Spyware

Zondagavond is mijn oudste dochter helemaal in paniek. Haar computer is overgenomen en begint steeds opnieuw bestanden weg te gooien. Natuurlijk heb ik AD AWARE net niet op haar PC gezet en omdat internet niet meer werkt, weet ik niks beter te doen dan de kabel los te trekken.

Natuurlijk mopper ik er flink op los. Al snel is duidelijk dat mijn dochter op haar strooptocht de wereld over is geweest en vader moet eens ff denken hoe we dat weer oplossen. Opeens ben ik niet meer zo'n voorstander van het worldwideweb. In mijn zoektocht naar een oplossing las ik een opmerkelijk berichten over microsoft dat ze een patent hadden aangevraagd voor legale superspywaresoftware.

Die software struint je PC af naar bezochte websites, maar ook de inhoud van documenten, de geïnstalleerde programma’s en allerlei systeeminformatie, zoals de resterende hoeveelheid inkt in de printer of het geheugengebruik van het systeem. Wat voor plannen Microsoft met de software had was nog onduidelijk. Maar hou je vast, de duidelijkheid is daar nu. Microsoft wil namelijk gaan experimenteren met het gratis kantoorpakketje van Works 9. Het pakket kost in de winkel slechts 40 euro maar u mag nu extragratis alle informatie op uw pc openstellen aan Bill en naar pop-ups turen op uw scherm. De hele meuk zal naar verwachting ook op nieuwe pc’s voorgeinstalleerd worden. En dat is een extra fijn natuurlijk.....

Ik hoop dat dit soort software hier verboden zal worden en zeker niet voorgeinstalleerd mag worden. In één klap is duidelijk wie de meeste belangen heeft in de gaten in de software waar bijna iedereen mee werkt.

Zo en nu terug naar de PC van mijn dochter!

Street-taal

Mijn kinderen praten regelmatig in woorden die ik niet versta. Hilarisch wordt het pas als die taal door anderen gebruikt wordt zoals in de bekende Douwe Egberts reclame hieronder. (met dank aan Youtube)



Rond taalontwikkeling wordt me uit dit voorbeeld duidelijk dat zich nieuwe talen ontwikkelen. Ze ontstaan uit het vervagen van grenzen maar leiden tegelijkertijd tot het scheiden van groepen.

Mijn kinderen kunnen me uitleggen wat er gezegd wordt. .. en jij?

Ben ik dat...?

Wanneer je een huis natekent terwijl je rechterhersenhelft verdoofd is, dan wordt het een samenraapsel van dakpannen, ramen en balkons waar weinig verband tussen zit. Teken je het huis na met een gedrogeerde linkerhersenhelft, dan komen vooral de contouren en verbanden op papier. Zo is het althans als je rechtshandig bent, bij linkshandigen werkt het vaak net andersom.

Dat we in staat zijn om met iedere hersenhelft afzonderlijk een huis na te tekenen, komt doordat ons brein grotendeels symmetrisch is opgezet.

Veel functies zijn daardoor dubbel aanwezig: op de plaats waar aan de ene kant een visueel centrum zit, zit dat aan de andere kant ook. Dat is nuttig, omdat de ene hersenhelft beschadigingen in de andere helft kan compenseren. Het is ook efficiënt, omdat de beide helften het gecompliceerdere hersenwerk onderling kunnen verdelen: het visuele centrum in de linkerhelft richt zich op de details van wat we zien, dat aan de rechterkant op de grote lijnen.
Weinig mensen zullen kunnen aanwijzen waar het visuele centrum zich precies in hun hoofd bevindt. Of waar de centra voor horen, ruiken, tasten en spreken zitten. Ook hebben we over het algemeen niet meer dan tamelijk vage ideeën over de processen die er in ons hoofd voor zorgen dat we zien wat we zien, en zijn wie we zijn.

Toch, schrijft wetenschapsjournalist Mark Mieras in Ben ik dat?, kan die kennis helemaal geen kwaad: ‘Hersenonderzoekers raken er steeds meer van overtuigd dat mensen hun eigen hersenen boetseren. Met die wetenschappelijke inzichten kun je je voordeel doen om betere en interessantere hersenen te kweken. Dat is mooi want die hersenen, dat zijn we immers zelf.’

In Ben ik dat? schetst hij de huidige stand van zaken van het hersenonderzoek aan de hand van vragen als: waarom herkennen we gezichten moeiteloos, hoe vinden we onze weg in de grote stad, wat hebben onze hersenen met muziek, waarin verschilt het vrouwelijke brein van het mannelijke, waarom slapen pubers zo lang uit, wat kunnen we doen om het brein te versterken en, de meest heikele vraag van allemaal, waar zit ons bewustzijn en wat is het eigenlijk?

Boeken over de hersenen verschijnen bij bosjes, en dat heeft alles te maken met de enorme vlucht die het hersenonderzoek de laatste jaren heeft genomen en die het gevolg is van nieuwe technieken, zoals de fMRI (functionele magnetic resonance imaging) waarmee onderzoekers haarfijn zichtbaar kunnen maken waar in de hersenen werk wordt verricht. Wat Mieras’ boek bijzonder maakt is dat hij een grote hoeveelheid informatie overzichtelijk en voor iedereen toegankelijk presenteert in 35 beknopte hoofdstukken, die los van elkaar te lezen zijn.

Het levert soms mooie en ook belangrijke inzichten op. Zo is inmiddels veel bekend dat we kunnen gebruiken in het onderwijs. De plaats bij uitstek waar jonge mensen hun hersenen boetseren. "Het lijkt me daarom goed dat we uitkomsten van het hersenonderzoek gebruiken bij het inrichten van het onderwijs", zei Geert Drexhage vandaag tegen mij. Ik ben het graag met hem eens.

Ben je benieuwd kijk dan ook nog even hier om via Youtube in contact te komen met de auteur of bestel het boek.

Soms leidt hersenonderzoek gewoon tot onverwachte weetjes. Een onderzoeksinstituut in Chicago bijvoorbeeld onderzocht de invloed van geuren op erotische fantasieën. Van de meer dan honderd geuren die werden getest, bleken mannen het meest opgewonden te raken van de geuren van lavendel en pompoentaart, en vrouwen van de geuren komkommer en drop.

Aftershave daarentegen was vaak de dood in de pot. Kijk, dat is het soort informatie waar iedereen direct mee aan de slag kan.

Hoe nu verder...?

Al langer volg ik het parlementair onderzoek naar de onderwijsvenieuwing in Nederland. De centrale vraag naar de kwaliteit en het effect van vernieuwingen als basisvorming, studiehuis en VMBO. Veelal oude heren en dames verklaren dat ze nog steeds gelijk hebben en dat het falen te wijten is aan anderen. Atributie is al langer een item in onderwijsland....

Ton van Haperen schreef er vandaag over in Trouw. Het hele artikel is in mijn ogen de moeite waard omdat het helder zijn gezichtspunten beschrijft. Aan het eind komt hij ook met de richting waarin de oplossingen moeten worden gevonden:

Ga uit van het bestaande en maak het verder niet al te ingewikkeld. Kies voor een helder stelsel met vier schooltypen, breek de schotten daartussen af en stimuleer promotie naar een hoger niveau. Houd zoveel mogelijk kinderen zo lang mogelijk in de algemene vorming, leg de inhoud per niveau vast in standaarden, verdeel die over een beperkt aantal vakken en toets met enige regelmaat centraal of ze er wat van opsteken.

Reduceer de inhoud en creëer ruimte voor leren. Niet alle kinderen hoeven les te krijgen in Frans en Duits. Deze talen zijn uit onze samenleving verbannen, het begin van leren ontbreekt. Wel iets opsteken bij een van de twee vreemde talen, of alleen bij Engels, geniet de voorkeur.

Neem dat studiehuis als voorbeeld. Wat is echt nodig? Kennis en vaardigheid in Nederlands, Engels, geschiedenis en wiskunde. Taal, verleden en cijfers zijn de sporen waarlangs we communiceren. En verder? Twee vakken vanuit de kwaliteit van de leerling die richting geven aan de keuze voor het vervolgonderwijs.
Deze zes vakken verdienen diepgaande nationale standaarden, alleen landelijk geëxamineerd met een vooraf vastgelegde norm. De rest, alles tussen levensbeschouwing en algemene kunstkennis zijn geen vakken, maar interessegebieden binnen Nederlands, Engels en geschiedenis. Wat scholen daarmee willen, moeten ze zelf maar weten. Leerlingen hebben vijf of zes lessen per dag en gaan om half drie naar huis. Daar kunnen ze studiethuizen en verder vanuit hun eigen interesse buitenschools leren.

Snoeien dus, het dode hout moet eruit. Minder vakken geeft de leraar de tijd kinderen iets met de verworven kennis te laten doen, in plaats van hijgerig de te beheersen stof een keer vertellen, enkel en alleen om over die drempel van het diploma heen te komen. Op een evenwichtige wijze omgaan met instructie en constructie, van daaruit aanzetten tot het productief aanwenden van kennis in verschillende omgevingen, onder toezicht van een deskundige inspectie, zo loopt de weg naar reële modernisering. Binnen heldere randvoorwaarden kunnen leraren dan zelf werken aan een nieuw samenhangend nationaal beeld van excellent onderwijs. Misschien winnen ze dan eindelijk hun zelfrespect terug.

Mij klinkt het als een zinnige oplossing maar geef maar eens een reactie

Publiek domein?

Gister stond ik nog even te praten met een plukje ICT-ers. Zij zitten midden in het herontwerp van de infrastructuur. Reden om maar eens wat te horen. Het voorkomt ICT-blunders zoals de overheid ze nu moet verantwoorden, zal ik maar zeggen.

Een mooi gesprek over mogelijkheden en betekenis. Een verontrustend gesprek ook omdat ik ook meteen merk dat de organisatie lang niet eenduidig is in de vraag. Zo spraken we even over het gebruik van internet op school. Veel scholen willen de inrichting zo dat sites geblokkeerd zijn, zodat leerlingen de goede dingen doen.

Een mooie anekdote was de klacht die laatst binnenkwam van een biologiedocent die in het kader van de sexuele voorlichting beoogde sites niet kon bereiken omdat alles wat het woord sex bevat het resultaat "forbidden" oplevert. Of die achtelijk ICT-ers daar in Kampen er niet wat aan konden doen....

Nog gekker wordt het als er gepraat wordt over de domeinen waarvan ik weet dat kinderen er elkaar ontmoeten. Hyves en youtube zouden ook niet mogen moeten.... uitzendig gemist? Foei!

Is dat nu wel verstandig? Is het niet beter te accepteren dat internet een publiek domein is en er voor te zorgen dat de sociale infrastructuur gericht is op het aanspreken op gedrag: "He joh zo'n sexsite hoort niet op school. O, meneer maar dat is voor biologie hoor...."

Volgens mij is het verstandig het probleem zo aan te vliegen. Ook omdat we als scholen moeten accepteren dat publiek domein en leren dicht bij elkaar liggen en meer en meer in elkaar overgaan. Ik noteerde eerder deze week in een overleg over een dashbord (startscherm op de PC) voor leerlingen, de opmerking dat leerlingen er alles moeten vinden wat ze zoeken. Met name de dingen die ze al gebruiken moeten daar kunnen worden gekoppeld aan de schoolse inhouden. "Anders", zo voorspelde de inleider, "zullen ze het nooit gaan gebruiken!"

en dat zullen we toch niet willen na al die investeringen...

Staking? niet voor mijn dochters...

Mijn dochters van 14 en 15 stonden deze week niet klaar om het werk neer te leggen. In Zwolle gingen veel leerlingen de straat op en werd het zelfs nog even spannend maar hier in Kampen schijnt het niet te spelen. "Met anderen het schoolplein op? Ik heb wel wat beters te doen!" zei de jongste.

