeft hoop voor de toekomst. Daarom twee filmpjes van Daniël Louës. De eerste beurt me op omdat het echte geloof nooit dooft en altijd om het hoekje voor je klaarligt. Het tweede om de mooie paralel en de lach.
24 dec 2009
Gadgets
Terwijl ik dit typ kijk ik naar de TV en staat op de achtergrond de radio aan. Ik heb gister een netbook gekocht en dus is mijn digitale wereld nog wat beter onder handbereik. Een echte gadget, zo'n netbook. Hij doet alles wat een computer moet doen en is zo klein en licht dat je hem zonder bezwaar bij je kunt hebben. Het mobiele netwerk binnen huis regelt de rest. Van zolder tot kelder in contact met de wereld.
Ik ben vast van plan hem mee te nemen in mijn koffer als ik straks weer ga werken. Inmiddels zit er in die koffer een camera waarmee ik gebeurtenissen film en fotografeer, een telefoon met een teveel aan mogelijkheden en een wisselend aantal memorysticks. Langzaam aan verdwijnt uit die koffer het papier.
Eigenlijk kunnen al een groot aantal dingen zonder papier maar omdat ik te oud en te gehecht ben aan wat altijd was, gebruik ik het maar te dele. Zo kan ik het nieuws sneller, selectiever en intensiever volgen via internet maar ik doe het niet. Ik lees al 35 jaar de Trouw bij het ontbijt en zou niet zonder willen. Met boeken heb ik dat ook maar toch zal ik binnenkort ook wel een E-reader in mijn koffer hebben.
Voor het onderwijs een leuke observering, lijkt me. Nieuwe generaties groeien op met nieuwe middelen en ontwikkelen eigen gewoontes. Voor hen zal het nieuws niet meer uit de krant komen en zal een boek niet meer ruiken. Of vinden we dat we nieuwe generaties de waarde van onze middelen moeten aanleren.
Onbegonnen werk lijkt me want gadgets zijn leuk...speelgoedjes voor het leven. ..iedereen wil ze hebben...maar ze doen meer dan je denkt. Vroeger was mijn scheiding tussen werk en privé scherper. Nu zit het werk vol in mijn leven. Altijd bereikbaar, altijd in contact. Dat heb ik wel moet leren.
Misschien is dat een betere opdracht voor onderwijs dat jonge mensen wil voorbereiden...
Ik ben vast van plan hem mee te nemen in mijn koffer als ik straks weer ga werken. Inmiddels zit er in die koffer een camera waarmee ik gebeurtenissen film en fotografeer, een telefoon met een teveel aan mogelijkheden en een wisselend aantal memorysticks. Langzaam aan verdwijnt uit die koffer het papier.
Eigenlijk kunnen al een groot aantal dingen zonder papier maar omdat ik te oud en te gehecht ben aan wat altijd was, gebruik ik het maar te dele. Zo kan ik het nieuws sneller, selectiever en intensiever volgen via internet maar ik doe het niet. Ik lees al 35 jaar de Trouw bij het ontbijt en zou niet zonder willen. Met boeken heb ik dat ook maar toch zal ik binnenkort ook wel een E-reader in mijn koffer hebben.
Voor het onderwijs een leuke observering, lijkt me. Nieuwe generaties groeien op met nieuwe middelen en ontwikkelen eigen gewoontes. Voor hen zal het nieuws niet meer uit de krant komen en zal een boek niet meer ruiken. Of vinden we dat we nieuwe generaties de waarde van onze middelen moeten aanleren.
Onbegonnen werk lijkt me want gadgets zijn leuk...speelgoedjes voor het leven. ..iedereen wil ze hebben...maar ze doen meer dan je denkt. Vroeger was mijn scheiding tussen werk en privé scherper. Nu zit het werk vol in mijn leven. Altijd bereikbaar, altijd in contact. Dat heb ik wel moet leren.
Misschien is dat een betere opdracht voor onderwijs dat jonge mensen wil voorbereiden...
21 dec 2009
23onderwijsdingen
Vorige week zijn mijn collega's en ik begonnen met het programma 23onderwijsdingen. Een online-programma waarmee deelnemers leren wat web2.0 kan betekenen voor het onderwijs. We leren er over RSS, weblogs, podcast, vodcast en nog 19 andere dingen.
