Vertalen een kunst?

Op dit moment maken we voor het centre voor Sports and Education digitale versies van lesbrieven die de leerlingen daar gebruiken. Dat doen o.a. mijn kinderen en ze zijn er snel in. Toch nog nuttig die zapgeneratie en dat voor lage lonen...

Bovendien steek ik wat van ze op. Ze vinden de manier waarop we digitaliseren maar niks. Ze brengen me daarom in aanraking met dingen die in hun ogen leuker zijn en minstens zo leerzaam. Zo vonden zij de applets voor wiskunde waarin je stap voor stap leert werken met een geodriehoek en ook een vertaalmachine waarmee je brieven en teksten kunt vertalen:

http://www2.worldlingo.com/nl/products_services/computer_translation.html

Je hoeft er niets voor te doen. Knip je tekst en plak hem op de juiste plaats. De vertaling van het deze zin wordt:

• You must occur nothing there. Cut you text and paste at the correct place. The translation of this sentence becomes:
• Tu ne dois présenter rien. Couper tu le texte et la brame lui à l'endroit correct. La traduction de cette phrase est:
• Sie müssen dort auftreten nichts. Schneiden Sie Sie Text und plak er am korrekten Platz. Die übersetzung dieser Richtung wird:
• Usted debe ocurrir nada allí. Córtele texto y plak él en el lugar correcto. La traducción de este sentido se convierte

Leuk, vooral ook door de fouten die optreden maar behulpzaam ook want als eerste klasser van vroeger had ik in geen enkele taal een begin kunnen maken..

Maar voor gebruik op school geldt hetzelfde als voor mij bij het begeleiden van het digitaliseren: Wel blijven opletten wat ze doen en hoe ze het gebruiken....

Het oudste lid van de zapgeneratie

Wel eens gehoord van de zapgeneratie? De generatie van 12 tot 20 jaar die nauwelijks blijft hangen bij één programma en veel vaker televisie kijkt via internet. Beelden en beeldtaal begrijpen ze als geen ander maar van een boek lezen, hebben ze geen kaas gegeten.

In het onderwijs maken leraren zich daar zorgen over. Zij begrijpen niet dat je al zappend informatie kunt verwerven. Plakken en knippen, is in hun ogen ongeoorloofd maar tegelijkertijd wel de manier waarop deze generatie kennis creëert.

Wat ziet een leraar als hij deze generatie ziet TV-kijken? Zoiets als: nou mensen dit is dus ... *zap*... gewelidge nieuwe .. *zap*...jodelie jodelie ..*zap*...voor de zap generatie ..*zap*vogel... *zap*...zonder totalitair systeem ..*zap*...overweldigende brutaliteit van de kana ..*zap*...Yo Yo Yo ...*zap*...Bouwsteen van de de oude wereld ... *zap*

Maar uit onderzoek blijkt dat de zapgeneratie op deze manier wel degelijk informatie opneemt en zelfs instaat is een aantal belangrijke lijnen te trekken en waarderingen uit te spreken over de wijze waarop is gefilmd.

"Onzin, waanzin", roepen de oudere generaties. Maar is het eigenlijk wel zo gek? Ik heb er zelf nooit veel tegen gehad. Ik leer nu sneller dan vroeger dankzij de middelen die ik gebruik. Ze passen mij beter dan ooit. Van die werkwijze ben ik geen domme jongen geworden maar juist een slimmere...!

Ben ik dan te vroeg geboren? Nee eigenlijk niet. Dat geldt vooral voor mijn vader. Hij heeft nooit gewerkt met de computer. Hij vertrouwde ze niet eens en vond altijd dat hij beter kon roosteren dan die computer van zijn opvolger. Maar in de beschrijving van zappende TV-kijker herken ik hem als geen ander. Hij keek drie programma's tegelijkertijd, luisterde ondertussen naar klassieke muziek, las een boek en speelde een spelletje schaak.

Hoe hield hij zijn hoofd er bij? Ik heb het nooit begrepen maar wil wel gezegd hebben dat hij graag discussieerde met de sectie Nederlands over literatuur. Daarin vroeg hem nooit iemand of hij alles wel gelezen had. Ik weet zeker van niet maar niemand die dat ooit heeft kunnnen merken aan de kwaliteit van zijn bijdrage in het gesprek. Met name over de structuur van boeken kon hij ze allemaal aan. Het was immers een echte wiskunde-man.

Is hij dan het eerste lid van deze nieuwe generatie of zou zijn vader ook zo zijn geweest?

Spraakverwarring...?

Jorg Radstake (Windesheim) gebruikte tijdens de sportconferentie in Papendal een filmpje om duidelijk te maken hoe zender en ontvanger elkaar kunnen missen.



Geef toe... amusant en doodvermoeiend als je erzelf in zit!

Schoolvoorbeeld....