Dat klopt, want wat moeten ze er soms hard voor werken. Efficient in hun aanpak zijn ze vaak niet en omdat ze nooit echt plannen moeten te veel dingen op het laatste moment. Het lijkt me daarom verstandig dat scholen de tijd nemen om leerlingen te leren hoe ze dingen kunnen plannen en leren. Een te lage onderwijstijd lijkt me daarbij niet behulpzaam, maar in de discussie spelen ook andere opinies mee.

Zo brengen leerlingen in hun protest ook een verband aan tussen het nieuwe leren en de onderwijstijd. Of ze dat bewust doen weet ik niet maar het valt me wel op. Je hoort leerlingen klagen over de zinloze uren die ze op school doorbrengen. Met name de uren waarin ze onder toezicht zelf aan het werk zijn, staan onder druk. Die waren er vroeger niet en worden door scholen gebruikt om de onderwijstijd te halen...

Maar als de school leerlingen wil leren hoe ze zaken moeten leren en hen wil helpen bij het plannen van het werk, zal het werk zelf weg moeten uit de anonimiteit van het huiswerk maken thuis en een plaats moeten krijgen in het werken op school.

Ja dan gaan we langer naar school en nee dat is geen bezigheidstherapie.

Aanspreken op gedrag

Vorige week liep ik A. tegen het lijf. Ze is een trouwe lezer van deze blog . Misschien wel de enige trouwe lezer.... Wie zel het zeggen.

"Hé, Arend" zei ze "het is behoorlijk stil op je blog de laatste weken. Is de lol er af?" "Ik heb nog wat geschreven over mijn dochters en wiskunde" moppelde ik "en ehh nee, ik ga er nog wel mee door."

Zo zie je: Ergens aan beginnen schept verwachtingen en ja ik voelde me aangesproken. Effect is er ook... want sindsdien is dit de vijfde blog die verschijnt. Wat we schrijven, klopt in mijn geval: Aanspreken op gedrag helpt!

Dank je wel A!

Verwachtingen & Trouw

Vandaag las ik de bijdrage van de hoofdredactie van Trouw. Aanstaande zaterdag (1 dec.) publiceert Trouw voor de elfde keer de schoolresultaten van het VO. Hoe ze daar als hoofdredactie naar kijken staat hieronder te lezen. Ik vond het de moeite waard voor mijn blog omdat het woord "verwachting" in de kolom een centrale rol speelt en soms zo haaks lijkt te staan op het bieden van kansen en het ontwikkelen van talent. Woorden die in de scholengroep terugkomen in de missie en de visie op onderwijs . De kolom luidt:

Jaarlijks komen duizenden kinderen in het vmbo terecht terwijl ze op de havo zouden moeten zitten, schreven we deze week op de voorpagina.
Zo’n bericht levert altijd veel reacties op. Over het onderwijs heeft iedereen een mening. Omdat iedereen ermee te maken heeft (gehad). Omdat onderwijs een enorme invloed heeft op je verdere leven. En omdat je weet dat dat voor je kinderen niet anders zal zijn.
Op het bericht over leerlingen die op een te laag niveau werden gezet, kregen we geruststellende reacties: Ach, ik ben zelf op de lts begonnen en heb het geschopt tot universitair docent. Maar ook reacties van ouders die vertelden hoe hun kind dat was overkomen, en hoe moeilijk het tegenwoordig is om dan nog naar een hoger niveau te komen. En van leerkrachten die meldden dat ook het omgekeerde voorkomt en leerlingen te hoog worden ingeschat, zoals de leerling in havo3 die boven het proefwerk natuurkunde schreef: Ik snap er geen reedt van. Met dt!
Het onderwijs staat bol van de verwachtingen. Ambtenaren van OCW verwachten dat scholen doen wat zij bedenken. Ouders verwachten dat de school hun kind naar het hoogst mogelijke niveau brengt. Scholen verwachten van ouders dat zij ook wat tijd steken in het stimuleren en begeleiden van hun kind. En leerlingen verwachten dat als ze de leerkracht lief aankijken, hij die vijf in een zes zal veranderen.
En als het niet loopt zoals gedacht, heeft de ander het gedaan natuurlijk. Je staat soms versteld van de felheid en agressie waarmee de spelers in het onderwijsveld elkaar te lijf gaan. Scholen en leerkrachten zijn dan het gemakkelijkste en dus meest gekozen doelwit. Vaak ten onrechte. Als leerlingen het vertikken om hun huiswerk te maken, en als ouders weigeren hun kind tot de orde te roepen, staat de school machteloos.
Scholen worden door ouders afgerekend op het lot van het kind dat ze zelf hebben voortgebracht. En ze worden door de beleidsmachine afgerekend op hun jaarcijfers, als een onderneming. Gevolg is dat scholen de neiging krijgen op zeker te spelen. De afrekencultuur ondergraaft het streven naar het beste resultaat voor het kind, en stimuleert het streven naar het snelste resultaat: in één keer door het examen zonder zittenblijven.
Nu moet ik onmiddellijk bekennen dat wij zelf bijdragen aan die afrekencultuur. Trouw is lang geleden begonnen met het publiceren van de prestaties van scholen in het voortgezet onderwijs. De nieuwe editie van Schoolprestaties komt op 1 december in de krant. Ik weet dat veel ouders die bestuderen, bijvoorbeeld om een schoolkeuze te maken voor hun kind. En schoolbesturen zullen uitpluizen hoe ze dit jaar uit de meting komen.
Ik kan niet bewijzen dát het gebeurt, maar ik kan me voorstellen dat scholen hun score proberen op te krikken, bijvoorbeeld door leerlingen te ontraden om het ’moeilijke’ profiel natuur & techniek te kiezen, ook als ze ruim voldoende staan voor alle bètavakken, of door de lat van de schoolexamens wat lager te leggen.
Als we aanwijzingen krijgen dat dat op grote schaal gebeurt, moeten we stoppen met het publiceren van Schoolprestaties. Nu doen we dat nog niet. We zijn met de jaarlijkse meting begonnen in een tijd dat er geen enkel inzicht werd gegeven in de prestaties van het voortgezet onderwijs, ook niet door de Onderwijsinspectie. We gaan ervan uit dat onze lezers verstandig genoeg zijn om die meting te zien als een indicatie. En dat ouders en scholen één doel bovenaan houden: het ontwikkelen van de talenten van het kind, op welk niveau die talenten ook liggen en hoeveel tijd dat ook vergt.

Niet alleen het onderwijs leeft van verwachtingen. Ook de Trouwredactie zelf heeft de verwachting dat iedereen met de informatie de goede dingen zal doen... Het laat m.i. zien hoe belangrijk begrippen als vertrouwen, verwachting en talent in het leven zijn.

Lectoraat

Deze week was ik voor de eerste keer als nieuw lid bij de adviesraad voor het lectoraat "De pedagogische opdracht van het onderwijs" Ik mag daar vanuit mijn betrokkenheid bij het onderwijs mee richting bepalen door te adviseren en de goede vragen te stellen.

In de lectorale rede die bij de start van dit lectoraat in uitgesproken, staat:

"Ons ideaal is een school waar pedagogische kwaliteit op de agenda staat. Een school met leerlingen en leerkrachten met een onderzoekende houding. Een school die haar sociale verantwoordelijkheid neemt en leerlingen en leerkrachten de nodige ruimte voor autonoom en verantwoordelijk handelen biedt. Een collegiale school, veilig en bindend voor iedereen die er deel van uitmaakt."

Mooie woorden en belangrijke betekenis. Ik wens me ook zo'n school en wat is er dan veel om op te passen. Bijvoorbeeld het voorkomen van het opdringen van meningen. "Alles wat er toe doet kun je niet overdragen aan een ander. Mensen bepalen zelf de waarde van wat ze horen en zien. Samen vormen ze de taal van een organisatie, samen zijn ze de taal van God. Besteed dus tijd aan het ontwikkelen van één taal en één gevoel. Daarin gaat het niet om gelijk maar om wat verbindt. " Deze tekst staat al vanaf 2004 als citaat bij het CvB op de website van SSCO. Hij staat er omdat Kees en ik zo naar de werkelijkheid kijken en graag de ruimte geven.

Daarbij is niet alles goed. We staan met elkaar ergens voor en moeten dus onderzoeken wat past, hoort, mag en kan... Daarbij kan juist een onderzoekende houding ons helpen de antwoorden te vinden. De lectoren zeggen dat daar veel mis gaat in het onderwijs. We verzanden in meningen, zijn verongelijkt als we geen gelijk krijgen en stellen weinig echt onderzoekbare vragen en juist dat zou ons kunnen helpen...

Help elkaar verder, verberg je mening en stel een onderzoekbare vraag!

Man wat heb ik er toch een hekel aan als mensen roepen dat alles top-down is!

Hieper de piep een CAO....???

De afgelopen weken is druk onderhandeltd over een nieuwe CAO voor het voortgezet onderwijs. Voor het eerst aangevoerd door de VO-raad van Sjoerd Slagter gingen de schoolbesturen als echte werkgevers aan de slag. De uitkomst kwam na de dreiging van een staking afgelopen maandag binnen en luidde:

"De bonden hebben de VO-raad betreffende de CAO-onderhandelingen een ultimatum gesteld dat vandaag om 14 uur afliep.
Het bestuur heeft besloten akkoord te gaan met de eisen van de bonden. Dat betekent dat er nu een onderhandelaarsakkoord ligt voor een kortlopende CAO met alleen een salarisparagraaf.
Gebleken is dat er op dit moment geen ruimte is voor overleg met de bonden over modernisering van de arbeidsvoorwaarden.
De VO-raad wil echter niet dat de werknemer de dupe wordt van het vastgelopen CAO-overleg. Door de kortlopende CAO krijgen de werknemers de loonsverhoging waar ze recht op hebben."

Mooi geregeld. Ik gun iedereen een salaris verhoging (2,4% en 1,5% eindejaar) maar opnieuw is niets gedaan aan de modernisering van de arbeidsverhoudingen. We gaan nog een jaar langer doorklieren met regelingen waarvan iedereen inmiddels weet dat ze niet werken en niet kunnen leiden tot een modern en aantrekkelijk arbeidsklimaat.

Jammer: het VO een jaar op achterstand en hoe zat dat nu met de adviezen van Rinnooy Kan? Leuke werkgevers daar in het VO: wel een salarisbod en geen onderhandelingsresultaat ...

Rekenen met mijn dochter

Mijn dochter ziet het niet. Zo gauw er een cijfer wordt gevraagd, is ze in de stress. Maar toch had ze haar laatste wiskunderepetitie goed gemaakt. Ze kreeg zelfs lol aan cijfers. Deze presentatie vond ze erg leuk:

Geen reacties » | Onderwijs | Permalink

---

Voor alle wiskunde leraren die eens iets anders zoeken. Als dank voor het mooie cijfer! Zou er toch nog een wiskunde leraar in haar schuil gaan? Mijn vader zou het niet kunnen geloven!

On top of the world

Vorige week al gebeurd maar nog niet over geschreven: Het hoogste punt van onze nieuwe VMBO-school in Kampen. Een imponerend gebouw voor twee scholen. De uitkomst van langdurig overleg.

In die tijd hebben we elkaar goed leren kennen. En wie naar de foto kijkt (klik er maar op, hij is wat donker) kan zien wat er is gegroeid. Vier mannen op het dak van de wereld. Trots op wat ze bouwen en wat ze samen hebben opgebouwd. Richard zei het nog: "Man dat ding staat er nog als wij er al niet meer zijn." Letterlijk bouwen voor de toekomst.

