Zo ver zijn we...

Daar zitten ze, mijn dochter en haar zangvriendin. Samen aan de maaltijd bij ons thuis. Vanavond krijgen ze beide hun A-diploma zang bij Quintus, de muziekschool in Kampen. Ze praten over muziek maken, zingen en nog veel meer. Ze hebben vooral veel plezier. Als ouders kun je er soms beter naar kijken en luisteren dan zelf veel te vragen. Wat je wilt weten, komt dan vanzelf.

Ook nu want het gesprek komt op school en daar ben ik zeker ook beroepshalve in geinteresseerd. Mariska vertelt over haar opleiding verpleegkunde bij Landstede en vooral over het leren in de praktijk. Ze werkt als eerste jaars nu 10 weken bij IJsselheem en dat leren heeft een geweldige impact op onze dochter. Waar in de eerste periode in verhalen nog sprake was van zorgvragers (een term uit een boek neem ik aan) gaan haar verhalen nu vooral over mensen van vlees en bloed. En dat die lang niet altijd zorgvragers zijn en vaak nukken hebben, weten wij als ouders al langer maar is voor onze dochter een spannende aangelegenheid.

Haar vriendin vertelt ook over haar opleiding. Grafisch ontwerp doet ze. Erg leuk, leuker dan op de middelbare school vooral omdat je zelf veel dingen op school maakt. Ze heeft nog niet zoveel idee wat ze er mee kan en wil worden. Ze heeft net een snuffelstage van een dag achter de rug die wel leuk was maar in dat bedrijf zou ze echt niet willen werken.

"Hé, dan zit jij op het Deltion!", het floept er uit voor ik er erg in heb. Ik bedoel er ook niks mee en vraag daarom meteen maar naar het mooie gebouw. Erg oranje vindt ze. Het verhaal stokt en neemt een andere wending. Stom had ik mijn mond maar gehouden.

Kijk zo ver zijn we nu. Uit de verhalen kan ik als bestuurder halen waar kinderen naar school gaan. Ik kan van hen horen en meemaken wat leren in, aan en van de praktijk en competentiegricht betekent. Van zorgvragers in een boek naar onwillige en vloekende ouderen in IJsselheem. Je zou het niet anders kunnen leren....

Digitale wapenwedloop...

Niet voor de eerste keer: Een verwijzing naar een blog van Marc Deckers. Lees zijn blog over de digitale wapenwedloop tussen leerlingen en docenten.

U bent gewaarschuwd en dat voor US 3.95!

Twee keer kijken!

Mijn dochter speelt deze week in de musical LEF!. Dit jaar de schoolmusical van het Ichthus College en gebaseerd op RENT. Gister ben ik de eerste keer gaan kijken en vanavond ga ik nog eens. Ja, twee keer...want de eerste keer zie ik vooral mijn dochter en vanavond hoop ik vooral ook het geheel te zien.

In de musical LEF! wordt een jaar uit het leven van zeven jonge, talentvolle mensen en hun vrienden gevolgd. Ze kijken terug op hun dromen als twaalfjarige en wat er nu van terecht is gekomen. Studie kiezen, toekomst plannen, loopbaan uitstippelen: dat alles gaat niet zomaar.

LEF! is om allerlei redenen een geweldige voorstelling. Voor mij ook door de vertaling van Inge en Deirdre. Uit het nummer "Minutes" deze vraag: "In dagen, uren of toch minuten, seconden hoe meet ik eerlijk en echt de duur van een jaar?" Het antwoord: "Met je gevoel en in verbondenheid." Als kinderen (en volwassenen) dat leren begrijpen.....

LEF! is geweldig vooral ook vanwege spel en zang. Het spettert van het podium. Al die (45) jonge mensen die leven voor dit moment op het podium. Ze laten zien welk talent zij hebben. En zingen kunnen ze! Meerstemmig en zuiver.

RENT heb ik ook gezien in 2004 on Broadway. Sindsdien zit ook ik aan het verhaal vast. Een geweldig verhaal over het talent van mensen. Hoe het tot wasdom komt, afbreekt en verloren gaat.

...maar gister zag ik vooral die dochter die in een verstilde rol toch de ogen van haar vader ving. Hij was vast niet de enige die naar haar keek en zeker niet de enige met een brok in de keel. Knap gedaan meisie!

Promo musical Lef! - Jun09 from Christiaan Kanis on Vimeo.

Kom je hier werken?