De 23onderwijsdingen zijn verzameld door de bibliotheken. Zij helpen onze scholen met mediawijs onderwijs. Ze integreren hun zoekmachines in onze intranetvoorzieningen, leveren boeken, CD's en DVD's op school af en leren ons al die materialen verantwoord te gebruiken.
Alle onderwijsteams zullen het programma 23onderwijsdingen volgen. Er zullen er zijn die het zal duizelen en er zullen er zijn die alles al weten. Leuk om te zien dat de aanpak beide kan cateren. Je kunt samen optrekken, zelf je weg zoeken of alleen de onderdelen doen die je nog niet weet. Dat lijkt me al een heel stuk beter dan de opzet van menig programma in het voortgezet onderwijs.
Dat is ook tegelijkertijd waar ik nieuwsgierig naar ben. Gaan we nu langzaam zien hoe maatwerk beter gerelaiseerd kan worden met digitale leermiddelen of volharden we met bestaande werkwijzes en ervaren we dit als (onnodige) extra.
Om die reden volgen de directies het programma zelf. Zij moeten immers leiding gegeven aan de omslag naar een ander gebruik van leermiddelen en digitale mogelijkheden. Dan moet je toch minimaal weten waar je het over hebt, leek hen....en dus schreven ze zelf in en helpen ze elkaar. Kijk maar:
Leren omdat je het wil weten... dat helpt altijd... kijk maar hoe mensen leren in hobbies en werk. We zouden er veel meer mee moeten doen in het onderwijs: "Nieuwsgierige mensen"
De 23onderwijsdingen zijn verzameld door de bibliotheken. Zij helpen onze scholen met mediawijs onderwijs. Ze integreren hun zoekmachines in onze intranetvoorzieningen, leveren boeken, CD's en DVD's op school af en leren ons al die materialen verantwoord te gebruiken.
Alle onderwijsteams zullen het programma 23onderwijsdingen volgen. Er zullen er zijn die het zal duizelen en er zullen er zijn die alles al weten. Leuk om te zien dat de aanpak beide kan cateren. Je kunt samen optrekken, zelf je weg zoeken of alleen de onderdelen doen die je nog niet weet. Dat lijkt me al een heel stuk beter dan de opzet van menig programma in het voortgezet onderwijs.
Dat is ook tegelijkertijd waar ik nieuwsgierig naar ben. Gaan we nu langzaam zien hoe maatwerk beter gerelaiseerd kan worden met digitale leermiddelen of volharden we met bestaande werkwijzes en ervaren we dit als (onnodige) extra.
Om die reden volgen de directies het programma zelf. Zij moeten immers leiding gegeven aan de omslag naar een ander gebruik van leermiddelen en digitale mogelijkheden. Dan moet je toch minimaal weten waar je het over hebt, leek hen....en dus schreven ze zelf in en helpen ze elkaar. Kijk maar:
Leren omdat je het wil weten... dat helpt altijd... kijk maar hoe mensen leren in hobbies en werk. We zouden er veel meer mee moeten doen in het onderwijs: "Nieuwsgierige mensen"
19 dec 2009
Puberteit en zo
Ongeveer 90 procent van de ouders vindt dat ze zelf hun kinderen goed opvoeden. En ouders zijn ook tevreden over de opvoedvaardigheid van hun partners (80 procent beoordeelt deze als zeer goed). Zo’n 70 procent van de ouders weet zich echter soms geen raad met het gedrag van hun kinderen; bijna de helft van de ouders heeft moeite om consequent te blijven. Dit blijk uit een onderzoek van Jeugd en Gezin.
Af en toe met je handen in het haar zitten, lijkt daarmee bij een normale opvoeding te horen en ik kan het bevestigen. Want wat we thuis meemaken is niet voor een weblog maar ik verzeker je lang niet allemaal leuk.
Dat heet de puberteit. Niet leuk wel nodig! het schept nieuwe verhoudingen. Om ouders er mee te helpen heeft minister Rouvoet in het najaar het initiatief genomen tot het opvoeddebat. Na een mediavol begin verder niks meer van gehoord. Reden om eens op de website te kijken. Daar vond ik de volgende survivaltips voor het opvoeden van Francisca Oomen:
Af en toe met je handen in het haar zitten, lijkt daarmee bij een normale opvoeding te horen en ik kan het bevestigen. Want wat we thuis meemaken is niet voor een weblog maar ik verzeker je lang niet allemaal leuk.