Mensen vragen me wel eens of dat soort vriendschap wel tussen besturen kan. Het kan immers leiden tot alles samen doen. "Kijk naar de praktijk", zeg ik dan. "We werken samen aan een prachtig gebouw maar wij stellen hen teleur in Dronten omdat we andere plannen hebben." Zo vanzelfsprekend is de wereld dus niet.

Tot slot: Het is een gebouw met aanzien voor het VMBO en ja een kolosaal gebouw vanuit de achtertuin van de buurtbewoners.

'Doorgestroomde vmbo'ers mislukt vaak op havo'

Vmbo-leerlingen die doorstromen naar de havo haken twee keer zo vaak af zonder diploma als 'gewone' havo-scholieren. Dat blijkt uit onderzoek van onderwijsadviesbureau Cinop. Een op de vier doorstromers haalt geen havo-diploma, terwijl dat bij andere havo-scholieren die aan de vierde klas beginnen een op de acht is. Van de doorstromers zou minder dan tweederde zijn havo-diploma halen in de twee jaar die ervoor staan. Een op de tien leerlingen, afkomstig van het vmbo, doet er volgens Trouw drie jaar over.

Voor de invoering van het vmbo in 1999 zouden veel leerlingen vanuit de mavo naar de vierde klas van de havo zijn gegaan. Nadat de mavo opging in het vmbo en daar de titel theoretische leerweg kreeg, zakte de doorstroom onder de tien procent, schrijft Trouw. Inmiddels zou dat percentage weer op het niveau van voor de invoering van het vmbo liggen en maakten het afgelopen schooljaar ruim 7100 leerlingen de overstap.

Veel havo-scholen zouden vmbo'ers niet zomaar toelaten en eisen stellen aan de cijfers die scholieren bij het vmbo-eindexamen haalden. Doorgestroomde vmbo'ers kunnen volgens de krant op tweederde van de havo-scholen wel extra begeleiding krijgen.

Tot hier het digitale artikel....

Ben ik nu zo gevoelig of communiceert hier ook iets anders? Het begint met de feiten maar verder op gaat het artikel in op de invoering van het VMBO (kan niet zo goed zijn als de vroegere MAVO die overigens al lang geen ULO was) en het feit dat Havo-scholen eisen stellen (wat ze vroeger ook deden). Wat moet hier gebracht worden? De waarschuwing dat de weg van TL naar HAVO een moeilijke is. Zoals een overstap van VMBO naar MBO ook nog wel eens mislukt....(1/3 uitval of bewijs ik daarmee definitief het falliet van het VMBO)??

Ik kan niet vinden waar het de schrijver om gaat en zoek er dus de krant nog maar even bij. Daar vind ik een pasage die niet in de digitale verwerking terecht is gekomen: De uitkomsten van het onderzoek komen overeen met eerdere bevindingen die de OESO over het Nederlands onderwijs. Leerlingen kiezen er te vroeg (op 12 jarige leeftijd) en nemen deel aan het van elkaar gescheiden VMBO of HAVO/VWO. Eenmaal gekozen is het buitengewoon moeilijk die barriere te passeren.

Gelukkig, nu kan ik het ook begrijpen en gelukkig begrijpen kinderen maar al te goed dat ze met een HAVO-diploma een betere kans hebben. Ze zullen dus blijven komen. Daarom is het goed dat onze scholen die vraag van maatwerk voorzien en koppelen in flexibele programma's. Ieder kiest immers als ie er aan toe is en werkt op zijn hoogste niveau!

Misschien doen ze er dan wat langer over maar bijna 2/3 haalt het diploma wel! (of had je dat niet gelezen hierboven...)

Volkslied

De verkiezing van het nieuwe volkslied op woensdag 10 oktober werd een nek-aan-nek race tussen Frans Bauer en Liesbeth List. Nadat het panel van deskundigen eendrachtig had gekozen voor het nummer van Liesbeth List, bleek het publiek tijdens de uitzending en masse te gaan voor het lied van Frans Bauer. Met liefst 44.1 procent van de publieksstemmen werd zijn lied "Mijn vaderland" de uiteindelijke winnaar. Vlak daarachter kwam het lied van Liesbeth List, “Holland land van wind en water”, en op de derde plaats eindigde de rapformatie The Opposites met het lied “Dikke Lul drie Bier”.

Over dat laatste nummer wil ik het hier wel ff hebbe. The Opposites komen natuurlijk met een refreintje waar ik de koningin nog niet bij zie staan: "Kerel ik zeg je Een, Twee, Drie en tot de Vier. Het maakt niet uit dikke lul drie bier" Maar daar staat tegenover dat in twee zinnen de keten die we hier in de regio voor jongeren hebben, worden verbonden aan de marok rap van de randstad.

Zoals The opposites zelf al zongen: "Niks multicultureel, gewoon een grote hutspot". Ik zou zeggen luister zelf maar maar je kunt natuurlijk ook luisteren naar de gewonnen bijdrage van Frans Bauer!

Taal als struikelblok

Taal speelt in het onderwijs zo'n dominante rol dat het een blokkade op zich kan vormen. In de krant las ik over het onderzoek naar het taalgebruik in examens. Uit dat onderzoek blijkt dat Vmbo-leerlingen de leerstof misschien wel beheersen, maar vaak toch de vragen erover op examens niet kunnen beantwoorden. Dat stelt BureauTaal, een onderzoek- en adviesbureau dat zich bezighoudt met begrijpelijk Nederlands.

Het bureau nam zeven examens onder de loep voor het laagste niveau in het vmbo, de zogeheten basisberoepsgerichte leerweg. Het taalniveau van die examens bleek duidelijk hoger te liggen dan het minimumniveau dat nodig is om aan een mbo-opleiding te beginnen.
De moeilijkheidsgraad van de vragen hangt onder meer samen met de zinsbouw en de woordkeuze. Lange zinnen met meerdere boodschappen zijn voor vmbo’ers vaak lastig te begrijpen. Ook woorden als ’voorzieningenniveau’ en ’arbeidsvreugde’ werpen drempels op, net als ogenschijnlijk gangbare uitdrukkingen als ’gang van zaken’ en ’ter beschikking stellen’. Veel vmbo-leerlingen kennen ze niet of moeten langer nadenken voor ze zulke teksten begrijpen.

Zo test je in feite de taalvaardigheid van leerlingen, niet of ze de stof beheersen. Hoe dat in de praktijk kan uitpakken, ontdekte BureauTaal door vragen voor te leggen aan een klein testpanel van drie vmbo-leerlingen. Die moesten eerst vragen beantwoorden uit het vmbo-examen van 2006 en kregen vervolgens dezelfde vragen voorgelegd in eenvoudiger bewoordingen. Die begrijpelijker geformuleerde vragen bleken duidelijk vaker goed beantwoord te worden.

Het BureauTaal schat dat het taalniveau van de examens voor 95 procent van de vmbo’ers te hoog is. Die schatting is gebaseerd op eerder onderzoek. Daarin worden zes taalniveaus onderscheiden. Volgens meerdere onderzoeken zitten verreweg de meeste vmbo’ers op het derde niveau, net als zestig procent van alle Nederlanders. Volgens het onderzoek van BureauTaal ligt het taalgebruik in de examens één à twee niveaus hoger.


Ook hier boven staan weer heel wat samengestelde zinnen. Ik heb nog wat te leren! Hulp is er op de site van bureautaal. Daar kun je voorbeeldteksten (gratis) zien en je teksten beoordelen met texamen (niet gratis)

Frontale E-learning

Net nu het verbod op mobieltjes in het Carolus geaccepteerd lijkt, lees ik het onderstaande bericht in de krant...

---------

Het Hondsrug College in Emmen heeft een nieuwe manier van E-learning geïntroduceerd. Leerlingen nemen sinds kort de colleges van hun docenten op, om een database van video's mee aan te leggen. De filmpjes zijn voor alle leerlingen en docenten te bekijken.

Volgens John Pals, een van de initiatiefnemers en IT-specialist van de school, worden de filmpjes opgenomen door leerlingen van de ICT-opleiding. Zij maken er ook instructievideo's van. De filmpjes duren ongeveer vijf minuten.

"Veel van wat in de lessen wordt besproken, vergeet een student weer of wordt gewoon niet opgeslagen. Leerlingen kunnen nu thuis inloggen in onze database en de les nog een keer bekijken", aldus Pals.

tsja, wat zal ik zeggen.... geen mobieltjes maar wel camera's?

1000 jaar voor de klas!

Ik ben er nog niet aan toe, maar voor wie zo ver is en wat wil achterlaten...de volgende brief die ik vandaag ontving! Zin in een prachtige uitdaging of vind je het maar onzin? Laat maar eens horen!

-------------

Geachte meneer, mevrouw,

Hebt u zo'n veertig jaar ervaring in het voortgezet onderwijs? Bent of gaat u met (vervroegd) pensioen? En vindt u dat eigenlijk toch wel een beetje zonde? In dat geval is dit bericht over het project Duizend jaar voor de klas voor u bestemd. Leest u maar verder.

De komende jaren gaan er duizenden leraren met (vervroegd) pensioen. Dat betekent een groot lerarentekort, omdat er onvoldoende nieuwkomers zijn om de vacante banen over te nemen. Maar het betekent ook dat er met al die vertrekkende leraren een enorme schat aan (praktijk)kennis en ervaring verdwijnt.

Zouden daar niet alle leraren van moeten kunnen profiteren? .... Stel, we nemen vijfentwintig leraren die allemaal zo’n veertig jaar voor de klas gestaan hebben. Stel, we gaan met die leraren op een grondige manier aan de slag om hun kennis en ervaring van duizend jaar voor de klas in kaart te brengen. Daar moet toch iets moois en nuttigs uit voort kunnen komen? Een praktisch boek? Een handige website? Daar kunnen de achterblijvende collega’s toch wel iets van leren? Dat is toch een goede manier van kennisuitwisseling binnen de beroepsgroep?

Zo ontstond bij mij – jarenlang leraar Nederlands, jarenlang lerarenopleider en tegenwoordig werkzaam bij SBL – het idee om een groot project te starten onder de (werk)titel Duizend jaar voor de klas. En voor de eerste fase van dat project ben ik op zoek naar tien leraren uit het voortgezet onderwijs die mee willen doen: leraren die rond hun (vervroegde) pensioen zitten, die zo'n veertig jaar onderwijs ervaring hebben, die véél te vertellen hebben.

Bent u zo'n leraar of kent u zo'n leraar in uw omgeving? En hebt u misschien wel zin om mee te doen? Wilt u mij dat dan eens laten weten? Een simpel mailtje met uw leeftijd, diensttijd in het onderwijs en het vak dat u geeft (gaf) aan 1000@lerarenweb.nl is voldoende. Dan stuur ik u méér informatie over het project en over de selectieprocedure. En wie weet, gaan we dan samen aan de slag om van Duizend jaar voor de klas iets moois te maken.

Ik zie uit naar uw reactie, waarvoor ik u bij voorbaat dank.

Met vriendelijke groet,

Wim Taks SBL
1000@lerarenweb.nl

ROOOTS, RELI & RAGE

Onder de bovenstaande titel was er dit weekend een festival in de gemeenten Kampen en Zwolle. ROOTS, RELI & RAGE is een nieuw evenement in de IJsseldelta met een actueel thema: zingeving. Wat beweegt mensen? Centraal stonden de rijke historische wortels van de IJsseldelta (roots), de veelheid aan religieuze stromingen (reli) en de nieuwe initiatieven en alternatieve bewegingen op het gebied van zingeving (rage).