Hoe aantrekkelijk is het onderwijs als werkkring? Een vraag die het afgelopen jaar regelmatig opspeelde en dan steevast werd gevolgd door een discussie rond de aanvangsalarissen. Oude denkwijzes voor een nieuwe generatie zoals blijkt uit het laatste onderzoek naar het werkbeleven van twintigers.

Driekwart van de twintigers vindt veertig uur per week werken onnodig, blijkt uit dat onderzoek. Jongerenonderzoeker Karin van Steensel concludeerde dat twintigers geen andere opdracht in het leven hebben dan gelukkig worden. „De generatie geboren tussen 1970 en 1989 is de eerste die het niet beter hoeft te hebben dan hun ouders”, verklaart Menno van der Veen (28) de parttimerstrend onder twintigers. Van der Veen is initiatiefnemer van de programmaserie ’Generatie 70/80’.

"Geld is voor hen dus geen motivatie. Werk is voor jonge mensen een manier van zingeving. Mijn vader zei altijd: ’Werk is niet altijd leuk. Daarom heet het werk.’ Maar voor de twintigers geldt veeleer: werk moet juist leuk zijn.” En twintigers willen creatief kunnen omgaan met hun eigen tijd. Negen tot vijf, veertig uur per week is passé. Met 32 uur werken in de week kun je eindeloos goochelen met je uren.”

Maar wat doen jongeren dan met al die vrije tijd? Van der Veen: „De hele dag blowen of computerspelletjes doen wordt niet cool gevonden. Sommigen schrijven in hun dagboek of doen iets van vrijwilligerswerk. Scholing en je zelf ontwikkelen is ook erg in.”

Het onderwijs kan juist in dit licht een aantrekkelijke werkgever zijn. Maar dan moeten we wel voorbij aan de ouderwetese arbeidsvoorwaarden die we hanteren. Ik kan me niet voorstellen dat een jong twintiger enthousiast wordt van ons taakbeleid of de rol van ons rooster. Nee, binnen komen, ruimte krijgen om je ding te doen, te scholen en te experimenteren bieden naar de behoefte van twintigers mogelijkheden. Hoe gaan we dat organiseren?

CV in Engels

Voor mijn reis naar Singapore in juli mocht ik een CV in het Engels opstellen. Nu ben ik vaker in het buitenland en met hulp van vertaalmachines op internet kwam ik best een eind. Gek hoeveel zaken een mens vergeet van zijn lessen. Of is veel van wat ik voor het CV nodig had mij niet geleerd op school?

Die vertaalmachines maken er overigens wel een potje van. Een woord gaat nog maar van bovenstaande tekst maakt de Bing translater dit in het Engels:(http://www.microsofttranslator.com/)

For my trip to Singapore in July i was a resume in English. Now i am more abroad, and with the help of vertaalmachines on the Internet, i was best to put an end. Crazy how many cases a person forget his lessons. Or is much of what i needed for your resume to me not learnt at school?

Daar heb je als docent geen scanner voor nodig om te weten dat er een hulpmiddel is gebruikt. De moraal voor jonge lezers is daarom: Beware pupils! Before you know you write down something that is nonsense! (Ter geruststelling ook BING)

Disney en school

Afgelopen maandag waren Karin en ik 25 jaar getrouwd en dus speelde de vraag "Hoe gaan we dat vieren?" In kleine kring vonden we en uiteindelijk hebben we de opbrengst uit ons huwlijk, onze kinderen, gevraagd wat ze graag wilden. Uit één mond klonk aan tafel: "Disneyland Parijs!" en als je het vraagt moet je het doen.... Om meteen maar kleur te bekennen het waren drie fantastische dagen en zelfs daar heb ik iets gezien wat met onze organisatie te maken heeft.

In Disneyland zijn vier werelden: Fantasyland, Discoveryland, Frontierland en Advertureland. Vier keer een ander thema met eigen atracties. Vier keer een wereld om in te verdwalen maar tegelijk en overduidelijk is Disneyland één park. Lijkt dat niet op de manier waarop wij met elkaar omgaan in het voortgezet onderwijs van Landstede/SSCO?

Maar in Disney is het gezamenlijk wel flink pittiger. Alle Franse medewerkers wensen je in hun beste Engels: "Have a nice day" Dat is een prestatie van formaat in het Franse land. Het maakt Disneyland ook tot een Amerikaanse enclave vlak bij Parijs.

Zitten we daar ver vanaf? Ik weet het soms niet maar ben regelmatig verrast. Zo was ik met een delegatie op bezoek in TalentStad en werkelijk iedereen die ons op de gang passeerde wenste ons een goede morgen of een hallo. Het maakt meer verschil dan we ons bewust zijn, mag dat dan coperate identity zijn?