Ditmer is deze week in Hongarije, in Pápa om precies te zijn. Hij is er samen met 25 andere leerlingen van het Ichthus College in een internationale uitwisseling. Pápa is een partner stad van de gemeente Kampen en met Europese subsidie kunnen jongeren daar en hier met elkaar kennismaken.
In de aanloop maakten de leerlingen een reisboek. Daardoor wisten ze vooraf al veel van het land. Al snel daarna kwam ook de vraag naar de mogelijkheid om digitaal verslag te doen. Het werd uiteindelijk een NING-netwerk waarin niet alleen verslagen (blogs) van de leerlingen staan maar ook het hele weekprogramma. Straks staan er ook de foto's en filmpjes die leerlingen in Hongarije maakten. Je vindt de website op dit adres: http://papa2009.ning.com/
Leuk om te zien hoe zo'n middel leerlingen in contact houdt met elkaar en met thuis. Als ouder leef ik mee en heb ik er een goed gevoel bij... De digitale snelweg leverde overigens al eerder uitkomst. Mijn zoon had al voor dat hij afreisde contact met Csipi, de jongen die hem ontvangt in Hongarije. Via MSN hadden ze elkaar zo gevonden.....
Volgend jaar zou het NING-netwerk ook onderdak moeten bieden aan de Hongarijen en zouden we dan ook de chat-functie durven aan zetten....?
15 okt 2009
13 okt 2009
VMBO... echt wel!
Het VMBO bestaat 10 jaar en dus is het feest! Alleen deze zin kan al de wenkbrauwen doen fronsen want menig Nederlander denkt bij het VMBO niet direct aan een feestje. "VMBO?, dat is toch een no go zone...?"
Hoe anders is de werkelijkheid. Jaarlijks ontvangen ongeveer 100.000 jongeren een VMBO-diploma. Daarmee kan het VMBO-diploma als een eerste belangrijke mijlpaal in het Nederlandse onderwijsstelsel gezien worden. Het VMBO biedt dan ook aan veel jongeren een stevige basis voor hun verdere onderwijsloopbaan. De doorstroomcijfers en slaagcijfers zijn in het VMBO bovendien aanzienlijk beter dan in het HAVO/VWO en dat met een doelgroep die "minder makkelijk" leert.
Nee, het is vooral het imago dat het VMBO parten speelt. We zijn in Nederland zo ingesteld op "hoger" en "lager" onderwijs dat we vergeten zijn dat het talent van Nederland overal voorkomt. Aan het onderwijs de opdracht om dat talent bij elk kind te herkennen en te laten bloeien. Dat doen we in het VMBO anders dan in het HAVO/VWO zoals we dat bv. ook anders doen in de Jenplanschool die we hebben.
Daarbij hoort de vraag of we voor de jongeren in het VMBO de goede dingen doen en of we die dingen goed doen. Opbeurend is dan ook het laatste onderzoek onder schoolverlaters van het VMBO. Het laat zien dat de gediplomeerde VMBO-schoolverlaters best tevreden zijn met de gevolgde opleiding in het VMBO. De oud VMBO'ers roemen de breedte en de diepgang, de beroepsvoorbereiding en de begeleiding. Meest gehoorde kritiekpunten lijken, achteraf bezien, dat de opleiding zelfs nog iets pittiger en uitdagender had mogen zijn, terwijl docenten nog iets strenger mogen zijn in hun beoordeling.
Klik hier voor het gehele onderzoeksrapport.
Het probleem van het VMBO is dus niet de inhoud maar veel meer het imago en onze angst voor leerlingen die "anders zouden zijn". Gelukkig hadden we dat in onze scholengroep al snel gezien. Daarom is VIA in Kampen zo'n fantastisch gebouw geworden en staat er op TalentStad in Zwolle: VMBO echt wel! Dat zouden meer VMBO-scholen moeten doen in plaats van de mavo weer in te voeren.....
Hoe anders is de werkelijkheid. Jaarlijks ontvangen ongeveer 100.000 jongeren een VMBO-diploma. Daarmee kan het VMBO-diploma als een eerste belangrijke mijlpaal in het Nederlandse onderwijsstelsel gezien worden. Het VMBO biedt dan ook aan veel jongeren een stevige basis voor hun verdere onderwijsloopbaan. De doorstroomcijfers en slaagcijfers zijn in het VMBO bovendien aanzienlijk beter dan in het HAVO/VWO en dat met een doelgroep die "minder makkelijk" leert.
Nee, het is vooral het imago dat het VMBO parten speelt. We zijn in Nederland zo ingesteld op "hoger" en "lager" onderwijs dat we vergeten zijn dat het talent van Nederland overal voorkomt. Aan het onderwijs de opdracht om dat talent bij elk kind te herkennen en te laten bloeien. Dat doen we in het VMBO anders dan in het HAVO/VWO zoals we dat bv. ook anders doen in de Jenplanschool die we hebben.