Vandaag las ik in de krant dat de belangstelling in Kampen tegenviel. Niks van gemerkt want ik was in Zwolle. Bij een tweegesprek tussen Kader Abdolah en Rada Sukkar. De politieke vluchteling Kader Abdolah schreef het boek ‘Het huis van de moskee’, dat tweede eindigde in de verkiezing van de beste Nederlandstalige roman aller tijden. Van Rada Sukkar kwam het veelgeprezen boek ‘De schatkamer van Babylonië’. Journalist Frenk van der Linden interviewde hen over hun werk, hun drijfveren en de rol van de Islam.

Beide zijn zo'n 20 jaar in Nederland en het is heel bijzonder om hun analyses over de Nederlandse samenleving te horen. Met name Kader Abdolah is daarin bijzonder. Hij had de islam al gedag gezegd toen hij eind jaren 80 Nederland binnen kwam. Maar omdat hij steeds werd bevraagd over zijn wortels is hij de Koran weer gaan lezen. Daarin ontdekte hij zijn eigen meervoudige individue. Inmiddels vertaalt hij de Koran naar verhalen voor westerlingen, zodat ook wij kunnen lezen hoe moslims denken.

Bewondering hebben beide voor de verlichte en open samenleving die Nederland is. In hun zienswijze kent de Nederlandse samenleving een aantal (Christelijke) hoekstenen die sterk afwijken van de hoekstenen die de Koran aangeeft. In het nieuwe testament is juist het feit dat vier apostelen het leven van Jezus beschrijven de hoeksteen voor een vrije en gelijke samenleving waarin eigen denkbeelden worden verwacht en gewaardeerd.

Prachtig vond ik het moment waarop Kader Abdolah liet zien dat het kennen van deze hoekstenen een belangrijke voorwaarde is om het gesprek met anderen aan te gaan. Als je eigen hoekstenen niet kent, staan je meningen op drijfzand en zullen de overtuigingen van anderen meer met je doen dan goed voor je is. Daarmee gaf hij heel direct de opdracht van het bijzonder onderwijs.

Voor beide is de vraag of het met Nederland goed komt niet moeilijk te beantwoorden. Het antwoord is volmondig: Ja. Er is gen samenleving die zo verlicht is. Het kost alleen tijd. Eerder eeuwen dan jaren. Nu nog overheerst de angst waar uiteindelijk nieuwsgierigheid ons dichter bij elkaar kan brengen. Ook hier hebben we in het onderwijs een opdracht !

De kern en leidinggeven

Deze weken voer ik een aantal functioneringsgesprekken. Heel verschillende gesprekken met heel verschillende mensen. Waardevolle mensen met capaciteiten en potentieel maar soms onzeker, teleurgesteld en op zoek.

In die gesprekken ga ik met iedereen net even wat anders om. Op zoek naar wat effectief is voor de ander. Ik zit immers niet in die gesprekken om het verleden te beoordelen maar juist om de toekomst te verkennen. Overigens wel op basis van wat we uit het verleden kunnen leren...Om die reden hecht ik aan feedback van anderen. Ze houden je een spiegel voor en leren je waar je aan kunt werken.

Als ik de rust heb, ontdek ik in alle gesprekken, wat ik noem, de kern van mensen. Zeg maar hun aard en eerste impuls. Het is deze kant van mensen die ik altijd kan vertrouwen. Ik hoef er als leidinggevende niet op te controleren. Het unieke dat God ons gaf.... en waardoor mensen van elkaar verschillen?

Natuurlijk zijn er ook de ambities van mensen. Als ze gevoed worden door een evenwichtig zelfbeeld is er niets aan de hand maar als de wens voor de toekomst ver buiten de kern van mensen ligt, weet je op voorhand dat er gedonder van komt.

Het moet gezegd: Zo snel kunnen mensen immers niet leren. Vaak is gezegd dat slecht 5% van ons gedrag door onszelf te veranderen is. De overige 95% is onze aard. Om die 5% te veranderen moeten we heeeeeel hard werken (onszelf geweld aan doen) Dat leren kan leuk zijn maar put ook uit en maakt moedeloos als we te ver van onze kern af zitten en hij dus weer boven komt.

Ik kan in dat verband ook wel lachen om me zelf. Ik vind dat ik over de jaren anders ben geworden maar ik voel ook dat nog steeds diezelfde Arend met z'n vingertje boven komen. Gelukkig zijn er mensen die me dat laten zien en ik hoop dat iedereen dat soort mensen in de omgeving treft. Het leert ons met een milde blik naar onszelf te kijken.

Veranderen is leuk maar we blijven wel onszelf.

Persoonlijke post....

Via mail en TPG ontving ik post van Ben Tichelaar. Ooit bezocht ik een speedcursus bij hem onder de titel "MBA in one day" sinds dien "kent" Ben me persoonlijk en ontvang ik dit soort post:

-----

Beste Arend,

Ik nodig je uit voor Ben Tiggelaars opzienbarende actieseminar 'Dit wordt jouw jaar'. Het seminar dat op veel deelnemers diepe indruk heeft gemaakt en ook tot mooie resultaten geleid. Zo mailde een deelnemer onlangs nog: 'Ben: het is gelukt! Ik ben onlangs directeur geworden van mijn organisatie. Dank!'.

Op 8 januari 2008 beklimt Ben opnieuw het podium voor zijn 'ultieme goede voornemens dag': in één dag zet je je (zakelijke) plannen voor 2008 scherp en zet je ook concreet de eerste stap in de goede richting! Mooie promotie? Je 'target' fluitend halen? Eindelijk die grote klant binnenhalen? Voor jezelf beginnen? Op 8 januari krijg je het gouden recept!

'Dit wordt jouw jaar' is vernieuwend en sprankelend. De inhoudelijke colleges zijn gemarineerd in een heerlijke mix van korte oefeningen, verrassende voorbeelden en muziek. Echt weer zo'n seminar met puntje-van-je-stoel-garantie!

Klik hier voor het programma en maak 2008 ook daadwerkelijk 'jouw jaar'!

-----

Weet je wat? Ik blijf toch maar lekker thuis! Mijn carriere vlot zo ook wel! en zullen we afspreken dat onze instelling zijn studenten niet zo zal aanspreken?

Slim of slimmer?

Al langere tijd kunnen onderwijsinstellingen goedkope licenties kopen voor de computer. Ook voor leerlingen en medewerkers is er die mogelijkheid. Zo ontving ik kortgeleden, via slimdirect nog de hele Vista en Office 2007 voor een appel en een ei. Slim maar het kan nog slimmer...

In Nederland is Open Source Software (eindelijk) in opkomst. De pakketten zijn steeds vaker de voorlopers van de laatste versies die we uit de winkel kennen. Zo is openoffice ongeveer het office 2000 van vroeger. En ze zijn gratis.

Open Source Software is software met twee kenmerken:

• De broncode van de software is vrij beschikbaar.
• In het licentiemodel is het intellectueel eigendom en het (her)gebruik van de software en bijbehorende broncode dusdanig geregeld dat de licentienemer de broncode mag inzien, gebruiken, verbeteren, aanvullen en distribueren.

Het is niet zo vreemd als we denken. Verschillende gemeenten in Nederland draaien inmiddels met deze producten.Het scheelt hen in de licentiekosten. Ons Moodle is ook zo'n product. Als je na rekent wat dat bespaart, snap je niet dat niet heel Nederland aan het moodelen is.

In het verlengde van de prijs, zit ook nog de vraag of we als onderwijsinstelling onze leerlingen als vanzelfsprekend aan de commerciele producten willen koppelen of willen leren dat er gratis mogelijkheden zijn.

De vraag is dus vooral slim of slimmer? Google zelf maar eens in het rond!

De geschiedenis herhaalt...

Ruim 30 jaar geleden werkte Jelle Peter de Ruiter (mijn zwager) in Kampen aan zijn eerste speelfilm. De titel ben ik vergeten maar de zin "..en wat is de prijs" die ongeveer honderd keer over moest omdat de hoofdrolspeler hem niet met de goede klemtoon wist uit te spreken, is me altijd bijgebleven. 17/18 jaar was Jelle Peter toen. Nu is hij eindredacteur van Dokument, het documentaire programma van de NCRV op maandagavond 22:50 uur, Ned.2. Bijzondere en spraakmakende reportages...

Vanmorgen lees ik in de krant het bericht over Vincent Kars uit IJsselmuiden. Hij leerde zijn maten Joji Na uit Apeldoorn en Maryse wulf uit Bathmen kennen tijdens het TV programma 'Achterwerk uit de Kast'.Er moet iets moois zijn gegroeid, want met de videofilm 'straatchaos' heeft het drietal, met zes acteurs een actueel thema bij de kop gepakt. Een groepje jongeren komt samen op een hangplek. Wie zijn ze, wat zijn ze van elkaar en wat gaan ze samen doen? De film begint met wat jongens die een balletje trappen en laat zien in welke omgeving deze jongeren opgroeien. Materiaal dat te gebruiken is in elk jongerencentrum.

Benieuwd wat Vincent over 30 jaar doet! Zou de geschiedenis zich herhalen?

De juiste combinatie

Jan Bult schreef me....

Dit jaar heb ik weer een leuk, klein vmbo-groepje. Allemaal nieuwe en lieve leerlingen. Na drie weken les is al wel weer duidelijk wie je in de gaten moet houden en wie je lekker kunt laten freubelen.

Elke les komt J. te laat en elke keer is de reden "te laat van huis gegaan". Met een zucht en veel kabaal stort zij zich dan in de banken en vanaf het moment dat zij binnenkwam is ze ook aanwezig. Geen moment zit ze stil, in de vijf minuten tijd dat ik iets uitleg heeft ze een schrift in handen gehad, een pen, een map, een mobiel, een boek, een papiertje, een tas, een spiegeltje en de agenda van haar buurvrouw. Een schoolvoorbeeld van een adhd-leerling.

I. daarentegen is altijd op tijd en zit altijd netjes aantekeningen te maken als ik uitleg. Ze kijkt me met een serieuze blik aan en noteert alles wat ik op het bord zet. Op tafel ligt alleen een schrift en een boek en als ik klaar ben met de uitleg, bergt ze alles netjes op en pakt ze een leesboek. Een heel uur zegt ze geen woord en als de les is afgelopen verdwijnt ze met de rest van de leerlingen naar de gang, geruisloos. Een mooi voorbeeld van een autistische leerling.

Al zijn de verschillen nog zo groot, ze verdienen allebei mijn aandacht.

Ja, Jan dat is onderwijs

Als je de 100 passeert...

Nu ik hier mijn 101ste blogje schrijf, lijkt het me gepast even stil te staan bij dat getal.

Mijn grootvader werd 101 en vanaf die tijd leefde de hele Runia-familie met de idee dat het leven een eeuw duurde. Wij waren immers een sterk geslacht en maakten ons geen zorgen. Sterke harten en grote longen deden ons vermoeden dat het in de genen zat. Toen mijn vader op zijn 64ste overleed, drukte dat niet alleen de stemming maar vooral ook onze levensverwachting. Aan alle overmoed kwam zo een eind.

Bij 101 mensen jaren weet je dat wat komt korter is dan wat was. Zou dat voor mijn blog ook zo zijn? Als ik naar mijn maandfrequenties kijk dan zie ik dat mijn goede voornemen, elke dag te schrijven, heeft plaatsgemaakt voor een meer haalbare doelstelling. Om me niet te branden, noem ik niet het getal. Een aanpak die overeen komt met menig onderwijsmanager met wie ik in deze tijd de schoolbeleidsplannen bespreek. Zij weten maar al te goed dat een te uitgesproken doelstelling tot menig slapeloze nacht kan leiden....