Dat heet de puberteit. Niet leuk wel nodig! het schept nieuwe verhoudingen. Om ouders er mee te helpen heeft minister Rouvoet in het najaar het initiatief genomen tot het opvoeddebat. Na een mediavol begin verder niks meer van gehoord. Reden om eens op de website te kijken. Daar vond ik de volgende survivaltips voor het opvoeden van Francisca Oomen:
- Opvoeden is voorleven. The magic is in the doing (not in the talking)
- No fear, maar vertrouwen. In jezelf en in je kind.
- Geef ze de ruimte, en jezelf daarmee ook.
- We zijn de vertellers van ons eigen verhaal.
- Het belangrijkste: heb onvoorwaardelijk lief (en dat begint bij jezelf)
Logisch tot het moment dat....dan hoef je het kennelijk alleen maar vol te houden...
14 dec 2009
Trouw-schoolprestaties
Voor het dertiende jaar verscheen zaterdag het Trouw onderzoek naar de schoolprestaties van het voortgezet onderwijs. Elk jaar weer spannend, terwijl de resultaten via de inspectie al lang bekend zijn en ik het dus al zou kunnen weten!
De laatste jaren maak ik me er ook wat minder druk om omdat onze scholen het door de bank goed doen. Bovendien leer je met elkaar in dertien jaar ook dat uitzonderlijk goede resultaten sporadisch zijn en een school nooit zo maar in kwaliteit ineenzakt. Van de zesentwintig opleidingen in onze groep scoren er vier 5 sterren, twintig 4 sterren en twee minder dan 4 sterren. Netjes, lijkt me!
De spanning is er wat af en dat maakt het voor veel mensen in het onderwijs makkelijker om naar de resultaten te kijken en er iets mee te doen. Dat lijkt me de echte betekenis van dit soort cijfers. Toen ik daar mee aan de slag ging, stuitte ik op het niet correct zijn van de gemiddelde cijfers in het schoolexamen. Bij alle scholen staat dat op een 6 waardoor de afwijking tussen SE- en CE-cijfers niet betrouwbaar is. Of het sterrenoverzicht actueel blijft is daarmee afhankelijk van de herberekening van Trouw. Ik wacht maar af....
Voor die herberekening zal in de publieke opinie, naar ik vermoed, niet veel belangstelling zijn. Dat bleek toen ik zondag aan de koffie zat met mijn schoonmoeder. "Jammer dat je school in Kampen het zo slecht doet", zei ze. "Hoe bedoel je? " vroeg ik met de zekerheid dat er niks aan de hand was. "In het Trouw onderzoek, stonden er twee rode pijltjes naar beneden. Dat is is toch de slechtste score die mogelijk is?" Ik legde haar uit dat dit het vergelijk met vorig jaar betrof maar dat de doorstroomresultaten en de examencijfers van deze school juist tot de beste van Nederland behoort. "Ach, daar heb ik niet zo opgelet, al die cijfers heb ik niet gelezen. Twee keer rood aan het eind leek mij niet best", was haar antwoord waarna ze aan een nieuw onderwerp begon.
Ik zuchte. Wat kan een mens anders doen? Preken tegen de opninie?
De laatste jaren maak ik me er ook wat minder druk om omdat onze scholen het door de bank goed doen. Bovendien leer je met elkaar in dertien jaar ook dat uitzonderlijk goede resultaten sporadisch zijn en een school nooit zo maar in kwaliteit ineenzakt. Van de zesentwintig opleidingen in onze groep scoren er vier 5 sterren, twintig 4 sterren en twee minder dan 4 sterren. Netjes, lijkt me!
De spanning is er wat af en dat maakt het voor veel mensen in het onderwijs makkelijker om naar de resultaten te kijken en er iets mee te doen. Dat lijkt me de echte betekenis van dit soort cijfers. Toen ik daar mee aan de slag ging, stuitte ik op het niet correct zijn van de gemiddelde cijfers in het schoolexamen. Bij alle scholen staat dat op een 6 waardoor de afwijking tussen SE- en CE-cijfers niet betrouwbaar is. Of het sterrenoverzicht actueel blijft is daarmee afhankelijk van de herberekening van Trouw. Ik wacht maar af....
