Zo ver zijn we...

Daar zitten ze, mijn dochter en haar zangvriendin. Samen aan de maaltijd bij ons thuis. Vanavond krijgen ze beide hun A-diploma zang bij Quintus, de muziekschool in Kampen. Ze praten over muziek maken, zingen en nog veel meer. Ze hebben vooral veel plezier. Als ouders kun je er soms beter naar kijken en luisteren dan zelf veel te vragen. Wat je wilt weten, komt dan vanzelf.

Ook nu want het gesprek komt op school en daar ben ik zeker ook beroepshalve in geinteresseerd. Mariska vertelt over haar opleiding verpleegkunde bij Landstede en vooral over het leren in de praktijk. Ze werkt als eerste jaars nu 10 weken bij IJsselheem en dat leren heeft een geweldige impact op onze dochter. Waar in de eerste periode in verhalen nog sprake was van zorgvragers (een term uit een boek neem ik aan) gaan haar verhalen nu vooral over mensen van vlees en bloed. En dat die lang niet altijd zorgvragers zijn en vaak nukken hebben, weten wij als ouders al langer maar is voor onze dochter een spannende aangelegenheid.

Haar vriendin vertelt ook over haar opleiding. Grafisch ontwerp doet ze. Erg leuk, leuker dan op de middelbare school vooral omdat je zelf veel dingen op school maakt. Ze heeft nog niet zoveel idee wat ze er mee kan en wil worden. Ze heeft net een snuffelstage van een dag achter de rug die wel leuk was maar in dat bedrijf zou ze echt niet willen werken.

"Hé, dan zit jij op het Deltion!", het floept er uit voor ik er erg in heb. Ik bedoel er ook niks mee en vraag daarom meteen maar naar het mooie gebouw. Erg oranje vindt ze. Het verhaal stokt en neemt een andere wending. Stom had ik mijn mond maar gehouden.

Kijk zo ver zijn we nu. Uit de verhalen kan ik als bestuurder halen waar kinderen naar school gaan. Ik kan van hen horen en meemaken wat leren in, aan en van de praktijk en competentiegricht betekent. Van zorgvragers in een boek naar onwillige en vloekende ouderen in IJsselheem. Je zou het niet anders kunnen leren....