Het plezier dat het schrijven van deze blog me schenkt, is er nog steeds. Bij 50 beschreef ik wat er me in aantrekt. Toch merk ik ook dat de blog minder dominant in mijn denken zit. In de eerste maanden dacht ik overdag vaak: "Dat is leuk voor mijn blog!" Nu denk ik bij het schrijven vaak: "Wat heb ik vandaag meegemaakt?"

Zo kan de aandacht verslappen en dat brengt me terug bij het schrijven van plannen. Of het nu strategieplannen of schoolplannnen zijn.. Het zijn vooral instrumenten om je bij de les te houden. Net als deze blog.

Gesprekshandleiding

Wil je met je collega’s in gesprek over het rapport "LEERKRACHT" van de Commissie Leraren? Hieronder vind je stellingen die je hierbij wellicht van dienst kunnen zijn. Bij iedere stelling kun je het gesprek beëindigen door je gesprekspartners de vraag te stellen: welke bijdrage kan ik als leraar in dit verband leveren?
Dit sluit aan bij de gedachte van de Commissie Leraren dat leraren zelf uiteindelijk de doorslaggevende bijdrage moeten leveren aan het versterken van de kwaliteit en uitstraling van hun beroep.

• De leraren van onze school zijn trots op hun beroep en dragen dit in voldoende mate uit naar elkaar en hun omgeving.
• Als de voorstellen van de Commissie Leraren worden uitgevoerd, dan bieden ze mij een stimulans om mezelf verder te ontwikkelen.
• De medezeggenschap voor docenten is op onze school voldoende goed geregeld.
• Als een leerling/cursist aangeeft naar een lerarenopleiding te willen gaan, dan stimuleer ik hem/haar daarin.
• Onze school moet het lerarentekort aangrijpen om zaken op school anders te organiseren (bijv. inzet van leraren,manier van leren, etc.).
• De begeleiding van startende leraren is op onze school goed geregeld.
• Het is zinvol om als leraar actief contact te onderhouden met leraren van andere scholen.
• Ik beschouw het lidmaatschap van een (nieuw op te richten) beroeps- of vakvereniging als normaal onderdeel van mijn beroep.
• Als de voorstellen van de Commissie Leraren worden uitgevoerd, dan profiteren ook leerlingen/cursisten ervan.

Om tijdens het gesprek niet in dooddoeners te vervallen als: “ja maar, eerst moet het management regelen dat…” is het handig om vooraf met elkaar af te spreken dat er in het gesprek vanuit gegaan wordt ‘dat niets je oplossingen in de weg staat’!

Veel succes

911

Vandaag worden in Amerika de aanslagen van 11 september 2001 herdacht. Ruim drieduizend mensen kwamen bij de aanslagen om het leven.

Ik weet, net als veel anderen, nog waar ik was op dat moment. In zwembad "de Steur" bij de eindeloze zwemlessen van mijn kinderen. Op een groot scherm zag ik de onwerkelijke beelden van vliegtuigen die de Twintouwers binnen vlogen. Sensatie en onbegrip bepaalden mijn gevoel.

In 2004 was ik in New York en heb ik met eigen ogen gezien welk gat deze aanslagen in NY en bij de NY-ekrs hebben achter gelaten. In een interview zei iemand dat na 9/11 niets meer hetzelfde is.

Ergens anders las ik dat de Franse buitenlandse inlichtingendienst DGSE begin januari 2001 al geweten hebben dat Al Qaida bezig was met voorbereidingen voor een vliegtuigkaping en Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen op het oog had. Als ze geweten hadden wat zou gebeuren, zouden ze dan hebben gezwegen?.

Of anders: Moeten we eerst de impact weten voordat we verantwoordlijkheid nemen....???

Leraar: geschoold & creatief

Het is crisis in het onderwijs: vorm, inhoud, kwaliteit en kwantiteit bevinden zich in het brandpunt van de maatschappelijke discussie. Alsof dat niet genoeg is, komt er een lerarentekort overheen.

Het tekort heeft drie oorzaken: een pensioengolf tussen nu en 2015, vertrek van personeel naar andere sectoren en te weinig aanbod op de pabo's en lerarenopleidingen - en dat terwijl de moderne didactiek en de leerling juist vragen om intensievere begeleiding in kleinere groepen, dus om meer menskracht.

Blijkbaar is de dagelijkse schoolpraktijk niet motiverend genoeg om in te willen (blijven) werken. Uit ervaring weet ik dat in de dagelijkse hectiek veel moois verloren gaat, zoals de motivatie van docenten. Wat zouden we moeten doen om te bereiken dat docenten met plezier werken?

Een beter salaris? maar ruimere opleidingsmogelijkheden en ruimte voor eigen creativiteit lijken mij twee en drie. Ben je een boffer als je in het onderwijs werkt?

Games

Vorig week vertelde Pièrre me dat hij een cursus digitale fotografie deed. De cursusleider stelde de deelnemers de vraag wie aan games deed. Het antwoord: Niemand... iedereen was al wat ouder.... deed een cursus...maar had geen idee hoe internetspellen het leven van de einsteingeneratie beinvloeden. Daarom deze bijdrage....

In juni was de finale van Make-a-Game. Te zien aan de resultaten zijn er ook dit jaar weer teams geweest die heel veel zweetdruppeltjes hebben geproduceerd. Ongelooflijk om te zien hoe teams van de grond af aan een heel compleet spel hebben gebouwd.

De prijswinnaars op een rijtje:
Categorie 'regular' (=gemaakt met Game Maker), onderbouw
Hoofdprijs: Whatever!. Een spel over vandalisme, spijbelen en de sancties die daartegen genomen worden door bureau HALT en bureau VSV (vroegtijdig schoolverlaten).
Docentjuryprijs: Eco trip, een handelsspel waarbij je moet handelen in Iriman vlees en Tedyberen, tegen betaling van Erla en Ponta, gemaakt door leerlingen van de Berg en Bosschool in Bilthoven
Deelnemersjuryprijs: Grauw tegen jou. Een platformspel waarbij je steeds de oppervlakte van figuren moet uitrekenen om verder te kunnen.
Hoofdprijs: Drooglegging v.d. Beemster: waarin je barakken moet bouwen, molens moet neerzetten, ringvaarten moet graven enz. om de Beemster droog te leggen
Docentjuryprijs: Lonny's Lichaam, een spel over de longen (zuurstofopname in het bloed), het hart (hartrime: sinusknoop en AV-knoop) en de maag (functie pepsinogeen).
Deelnemersjuryprijs: L.E.I.P (Leuk Educatief Informatica Programma), een uitdagend platformspel over computers en computervirussen.

Categorie 'Free style' (gemaakt met andere software dan Game Maker):
Hoofdprijs: ProjectSIM, een spel dat gebaseerd is op het aloude spel 'Crazy Machines, en waarin je de wetten van de mechanica goed moet toepassen (bijzonder van dit spel zijn de uitstekende gamephysics).
Aanmoedigingsprijs: Voor volk en vaderland, een spel over het verzet in WOII

Wat een mooie dingen daar wil je toch gebruik van maken!

WI, EN of NE een 5? dan geen diploma

Vandaag in de krant:

Om een diploma havo of vwo te bemachtigen, moeten examenkandidaten voor Nederlands, Engels en wiskunde absoluut een voldoende halen. Dat staat in een advies dat de Onderwijsraad vandaag uitbrengt aan Onderwijsminister Plasterk. Op dit moment is een onvoldoende voor een van deze vakken meestal niet genoeg om te zakken.

Het advies van de belangrijkste raadgever van de regering in onderwijszaken is een aanscherping op het rapport Versteviging van kennis in het onderwijs, dat in december 2006 uitkwam. In dat rapport werd geconstateerd dat het onderwijs in vakken als Nederlands en wiskunde tekortschoot, en mogelijk ook in andere vakken.
Dat rapport werd in de diverse regio’s besproken door betrokkenen uit het onderwijs, wat resulteerde in Versteviging van kennis in het onderwijs II .
De Onderwijsraad wil voorkomen dat leerlingen met onvoldoende kennis beginnen aan een opleiding aan hbo of universiteit.

Zou dat nu helpen? Een steekproef leerde mij dat het aantal geslaagde kandidaten met een 5 voor Nederlands of Engels kleiner dan 3% is. Hebben we met de voorgestelde maatregel dan eigenlijk niet Wiskunde als belangrijkste graadmeter voor het niveau van leerlingen binnen gehaald. Je zal maar talig zijn...

Keesie en mobieltjes

Keesie is een internationaal communicatie-, advies- en reclamebureau gespecialiseerd in het bereiken van de jeugd en hun omgeving. Vorige week waren ze op bezoek in het eerste directie-overleg.

Kinderen en jongeren van nu zijn fundamenteel anders dan tien jaar geleden: ze zijn mediaslim, kritisch en prikken genadeloos door onoprechte communicatie heen. Wil je - als school - worden toegelaten in hun wereld, dan zul je je die wereld écht eigen moeten maken. Dat doet Keesie.

Keesie houdt continu de vinger aan de pols als het gaat om kennis van de doelgroep en hun omgeving (familie, school). Door dagelijks deskresearch, maar vooral ook door met kinderen en jongeren te praten in gerichte doelgroepchecks. Daarbij verliezen ze nooit de eigen maatschappelijke verantwoordelijkheid uit het oog. Want Keesie vindt dat de jeugd nu eenmaal het beste verdient.

Een mooie paralel naar scholen lijkt me. Ook scholen willen het beste voor hun kinderen en vragen toegang tot hun leefwereld. We moeten dan leren goed te luisteren om zo te ontdekken wat voor hen van waarde is. Overigens moeten we - zo heb ik die middag geleerd - niet de idee hebben dat zij ons zullen zeggen wat we moeten doen. Ze verwachten van een school duidelijkheid en kwaliteit maar voor de communicatie blijft het van belang goed te checken of we aanspreken en jongeren bereiken.

In dat licht is de casus van het verbod op mobieltjes in het Carolus Clusius een bijzondere. Die mobieltjes maken ontegenzeggelijk deel uit van hun leefwereld. Toch kun je in de reacties op het krantenartikel ook lezen dat een school die een - op het oog impopulaire - regel stelt toch bijval kan oogsten onder jongeren. Wordt vervolgt.

Pubers

Mijn dochter is 13 en staat aan het voorportaal van de puberteit. Een fase waaraan de meeste mensen later in hun leven vaak terug denken. Het ankerpunt van je eigen persoonlijkheid?

Mijn dochter is nog niet aan de verkering en als ze dit leest zal ze zeggen "PaaaaaaaaaP!" (Een langgerekte kreet en vooral het teken om direct te stoppen).

Ze is ook musical-fan. Vorig jaar was ze nog kapot na de opvoeringen nu kan ze er al beter tegen en vindt ze een eigen balans tussen genieten en moe zijn. Hoe ze inmiddels geniet van haar vrienden is te zien op de foto's. Omdat ze de kleinste is, wordt ze vaak door de jongens opgetild en staat ze voorop de foto's. Het doet haar ego vast goed maar ze zal vooral ook groter willen worden!

Toen ik me dit zo bedacht, vertelde ik mezelf wat scholen vooral ook moeten willen zijn: Ontmoetingsoplaatsen voor pubers. Waar ze het leven aan elkaar leren en waarin wij voor de goede activiteiten, een kader en reflectie zorgen.

Een waardengemeenschap in de goede betekenis van het woord.

Canon

Vandaag zat ik bijeen met de LMA's die dit jaar werkten aan digitaal leerstofmateriaal. We zochten een vervolg van die activiteit. Dichter bij de school en meer gericht op de verandering in het denken bij collega's. Het is zoeken.... We bedenken workspaces, ELO's, ondersteuning en het belang van aantrekkelijk materiaal.