Voor die herberekening zal in de publieke opinie, naar ik vermoed, niet veel belangstelling zijn. Dat bleek toen ik zondag aan de koffie zat met mijn schoonmoeder. "Jammer dat je school in Kampen het zo slecht doet", zei ze. "Hoe bedoel je? " vroeg ik met de zekerheid dat er niks aan de hand was. "In het Trouw onderzoek, stonden er twee rode pijltjes naar beneden. Dat is is toch de slechtste score die mogelijk is?" Ik legde haar uit dat dit het vergelijk met vorig jaar betrof maar dat de doorstroomresultaten en de examencijfers van deze school juist tot de beste van Nederland behoort. "Ach, daar heb ik niet zo opgelet, al die cijfers heb ik niet gelezen. Twee keer rood aan het eind leek mij niet best", was haar antwoord waarna ze aan een nieuw onderwerp begon.
Ik zuchte. Wat kan een mens anders doen? Preken tegen de opninie?
11 dec 2009
Professor doctor Heertje!
Vandaag krijgt professor doctor Heertje voor zijn bijdrage aan de wetenschap de driejaarlijkse Pierson-penning, de hoogste Nederlandse onderscheiding in de economie. „Het is een lange weg geweest.” en op die weg kwam ik hem ook eens tegen....
Bij het grote publiek is hij bekend van de economieboeken voor het middelbare schoolonderwijs. Met zijn boek ’De kern van de economie’ was Arnold Heertje (1934) voor generaties Nederlanders de eerste kennismaking met het economische vakgebied.
Hoewel al in 1962 uitgegeven, dient het boek nog altijd voor veel scholen als basis voor het economisch onderwijs. Zijn veelvuldige optreden in de media en het publieke debat rond economische en maatschappelijke vraagstukken leverden hem de bijnaam ’volkseconoom’ op.
Ik hoorde voor de eerste keer van "De kern van de economie" in mijn studie aan de lerarenopleiding. Als geograaf werd ik geacht ook iets van de economie te weten. Ik vond het saai en niet om door te komen maar het boek legde ook bij mij de basis.
De tweede keer dat ik met Heertje in aanraking kwam was in het tweede deel van de jaren '90. Ik was net "bovenschools" en bezig met de afstemming van methodes. De kern van de economie van Heertje was het niet geworden en dus belde hij zelf naar school! Daar wilde hij weten wie toch die God, de heer Runia, was die besloot over de methodekeuze van alle secties en die van de sectie economie in het bijzonder.
Ik vond het toen belachelijk maar achteraf wel mooi. Zoveel betrokkenheid op de economie verdient inderdaad een penning. Gefeliciteerd.
met dank aan Burro Hollanda...
Bij het grote publiek is hij bekend van de economieboeken voor het middelbare schoolonderwijs. Met zijn boek ’De kern van de economie’ was Arnold Heertje (1934) voor generaties Nederlanders de eerste kennismaking met het economische vakgebied.
Hoewel al in 1962 uitgegeven, dient het boek nog altijd voor veel scholen als basis voor het economisch onderwijs. Zijn veelvuldige optreden in de media en het publieke debat rond economische en maatschappelijke vraagstukken leverden hem de bijnaam ’volkseconoom’ op.
Ik hoorde voor de eerste keer van "De kern van de economie" in mijn studie aan de lerarenopleiding. Als geograaf werd ik geacht ook iets van de economie te weten. Ik vond het saai en niet om door te komen maar het boek legde ook bij mij de basis.
De tweede keer dat ik met Heertje in aanraking kwam was in het tweede deel van de jaren '90. Ik was net "bovenschools" en bezig met de afstemming van methodes. De kern van de economie van Heertje was het niet geworden en dus belde hij zelf naar school! Daar wilde hij weten wie toch die God, de heer Runia, was die besloot over de methodekeuze van alle secties en die van de sectie economie in het bijzonder.
Ik vond het toen belachelijk maar achteraf wel mooi. Zoveel betrokkenheid op de economie verdient inderdaad een penning. Gefeliciteerd.
met dank aan Burro Hollanda...
5 dec 2009
Sinterklaas...
Als Sinterklaas met zijn gekleurde slaven
zijn volle stoomboot aanlegt in de haven
is ieders enthousiasme onbegrensd.
Zolang men hier maar komt met gulle gaven
zijn vreemdelingen heus niet ongewenst
Driek van Wissen
zijn volle stoomboot aanlegt in de haven
is ieders enthousiasme onbegrensd.
Zolang men hier maar komt met gulle gaven
zijn vreemdelingen heus niet ongewenst
Driek van Wissen
1 dec 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)