Een feestje.. Bezoekers van het Arbocongres voor het voortgezet onderwijs ‘Nu in de praktijk’ hebben de arbo -aanpak van SSCO tot de meest inspirerende aanpak gekozen. Het congres en de verkiezing van het ‘Beste Schoolvoorbeeld 2008’ zijn een initiatief van kennis- en adviescentrum Arbo-VO.

Net als de bezoekers van het congres was de jury zeer enthousiast over de initiatieven van SSCO. Juryvoorzitter Jo Simons, secretaris van de adviesraad van Arbo-VO: “We zijn er bijzonder van gecharmeerd dat zelf een expertisecentrum is opgezet. Dat wil namelijk zeggen dat arbo echt een plek heeft gekregen in de organisatie. Dit is echt een schoolvoorbeeld van goed werkgeverschap. Het raakt de zachte, mensgerichte kant van de arbo.” Ans Witjes, hoofd P&O van SSCO nam de geldprijs van 2.500 euro in ontvangst, vrij te besteden aan een project ter verbetering van de arbeidsomstandigheden op de school.

Uit het persbericht lees ik dat het winnende schoolvoorbeeld van SSCO verschillende arbo-aspecten raakt die invloed hebben op de werkdruk, agressie en de balans tussen werk en privéleven. Er is een Centrum Voor Leren en Ontwikkeling, aandacht voor generatiemanagement en vitaliteitbeleid, er is een psycholoog in dienst, elke locatie heeft een eigen vertrouwenspersoon en eenmaal per jaar houdt de SSCO een medewerkers-tevredenheidonderzoek.

Knap hè! ... van Ans en alle anderen die er aan werken. Gek hè?...dat je de aandacht van anderen nodig hebt om weer te weten hoe bijzonder die aanpak is. We gaan een feestje vieren!

Onderwijsraad en variatie

Naar aanleiding van mijn blog van vorige week over vertrouwen , mailde iemand me met de opmerking dat ik dat geluid ook maar eens landelijk moest gaan afgeven. De inhoud was hem uit het hart gegrepen.

Nu doet zich in mijn werk regelmatig de mogelijkheid voor om iets te zeggen of een signaal af te geven. Dus zo gezegd, zo gedaan... Zo ontvingen Kees kortgeleden de onderwijsraad. Zij doen op dit moment onderzoek naar de vraag of grootschalige besturen de variatie in het onderwijs doen afnemen of juist doen toenemen. Daar vinden Kees en ik wel iets van. Begrippen als lokale verankering en schoolprofielen en onderwijsconcepten zoals VIA, TalentStad, Jenaplan en het Center voor Sport and Education maken duidelijk hoe wij als bestuur graag willen bijdragen aan variatie...

Om dat ook aan de onderwijsraad te laten zien ontvingen we hen in IJsselmuiden en bij het praktijkonderwijs in VIA. Om zo veel mogelijk afstand te nemen van het landelijk beeld dat bestuurders vooral in te grote auto's door de regio scheuren, had ik Kees voorgesteld met me mee te rijden in mijn ondermodale Fiat. Een geweldig idee tot dat bleek dat onze bezoekers per trein naar Kampen waren gekomen en ik hen achterin de krappe Fiat tussen locaties en terug naar het station mocht brengen. Maar ach: Het punt was goed gezet.

De gesprekken waren boeiend en het begrip vertrouwen kwam rond schaalgrootte en controle al snel om de hoek kijken. In dat verband heb ik ook zelf ademloos geluisterd naar de teamleiders die het woord voerden. Zij lieten zien zelf verantwoordelijk te zijn en te weten bij wie ze hoorden. De besturingsfilosofie van onze instelling hoefde ik niet uit te leggen, dat lieten zij zien. Wat was ik trots!

Vertrouwen moet je winnen en kun je krijgen door de goede dingen te delen. Besturen kunnen daarin bijdragen door de juiste mensen met elkaar in aanraking te brengen.

Meer dan 15 jaar terug...

Toen ik het blogje over de volle kerk nog eens na las, bedacht ik me het volgende:

In 1991(?) bezocht ik een leergang "invoering basisvorming". Toen een hot-item in onderwijsland. In de aftrapbijeenkomst schetste de begeleider twee mogelijke aanpakken. In de eerste variant hield de rector een enthousiasmerend verhaal en bepaalde hij het team bij de eigen deskundigheid. Zij gingen de basisvorming vormgeven en werden gevraagd hun gewaardeerde inbreng te geven. In de tweede variant nam de directie stelling, liet een blauwdruk ontwikkelen door een werkgroep en gaf de gewenste inrichting mee aan het docententeam.

Ik weet nog dat ik met de eerste variant niets had. Ik vond het zwak en onvoldoende verbonden met de doelstelling. Nee, de basisvorming vroeg om een heldere stellingname die aanpak zou leiden tot loyaal participerende medewerkers...