Vanavond, op het journaal, hoor ik het bericht over de canon van Nederland. Het woord 'canon' (met de klemtoon op de eerste lettergreep: cánon) heeft als betekenis 'regel, richtsnoer, maatstaf', en in die zin is het bedoeld: het geheel van belangrijke personen, teksten, kunstwerken, voorwerpen, verschijnselen en processen die samen laten zien hoe Nederland zich ontwikkeld heeft tot het land waarin we nu leven.

Op de achtergrond in het journaal lees ik nog net de URL mee: http://www.entoen.nu/. Mijn zoon, 11 jaar en geinteresseerd in geschiedenis, bezoekt de site en komt met verhalen terug. Samen bekijken we de website. Nederlandse geschiedenis in een notendop. Een geweldig startpunt om te leren begrijpen wie we zijn.

Ik vat samen:

• een canon voor alle Nederlanders als verhaal van het land dat wij gezamenlijk bewonen
• geen gesloten, maar een open canon
• geen lijstjes, maar vensters
• moderne technologie niet als bedreiging, maar als bondgenoot
• met grote aandacht voor de leraar "die tot leven wekken moet"
• geen dictaat, maar een gesprek met uitnodigingen aan de culturele wereld, markt en maatschappij
• de canon niet als een probleem, maar als een kans

Ga zelf maar kijken en zie dat het materiaal waarmee we met leerlingen kunnen werken al klaar staat.

Toneel

Zaterdag was ik de hele dag in de Stadsgehoorzaal. Inge en Deirdre vierden 20 en 10 jaar musicals op het Ichthus College. Ze deden dat met een reünie waarop ruim 60 deelnemers afkwamen.

's Morgens werd er geoefend onder leiding van Paula en Erik. Ik vond het een prachtig "leermoment". Niet alleen omdat deze twee zo uitdrukkelijk in de voetsporen van hun docenten stapten maar vooral ook om wat er in de groep gebeurde.

Omdat uit elke voorstelling maar een paar aanwezig waren, kwam het er op aan elkaar snel de fijne kneepjes aan te leren. Het enthousiasme en de snelheid waarmee dat ging, lieten mij zien hoe snel mensen van elkaar kunnen leren als ze hun passie (zingen) raken.

's Middags stapte de groep op het podium. Onder leiding van Floorke (nog zo'n kanjer) liet men ff zien wat een dagje oefenen betekent als musikaliteit en betrokkenheid aan elkaar wordt gekoppeld.

Groepsdynamica was niet voor niets een vak op de lerarenopleiding. Kippevel!

Hype...

Apple is groot in Amerika. Toen ik er drie jaar geleden was, viel me dat direct op. Maar inmiddels is ook de Europese markt gepenetreerd. Vooral de iPod is daar verantwoordelijk voor. Vandaag las ik de volgende Apple-hype in de krant de iPhone:

Vernon Bowden had er een bijna slapeloze nacht buiten de AT&T-winkel in de Newyorkse wijk Brooklyn voor over om daar als eerste een iPhone te krijgen. Hardop droomt hij ,,hoe ik hem snel mee naar huis naar neem, in bed wat met hem knuffel en dan met dat ding tegen me aan mijn slaap inhaal.'' De 42-jarige werker uit de dak- en thuislozenzorg windt er geen doekjes om. ,,Ik doe het vanwege de hype. Ik wilde gewoon de eerste zijn.'' Hij is recht vanuit zijn werk met een kampeerstoel, een tas vol met eten en drinken én zijn 24-jarige schoonzoon DaShawn Richardson voor de winkeldeur gaan zitten.

De winkel is op vrijdag om half vijf dichtgegaan om zich voor te bereiden op de verwachte stormloop op de mobiele telefoon met muziek, videospeler, webbrowser en aanraakscherm in plaats van een toetsenbord. Bowden drukt zijn neus tegen de ruit om te zien hoe het winkelpersoneel de iPhone-reclamezuil opzet. ,,Ik ben verslaafd aan gadgets'', erkent hij. Hij pakt zijn mobiele telefoon. ,,Gloednieuw en met een LCD-schermpje. Ik heb hem pas vorige week gekocht. Maar ik moest deze ook absoluut hebben. Die bezit echt alles.'' Bang dat het Apple-apparaat tegenvalt of beginnersproblemen kent, is hij niet.

AT&T is het enige telecombedrijf in Amerika dat de iPhone mag verkopen. Apple verkoopt hem ook in haar eigen 162 Amerikaanse winkels. Alle Apple-werknemers krijgen er eentje cadeau. Het bedrijf hoopt tegen 2008 tien miljoen iPhones te verkopen, één procent van de mobiele-telefoniemarkt. Het apparaat is later dit jaar te koop in Europa en volgende jaar in Azië.

...wil jij er al een na het lezen van dit bericht, of blijf je liever met beide voeten op de grond???

VMBO-crimineel?

Vanmorgen verslik ik me in mijn thee bij het lezen van het volgend bericht:

Gemiddeld zitten er op het vmbo twee potentieel criminele leerlingen per klas, aldus onderzoekers. En ze zijn ook nog eens populair. Een op de tien vmbo-leerlingen in Zuid-Holland misdraagt zich minimaal eens per jaar zeer ernstig binnen of buiten school. Het gaat om bedreiging van docenten, inbraak, verwonding of beroving.
Dat blijkt uit het onderzoek ’Probleemgedrag van leerlingen tijdens de middelbare schoolperiode’ van het Nederlandse Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving (NSCR) dat deze week verschijnt. Aan het vier jaar durende onderzoek werkten twaalf scholen in grote en middelgrote steden mee. Veertig procent van de circa 2000 ondervraagde leerlingen is allochtoon.
De onderzoekers keken onder meer naar risico’s die tot probleemgedrag kunnen leiden, zoals de omgang met leeftijdsgenoten. Daaruit blijkt dat jongeren die zich misdragen vaak populair zijn. Tegelijk trekken niet-criminele en criminele jongeren gemengd met elkaar op.
„Dit betekent dat veel leerlingen in aanraking komen met foute leeftijdsgenoten”, zegt Weerman. „Het zou goed zijn om leerlingen via sociale vaardigheidstraining te wapenen tegen groepsmechanismen die leiden tot wangedrag.”

Wie nu nog antwoord wil hebben op de vraag waarom het VMBO een slecht imago heeft... Vervelend vind ik dat door deze berichtgeving opnieuw de idee wordt versterkt dat het VMBO een afvalputje is. Het is het onderwijs waar je niet naar toe moet willen. Er zitten de verkeerde leerlingen en die leren er de verkeerde dingen (van elkaar).

En ik? Ik weet dat het hier niet zo is. Op mijn scholen zal ook wel eens een rottige leerling rondlopen maar .... Wat gesignalleerd wordt, lijkt me meer een regionale (Randstad) dan VMBO-specifieke problematiek.

Of doe deze eens: "Je zult als allochtone ouder er toch hopeloos van worden."

Beeld en geluid

Vandaag bezocht ik in de media expierence in het archief voor Beeld in Geluid. Ik kan het iedereen aanraden en bedank Esther en Otto voor de idee en organisatie van ons personeelsuitje!

Indrukwekkende beelden. Niet alleen door de enorme hoeveelheid beeldmateriaal maar ook door de wijze waarop alles digitaal is ontsloten. Om maar te zwijgen over het indrukwekkende gebouw dat alles omvat. Een bezoek doet je beseffen welke enorme vlucht de digitale wereld inmiddels heeft genomen.

Als je binnen komt krijg je een ring. Nadat je op een beeldscherm je gegevens hebt gekoppeld, kun je je tour beginnen. Bij elk beeldscherm hoef je alleen die ring maar tegen een lezer te houden en al je instellingen komen te voorschijn. Wachten is er niet bij! Alles draait op glas, wachttijd en kwaliteit is werkelijk ongehoord. Vind je iets echt leuk, sla je toch het op in je favorieten... Zo gaan TV en ICT volledig in elkaar over en heb je steeds weer alles onder handbereik. Thuisgekomen had ik een mail die me uitnodigde om mijn favorieten nog een te bekijken.

Natuurlijk is er ook een andere kant. In Hilversum weten ze nu precies bij welke dingen ik wel en niet heb gekeken. Over drie jaar zullen ze de opstelling wel veranderen op basis van dit onderzoek.

Zet deze werkelijkheid nu eens af tegen het gebouw dat we volgend jaar betrekken met het VMBO in Kampen. Daar zijn kinderen vanuit hun thuisbasis bezig en nemen ze deel aan allerlei activiteiten bij de beroepsgerichte vakken. Deelopdrachten daar maken deel uit van hun totale weekprogramma uit de thuisbasis... Willen we echt weten wat leerlingen doen en of wat we bedachten werkt? Je kunt naast de kinderen ook de data volgen....

De paralellen liggen voor het oprapen, de uitdaging ligt klaar, de techniek is er. Wat houdt ons tegen, anders dan onze eigen onbekendheid???
Ik ga mijn favorieten nog ff bekijken.... (Waardenburg en de Jong)

Hoog bezoek

Op weg naar Groningen deed vanmorgen Sjoerd Slagter ons nog ff aan. Belangstellend naar hoe het ons vergaat en ons vertellend wat er speelt. Leuk om elkaar weer te spreken.

De discussie ging direct over onderwijs, professionals en de maatschappelijke betekenis van wat we doen. Sjoerd toont zich een waardig voorzitter van de VO-raad en heeft er werk dat hem past. Geen zee te hoog, geen vraaggesprek te bont of onze Sjoerd stapt er op af. Hij heeft me wel eens verteld dat het verantwoordelijkheid nemen hem letterlijk in het bloed zit. Ik voel dat als ik hem zo bezig zie en waardeer dat. Het VO heeft het met hem getroffen! Overigens liet hij in 2003 rond de AH-affaire al zien proma op gewassen te zijn tegen het mediageweld.

Het gesprek ging ook over de politieke wind die waait over Nederland. De honderddagen van het kabinet laten zien dat er gezocht wordt naar een nieuwe dialoog. De maatregelen rond het opheffen van de fusistimulans in het VO laat zien dat daaraan niet altijd een logisch vervolg wordt gegeven.

Wat ook tevoorschijn kwam is de idee om een masteropleiding voor het onderwijs te starten. Langs die weg kan de professionaliteit in het onderwijs een nieuwe impuls krijgen. Het lijkt me een geweldig idee. Schreven we immers kort geleden in de strategienota niet dat de nieuwe vragen die het onderwijs te verwerken krijgt, vragen om een nieuwe deskundigheid?

Met een master in het onderwijs kunnen we daar inhoud aan geven en bovendien iets betekenen in de ontwikkeling van medewerkers. We doen zeker mee!

Promotie

Vandaag waren Karin ik bij de promotie van mijn zwager, Gert Schout. Zijn promotieonderzoek richtte zich op competentie ontwikkeling en de openbare geestelijke gezondheidszorg.

Zijn promotie heeft de nodige voeten in aarde gehad. Alleen doorzetten en niet opgeven heeft mijn zwager de DR-titel opgeleverd. Ja, ik ben trots op hem. Uiteindelijk krijgt hij het voor elkaar om van tegendraadse puber met een mavo-diploma het hoogst haalbare te bereiken. Het laat zien dat de power van één mens groter is dan de systemen die hem moeten dienen. (het is ook mijn thema)

Leuk vind ik dat in zijn onderzoek elementen naar boven komen die in mijn ogen ook voor onderwijsprofessionals van groot belang zijn. Gert pleit voor professionele ruimte voor werkers. Ziodat zij de goede dingen voor clienten kunnen doen. Niet de systemen en organisaties dienen leidend te zijn maar juist het handelen van de professional. Alleen dan kan de basis voor hulp ontstaan: Contact en nabijheid.

Ik vond het mooi om die werkers in het syposium, dat na de promotie door de Daltons werd georganiseerd, aan het woord te horen. Zij lieten vooral zien dat wanneer zij in teams met elkaar verantwoordelijkheid nemen, dingen kunnen bereiken die je niet voor mogelijk houdt. En dat met lastige klanten die eigenlijk geen hulp willen. (right to rot?)

Hebben we die ruimte niet bedoeld, toen Kees en ik schreven over professionaliteit en teamgericht werken in onze scholen? We steeds weer zeggen: Neem je ruimte in, geef met elkaar vorm en inhoud en laat je leiden door wat kinderen van je vragen. Voor dat onderwijs hebben we passie!

ZON

Columniste Hester Macrander heeft het in haar column in De Gelderlander van 26 mei 2007 over een nieuwe actiegroep Z.O.N.: Zinvol Onderwijs Nederland. Aangezien het een openbaar toegankelijk bron betreft staat hieronder de volledige tekst.

----------------

Zaterdag, 26 mei 2007 - 'Het onderwijs in Nederland kampt met hardnekkige en ernstige problemen.' Dat zegt het jaarverslag van de onderwijsinspectie 15 mei jl. Het ligt dus niet aan mijn overbezorgde moederhart. Het voortgezet onderwijs, dames en heren, is een failliete boedel.
Ik weet dat onderwijsgevenden hard werken om de zaak te verbeteren, lessen leuker te maken, projectonderwijs in te voeren en wat niet al, maar veel baat het niet, want het onderwijs moet op elementairder niveau op de schop.
Kinderen van groep 8 gaan verwachtingsvol naar een middelbare school, maar na drie maanden hebben velen het al gezien. Een knappe prestatie om in zo korte tijd de energie en motivatie van jonge kinderen om zeep te helpen! Ligt de schooluitval van jongeren aan het falen van de jeugd? Nee, het onderwijs slaat de plank mis, gigantisch.
Hierbij meld ik u de geboorte van een nieuwe actiegroep: Zinvol Onderwijs Nederland (ZON). De vereniging Beter Onderwijs Nederland (BON) bestaat al. Die heeft veel de media gehaald. Deze groep is mij echter niet sympathiek. BON ijvert voor een onderwijsvorm die ik niet als de oplossing beschouw: terug naar een autoritaire vorm waarin inhoud en kennisoverdracht centraal staan. Ik ben pleitbezorger van verder gaan met vernieuwen, waarbij het welzijn van de leerling centraal gesteld moet worden. Uiteindelijk is het doel van onderwijs: kennisoverdracht die effectief is. Dat is het nu niet, omdat aan de aard van de jongere voorbij wordt gegaan, dus blijft het dweilen met de kraan open.
Op de eerste plaats moet je kinderen tussen de twaalf en de vijftien jaar niet overleveren aan een los systeem van lesjes en wisselende docenten, waarin geen enkele volwassene voeling heeft met het proces wat leerlingen gedurende die dag doormaken. Er moet primair een gezond sociaal-emotioneel proces zijn, bewaakt door enkele vaste volwassenen.
Maar de kern van het hele probleem is de volstrekte betekenisloosheid van het onderwijs. Wat er aangeboden wordt en de wijze waarop spreekt voor 90 procent niet aan. De zin ervan wordt niet ervaren, dus rest er verschrikkelijke saaiheid. Nog steeds bestaat veel onderwijs uit boeken vol leerstof tot je nemen, waarvan je niet begrijpt waarom dat moet. Maak gebruik van de natuurlijk behoefte aan zelfstandigheid en exploratiedrift van jongeren. Laat ze door zelf te doen, ontdekken. Laat ze vragen stellen op basis van ervaringen. Begeleid jongeren op weg naar zelfinzicht en eigen motivatie. Hou op met van bovenaf te onderwijzen en op te voeden, ga ze helpen!
Een jongere in verzet kan hopeloos in zichzelf verstrikt raken en dan is het slechte pad een grote verleiding. Als we jongeren zichzelf laten zijn, kunnen ze vanuit een positieve beleving over zichzelf functioneren, in plaats van alsmaar te moeten voelen dat ze het niet goed doen. Het voortgezet onderwijs is een ongeschikt opvoedingsklimaat voor pubers. Het creëert motivatiecrisissen en hangende niets-meer- willers. Heel pijnlijk, eigenlijk. Ik luid de noodklok.

----------
Het gaat er niet om of Hester gelijk heeft. Haar bericht laat zien dat er veel is om op te reflecteren. De oplossingen lijken mij ingewikkelder dan de BON soms doet vermoeden: Terug naar vroeger zal geen antwoord zijn op de vragen van nu en straks.

Ouders & coo

Vanmorgen zaten we als gezin aan tafel. Het komt niet vaak voor. Want nu de kinderen ouder zijn en het voortgezet onderwijs bezoeken, beginnen ze lang niet altijd het eerste uur. .. en dus willen onze pubers UITSLAPEN! Nu was ik deze morgen vroeg wakker en bij het aanschuiven had ik al een uur hardgelopen. Het zorgt er voor dat ik beter mee doe dan anders 's morgens.

Op tafel lag de nieuwe uitgave van Ouders &coo. De belangenvereniging van ouders met kinderen in het christelijk onderwijs. Samen met de kinderen deden we de test: Hoe doet u het eigenlijk als ouder? Daarna lazen we over het Noors onderwijs het volgende:

"Noorse scholen zijn minder prestatiegericht ingesteld dan scholen in Nederland. Kennis is belangrijk, maar er wordt evenveel, zo niet nog meer aandacht besteed aan de omgang met elkaar. De overdracht van normen en waarden en het gebruik in het dagelijks leven, op school en daarbuiten, spelen een centrale rol binnen en buiten de lessen. Kinderen wordt geleerd dat ze samen met anderen op school zittten, dat ze voor elkaar moeten zorgen en elkaar moeten helpen als het nodig is.
Kinderen uit de eerste klas en nieuwkomers op school krijgen een leerling uit de vijfde klas of hoger als ‘voogd’ toegwezen, bij wie ze terechtkunnen met vragen of wanneer er iets aan de hand is. Pesten is uit den boze. Op de meeste scholen is er zeer veel aandacht voor het voorkomen en tegengaan van vervelend gedrag. Als er iets aan de hand is, wordt er zo snel mogelijk opgetreden en ingegrepen, zo nodig in overleg met de betrokken ouders. De onderlinge betrokkenheid wordt gestimuleerd, binnen de lessen, tijdens schoolactiviteiten maar ook daarbuiten. Als er een ski-middag is kan een van de hoogste klassen de taak toegewezen krijgen alles in goede banen te leiden. De oudere leerlingen moeten er dan bijvoorbeeld voor zorgen dat de jongsten de ski’s onder krijgen. Ze zetten het parcours uit , zorgen ook voor de versnaperingen, begeleiden de kleinsten en ruimen na afloop ook weer op. Of het kan zo maar zijn dat de tweede klas op visite mag bij de negende klas, wanneer daar chocoladetaart is gebakken tijdens de les voeding en gezondheid.
Op veel scholen kunnen leerlingen schriftelijk aangeven hoe het bevalt het op school, of ze ergens mee zitten en of er iets anders of beter zou kunnen. De evaluatie mogen ze zelf, of wanneer ze dat liever willen, samen met de ouders invullen.De school heeft in de regel ook een leerlingenraad, waarin klassenvertegenwoordigers mee kunnen praten en denken over de gang van zaken op school.
Cijfers kent het Noors onderwijs niet en letten op de onderwijstijd staat in een heel ander daglicht. Je grootouders uitzwaaien op het vliegveld is immers ook heel leerzaam en minstens zo belangrijk in de vreantwoordelijkheid voor elkaar."

Mijn kinderen vinden het maar niks. "Wat zouden ze dan ooit nog leren en als er geen niveauverschillen zijn, hoe kan ik dan naar het VWO", vraagt mijn jongste.

Het is mij duidelijk we gaan niet naar Noorwegen. Hoewel we met b.v. peermediation, de aandacht voor het pedagogisch klimaat en de kwaliteitszorg in onze scholen ook aardig wat Noorse trekjes hebben.

Trouw

Vrijdag waren Karin en ik 23 jaar getrouwd. Het klinkt als een eeuwigheid maar zo voelt het niet. In mijn eigen denken verbind ik met gemak de 23 jaar en wat er allemaal in zat. Het was veel en rijk.















Zondag keken we met de kinderen de foto's door. Voor hen is het moeilijk te herkennen wie wie is en ook mij valt het op dat we allemaal veel ouder zijn geworden. Natuurlijk de beide opa's kennen ze alleen van foto's dus dat gaat best. "Maar daar... die met die snor ..wie is dat?...is dat ome Rinus? Waar is dan zijn buik en waar is nu zijn snor?"

Ook ik krijg commentaar. "Ben jij dat? Wat was jij jong en dun...." En dan zegt de jongste: "Eigenlijk ziet alleen mama er nog net zo uit als toen!" Ik zie haar glimmen en denk bij mezelf: "Hij heeft gelijk en mocht het toch niet helemaal zo zijn dan is het het beste dat een man kan zeggen!"

Zo blijven mensen dus bij elkaar... met aandacht voor elkaar en op het goede moment het juiste compliment. En ja... ze is mijn grote liefde! Ik laat haar dat graag weten en jullie mogen dat hier best lezen!

Nieuw bloed

Vorige week oefende BINT voor de tweede maal sinds we elkaar beterschap hebben beloofd. Meer inzet en nieuw repetoir moet het tij keren. Inmiddels bestaan we vanaf 1995 en dus is er terugkerend sprake van enige sleet op de moraal en het moreel van de groep.

Elkaar aanspreken helpt maar ....vorige week was er ook een nieuw lid en dat doet nog veel meer. Opeens moet iedereen zijn beste beentje voorzetten en laten zien dat íe wat kan. Niet als solist maar als collectief. Wat we dan klaar maken, vond, zelfs ik na zoveel jaren, verrassend.

Het is een bevestiging van de gedachte dat personele wisselingen een groot effect hebben op de kwaliteit van een team.

Ik zie wel wat in personele mobiliteit. Het maakt ons allemaal scherp.

Horloge

In het kerstpakket van vorig jaar zat een horloge. Je kunt er niet alleen de tijd op aflezen maar ook je hartslag mee meten. Hoewel: De betrouwbaarheid van deze functie is nooit vastgesteld of kent een foutmarge die zelfs een modaal gebruiker direct opvalt...

Gezondheid was het thema van het pakket... De reacties waren enthousiast en een aantal medewerkers is zelfs door de fitpas gaan sporten. Werkgeverschap ten top!

Van het horloge heb ik altijd gedacht: "Wat moet je er mee?" Maar toen in januari de batterij van mijn dure klokje er mee ophield, wist ik het meteen. Sindsdien draag ik het horloge. Kennelijk is het meer mensen zo vergaan. Steeds vaker zie ik het horloge om de pols van een medewerker. Gevraagd naar de reden, krijg ik steevast het antwoord: "De batterij van eigen horloge was leeg!"

Gemak dient de mens en straks herkennen we elkaar aan een horloge...

H-flat

De afbraak van mijn geboortehuis vordert gestaag. Het zal niet lang meer duren en dan zal waar ik ben opgroeid zijn veranderd in een kale vlakte. Alleen de H-flat staat er nog....