Nu schrijf ik in mijn laatste blog over de samenwerkende kerken en zeg ik dat ik geniet van het proces en de particpatie van alle mensen.

Wat is er gebeurd...? Ben ik ouder en wijzer... of is het makkelijker om anderen te laten werken als je er minder verstand van hebt....?

Om met de Caluwe te spreken: "Ik ben van blauw via groen naar wit gegaan...

Een volle kerk

Ik ben voorzitter van een commissie die de praktische organisatie verzorgt van gezamenlijke kerkdiensten voor drie wijkgemeenten van de Gereformeerd Synodale en Hervormde kerk. In die commissie prachtige mensen die met elkaar wat teweeg kunnen brengen in een proces dat stapje voor stapje gaat. Het is en blijft immers Kampen.

Als voorzitter geniet ik vooral van het proces dat we met elkaar doorlopen. Bij de start kregen we van het triomoderama een stevige blauwdruk mee, maar al snel ontdekten we dat "gewoon doen"en "iedereen betrokken houden" ook een aanpak is.

We nodigden daarom op 25 septemeber iedereen die verantwoordelijkheid heeft bij de kerkdiensten uit. Dat deden we in VIA nog voor de officiele opening. Iedereen wilde daar wel een kijkje nemen en dus was de opkomst, ook door de geweldige uitnodiging, groot.

We vertelden wat er stond te gebeuren en dat het 2 november zou gaan beginnen. Het probleem was immers niet groter dan dat er drie verschillende werkwijzen moeten worden bijeengebracht. We zeiden ook dat wij als commissie er natuurlijk minder verstand van hadden dan iedereen die al betrokken was bij de kerkdiensten. Of iedereen dus wilde helpen er een succes van te maken. Natuurlijk waren er mensen die het veel te snel vonden gaan maar er waren er net zo veel die er wel wat in zagen en omdat ze elkaar ontmoetten, staken ze elkaar aan.

Zondag jl. was de eerste gemeenschappelijke dienst. Met zijn allen naar de Burgwalkerk. En laat ik het maar meteen zeggen: De thuisblijvers hebben wat gemist. Met ruim 1000 mensen in de kerk zitten. Ik heb het alleen in mijn vroege jeugd nog mogen meemaken. Het was een prachtige dienst. Dat hoorde ik van alle kanten: links en rechts, jongeren en ouderen, hervormd, gerefor­meerd. Zoveel mensen, zoveel enthousiasme.

Een van de commissieleden mailde me daarna: En 't was vanmorgen ook prachtig om te zien hoe Lubert zat te glimmen, en hoe Arend af en toe als een veldheer zijn blik over de troepen liet glijden... Jongens, jongens (v/m), wat een feest!

Ter lering: Organiseer enthousiasme, blijf betrokken en geniet van wat je met elkaar bereikt.

Nooit gedacht dat ik ooit zo in een kerkdienst zou zitten!

Gemist..... maar wel gezien

Nooit kunnen denken dat ik die kans voorbij zou laten gaan.... Op 29 oktober trad Jethro Tull op in de IJsselhallen en ik was er niet bij! Mijn hele leven lang ben ik al gek van die band. Nooit gezien, vroeger te duur en nu zo maar voorbij laten gaan....

Jethro Tull is een Britse Grammy Award winnaar en progressieve rockband uit Blackpool, opgericht in 1968. Hun muziek is herkenbaar aan de opmerkelijke zangstijl en het unieke dwarsfluitwerk van voorman Ian Anderson, aan de ongewone en vaak complexe liedconstructies en aan de intelligente teksten. Hun muziek, gestart als blues met een experimentele inslag, heeft onomstotelijk invloeden van klassieke muziek, hardrock en alternatieve rock, alsmede Aziatische en Keltische folkmuziek. Hierdoor is moeilijk andere muzikanten aan te wijzen die soortgelijke muziek maken.

Opvallend kenmerk van Jethro Tull is dat voorman Anderson bijna alleen akoestische instrumenten speelt: de "un-plugged guy in a medium to heavy rockband". De bekendste nummers van de groep stammen uit eind jaren zestig en de vroege jaren zeventig: 'Thick as a brick', Locomotive breath' en 'Bourree'.

Mijn vader waardeerde de klassieke en jazz invloeden bij Tull. Bouree vond 'ie leuk want het was van Bach maar helemaal verrukt was hij van "By kind permission of" een klassieke jazz variatie. Ik hield vooral van "A Passion play" een zwaar stuk dat twee plaatkanten besloeg. We konden nooit dichter bij elkaar komen. Maar hoe kan de tijd veranderen... In plaats van Tull was ik zondag bij Midas.

Ook al is hij er niet meer. Ik sta nu dichter bij mijn pa dan ooit.