Ik zie jullie denken: "H-flat... wat zou dat zijn?" Wel....De wijk waar ik ben geboren is een na-oorlogse nieuwbouwwijk met flats. De straten zijn er smal en de flats omsluiten het groen waar wij als kinderen voetbalden. Aan de kopse kant stonden de zogenaamde H-flats. Zij danken hun naam aan de vorm die ze van boven hebben.

Die H-vorm is me in mijn jeugd nooit duidelijk geworden, maar toen ik laatst een luchtfoto zag, begreep ik het! Daarmee zijn deze flats voor mij het symbool voor het perspectief: Als je er in zit zie je iets anders dan wanneer je er van boven naar kijkt.

Probeer het niet uit te leggen: De wereld van de planologen en de bewoners komen al te vaak niet bijeen. Dat wil overigens niet zeggen dat ze over en weer geen goede bedoelingen zouden hebben... Ze verschillen alleen van perspectief!

Vanuit de Neringstraat hebben wij ook dat perspectief van boven maar als je in onze scholen werkt, zie je die kwaliteit niet. Ook hier geldt waarschijnlijk: Niet alles willen uitleggen maar wel van waarde willen zijn voor een ander!

Overgewicht en OVC

Vandaag twee discussies in een: ben ik te zwaar en moeten we door met de Onderwijs Vernieuwings Coperatie? Op het oog hebben deze zaken niets met elkaar te maken maar via mijn dochter komen ze in deze blog bijeen.

Vanavond waren Karin en ik namelijk bij de presentatie van de projectweek van mijn dochter. Leuke kinderen vertellen over leuk onderwijs en weten te vertellen wat ze geleerd hebben. Het thema: voeding en gezondheid...

Ik vond het echt leuk maar...Het aantal malen dat de computer als presentatiemiddel werd gebruikt was 1 en het aantal malen dat kinderen verwezen naar het internet als bron voor hun onderzoek: 0. Een schamele oogst voor iemand die houdt van toegankelijke digitale kennis.

Thuisgekomen sprak ik nog ff na en daarna sprak Karin mij aan op mijn werkdruk, gebrek aan beweging en gezondheid. Even googlen bracht ons bij de BMI-meter. De index waarin lengte en gewicht worden gespiegeld. Wie dat doet( klik hier) vindt voldoende materiaal voor een project.

Waarom zag ik dat dan niet in de projectweek over voeding en gezondheid van mijn dochter? Hebben we daar dan de Onderwijs Vernieuwings Coöperatie voor nodig die ons verwijst naar de content? Ik denk het niet... We hoeven immers alleen maar te bedenken dat het ingooglen van een begrip voldoende is voor een ruim voldoende inhoud van een projectweek.

Wat we moeten leren is daar de goede opdrachten bij te formuleren. Misschien is dat meer voor ons Centrum voor Leren en Opleiden dan voor de contentdeskundigen van de OVC....

....en ja ik ben te zwaar...

Clarence Seedorf

Twee jaar na de onwaarachtige ondergang tegen Liverpool in de finale van de Champions League zijn bij de reprise de ogen vooral gericht op AC Milan.

Clarence Seedorf, die zich als succesvolste Nederlandse voetballer van zijn tijdperk voor zijn vijfde Europese finale opmaakt, sprak dezer dagen temperende woorden. ,,Die wedstrijd is twee jaar geleden, dat vergeet je toch?’’, zei hij in het Algemeen Dagblad. ,,Ik zie geen animositeit of revanchegevoelens. Zéker niet bij mezelf. Zoiets wordt ons aangepraat door de media.’’

Het past bij de welhaast boeddhistische allure die Seedorf, in evenwicht buiten het veld en in blakende vorm erbinnen, zich langzamerhand heeft aangemeten. Maar ook verguisd en niet opgesteld in het Nederlands elftal. Hoe zit dat?

Het lijkt me allemaal een kwestie van context. Clanrence is een geweldige voetballer en schitterde al in vele wedstrijden in de Champions League. Zo gauw hij echter in het Nederlands elftal wordt opgesteld is er van die glans niet veel meer over. Niet omdat hij niet kan voetballen maar omdat hem niet de positie wordt gegeven waarin hij zijn kracht kan gebruiken.

Het is als het verhaal in school waar we deze week met rectoren hebben gesproken over hun opdracht en speelveld. 't is goed dat we daar dingen in hebben veranderd. We willen immers allemaal kunnen schitteren zoals Clanrence bij AC-Milan.

Knevel & van den Brink

Thuis gekomen van een lange dag schuif ik eenzaam nog ff aan bij de TV. In een speciale uitzending vanuit de Jaarbeurshallen in Utrecht volg ik Knevel & Van den Brink die de ministers en staatssecretarissen van het kabinet-Balkenende IV interviewen.

Het kabinet sloot vandaag het belangrijkste deel van zijn honderd-dagen-tournee af in de talkshow 'Knevel & Van den Brink'. In het programma werd de balans opgemaakt van de gesprekken die de bewindslieden de afgelopen maanden voerden in het land. Het kabinet-Balkenende IV heeft honderd dagen gebruikt om naar de burgers te luisteren. De bewindslieden toerden per bus door het land om met burgers en maatschappelijke organisaties te praten. Op basis daarvan gaan ze hun beleid bepalen.

Opvallend veel werd er gepraat over de inzet van de 10 miljard euro die het kabinet nog moet verbinden aan nieuw beleid. Nooit genoeg en hoe bepaal je dan prioriteit?

De aanpak lijkt op het laatste formatieplan van het SSCO. Ook daar is beleidsruimte die de rectoren met elkaar mogen/moeten invullen. Het stimuleert de teamgeest maar wat is het soms lastig als een ander er met de poet vandoor gaat...

Staatssecretaris en lesmarathon

In de Stentor van vorige week is te lezen dat staatssecretaris van onderwijs, Marja van Bijsterveldt de lol van een lesmarathon wel inziet. Ze beantwoordde vragen van het Tweede Kamerlid Margot Kraneveldt (PvdA) over deze actie, die pas op het Agnieten College, locatie Meander is gehouden.

Het kamerlid ging ervan uit dat de lesmarathon een initiatief van de school was om een tekort aan geplande onderwijstijd te compenseren. Dit was geenszins het geval, antwoordde de bewindsvrouw. „De lesmarathon van het Meander was een ludieke actie van leerlingen, die op een vrolijke manier aandacht vroegen voor hun dagelijkse lange lesdagen.“ Ze benadrukt dat het Meander geen extra lesuren hoeft in te vullen. „Het Agnieten College heeft in dit schooljaar in goed overleg met de inspectie voldoende onderwijstijd ingepland.“

Eindelijk enige positieve bevestiging maar ik voorspel ook weer veel reacties....
Iedereen zal er het zijne wel weer van vinden!

Hoe hou je het bij...?

Steeds meer mensen in mijn omgeving lopen rond met smartphones. Ook ik heb er een. Het laatste hebbeding om een goede relatie met je secretaresse te houden, denk ik vaak. Maar helpt het ook?

Natuurlijk was ik bij aanvang enthousiast. Alles werkte tip-top. Ook ik! Alles ging in mijn nieuwe dingetje en als ik binnen rende aan de Neringstraat begon het ding vanzelf uit te wisselen met de centrale computer.

Daarna ging het mis. De ICT-betrouwbaarheid viel wat tegen en dus kreeg ik nieuwe software. Na installatie moest ik die zelf instellen en daar bleef het liggen. Nu moet ik zelf op knopjes drukken en dat kan ik wel, maar de bedoeling van die dingen is dat je er niet aan hoeft te denken....

Inmiddels gelooft Coby me al lang niet meer en mompel ik weer net zo vaak onverstaanbaar over mijn bezigheden als eerder. Ik weet het: Ik moet niet zeuren en morgen gewoon de boel ff regelen met ICT.

Zoals altijd: Het ligt niet aan een ander maar aan mijzelf!

Moederdag en huiswerk

Mijn dochters hebben niet zulke geweldige cijfers op school. De school staat voor ze klaar met hulp en goede adviezen: De een kan beter afstromen de ander aan het werk. Maar omdat onze kinderen daar toch niet zoveel trek in hebben, komen wij ook als ouders aan de beurt.

Kostbare thuismomenten gaan sindsdien voorbij met het uitleggen van zaken die ze misschien op school hadden moeten opdoen... maar ja daar is het zo gezellig in de klas en op het leerplein. Je mist welk eens wat zal ik maar zeggen....

Dus zit ik mijn meiden op de huid met schema's en extra werk. Ik ben namelijk een oude onderwijzer die er in geloofd dat je bijna alles kunt leren als je er maar voor gaat zitten. Ook op moederdag gaat dat door! Dus tussen de festiviteiten bij moeder en beide oma's, blokken de dochters. Op Engels, Duits en de erfelijkhedsleer. Dat laatste ken ik uit mijn hoofd maar ook de woordjes leer ik soms sneller dan de meiden. Is dat nu leren leren?

Ik heb wel respect voor ze maar moet ook vaak mopperen om de boel gaande te houden. Ze willen er namelijk graag onderuit en dat laat zien dat zij in de fase zitten waarin ze wel iets willen maar er toch niet alles voor over hebben.

"Jij moet aan het werk. Ik heb al een diploma" zei ik vroeger al tegen mijn leerlingen. Die knikten dan jaloers. Mijn dochters schelden liever op me...!

Leerlingen aan het woord

Ik lees in de krant:

De leerlingen van het Meander wijzen erop dat er wel heel erg makkelijk naar het onderwijspersoneel wordt gewezen als er bijvoorbeeld sprake is van lesuitval.

Ze doen allerlei leuke en interessante dingen met ons, maar dat wordt niet gezien.“De lesmarathon, die door de leerlingenraad is bedacht, werd niet voor niets ook ondersteund door het personeel. „Dat schept een band. Wij zijn trots op onze school. Allemaal. Dat willen we niet zomaar kapot laten maken“, meent Lisette.

De Meander-leerlingenraad wil binnenkort kijken of ook andere scholen aan speciale acties mee willen doen om de politiek in Den Haag de „goede weg te wijzen“.

.. PR voor je school? laat dat maar aan de kids over!

Geld? .. maak er onderwijs mee!

Met bovenstaande uitspraak op zak, heb ik financiën altijd een uitdaging gevonden. Het blijft een hele kunst om het geld aan de goede dingen te besteden en ook landelijk gaat op dat gebied wel eens iets mis...

Zo blijkt het nieuwe potje voor scholieren met een leerachterstand geld uit te keren aan scholen die zulke kinderen niet hebben. Zo heeft het Barlaeus Gymnasium, een eliteschool in het centrum van Amsterdam, onlangs 380.000 euro subsidie gekregen. Het ministerie van Onderwijs erkent dat de regeling, die sinds 1 januari geldt, ‘grofmazig’ is. ‘Het geld is bedoeld voor scholen die het het hardst nodig hebben. Je ziet nu dat het in enkele gevallen anders uitpakt’, aldus een woordvoerster van het departement dinsdag .

Ik ben benieuwd of onze verdelingskeuzes de toets der kritiek kunnen doorstaan. Hoe vaak verdelen we immers niet "eerlijk per leerling" terwijl we het eigenlijk bij een doelgroep willen laten uitkomen om er iets mee te doen dat we echt belangrijk vinden?

.. en als we dat dan doen, is het ook niet zo maar goed. Vandaag riep nog iemand over de leuke Ja-maar bijeenkomst: JA, maar.... hoeveel Agnieten mensen zijn daar nu helemaal geweest? Moeten we daar dan geld aan geven? Overigens was dit een opmerking nadat werd geconstateerd dat er te weinig geld zou zijn voor scholing van medewerkers.

Tsja, ook zelf niet naar die avond geweest, dacht ik. Zal ik het zeggen...?