Daarbij hoort de vraag of we voor de jongeren in het VMBO de goede dingen doen en of we die dingen goed doen. Opbeurend is dan ook het laatste onderzoek onder schoolverlaters van het VMBO. Het laat zien dat de gediplomeerde VMBO-schoolverlaters best tevreden zijn met de gevolgde opleiding in het VMBO. De oud VMBO'ers roemen de breedte en de diepgang, de beroepsvoorbereiding en de begeleiding. Meest gehoorde kritiekpunten lijken, achteraf bezien, dat de opleiding zelfs nog iets pittiger en uitdagender had mogen zijn, terwijl docenten nog iets strenger mogen zijn in hun beoordeling.
Klik hier voor het gehele onderzoeksrapport.
Het probleem van het VMBO is dus niet de inhoud maar veel meer het imago en onze angst voor leerlingen die "anders zouden zijn". Gelukkig hadden we dat in onze scholengroep al snel gezien. Daarom is VIA in Kampen zo'n fantastisch gebouw geworden en staat er op TalentStad in Zwolle: VMBO echt wel! Dat zouden meer VMBO-scholen moeten doen in plaats van de mavo weer in te voeren.....
8 okt 2009
UP and GO
Eergister las ik in Trouw dat in een mondiaal vergelijk Nederland de nummer 6 positie inneemt van landen waar je het best kunt zijn. Noorwegen was "the best place to live" en daarna volgden Australië, IJsland , Canada en Ierland...
Ooit een van deze "betere" landen overwogen? Als ik naar het TV- programma "Ik vertrek" kijk, stel ik vast dat de meeste mensen niet aan deze landen denken voor het opbouwen van een betere toekomst. De geportretteerde vertrekkers trekken liever naar Frankrijk (nummer 17) en Spanje (14) als ze op zoek gaan naar een beter leven. (Overigens vaak een camping of een hotel waar ze harder werken dan ooit...) Het TV-programma is een succes en appelleert m.i. vooral aan het gevoel dat in Nederland het glas half leeg is. We zeuren en zeiken wat af als het over de kwaliteit van ons land gaat en willen niet zien wat er bereikt is en waar mensen zich voor inspannen.
Om daar wat tegenwicht aan te bieden zou iedereen voor zichzelf kunnen bedenken hoe je met waardering spreekt over wat beter kan. "UP and GO" als credo voor een mentaliteit van aanpakken in plaats van zeiken. Een mooi voorbeeld vond ik gisteravond toen ik terug kwam van de Rotary.
Ik belandde namelijk in de "Avond van het onderwijs 2009". Een "goed nieuws" show waarin niet alleen prima ambasadeurs te zien waren maar vooral ook naar voren kwam waar het in het onderwijs om gaat: Betrokkenheid, kennis, passie en vakmanschap. Hoezo: "Er is iets mis met het onderwijs?" Volgens de docenten die aan het woord kwamen, is het er prima werken en krijg je er veel voor terug. Bekijk de uitzending en waardeer ook het ministerteam. Als in Singapore : "het ministerie in verbinding met het veld!" Mooi gedaan.
Ooit een van deze "betere" landen overwogen? Als ik naar het TV- programma "Ik vertrek" kijk, stel ik vast dat de meeste mensen niet aan deze landen denken voor het opbouwen van een betere toekomst. De geportretteerde vertrekkers trekken liever naar Frankrijk (nummer 17) en Spanje (14) als ze op zoek gaan naar een beter leven. (Overigens vaak een camping of een hotel waar ze harder werken dan ooit...) Het TV-programma is een succes en appelleert m.i. vooral aan het gevoel dat in Nederland het glas half leeg is. We zeuren en zeiken wat af als het over de kwaliteit van ons land gaat en willen niet zien wat er bereikt is en waar mensen zich voor inspannen.
Om daar wat tegenwicht aan te bieden zou iedereen voor zichzelf kunnen bedenken hoe je met waardering spreekt over wat beter kan. "UP and GO" als credo voor een mentaliteit van aanpakken in plaats van zeiken. Een mooi voorbeeld vond ik gisteravond toen ik terug kwam van de Rotary.
Ik belandde namelijk in de "Avond van het onderwijs 2009". Een "goed nieuws" show waarin niet alleen prima ambasadeurs te zien waren maar vooral ook naar voren kwam waar het in het onderwijs om gaat: Betrokkenheid, kennis, passie en vakmanschap. Hoezo: "Er is iets mis met het onderwijs?" Volgens de docenten die aan het woord kwamen, is het er prima werken en krijg je er veel voor terug. Bekijk de uitzending en waardeer ook het ministerteam. Als in Singapore : "het ministerie in verbinding met het veld!" Mooi gedaan.
5 okt 2009
Kledingvoorschrift
Regelmatig en met een stelselmatig te lage frequentie werk ik aan mijn conditie. De laatste tijd doe ik dat bij Achmea. Gezwicht voor de kortingsregeling van mijn verzekeraar ben ik er inmiddels twee jaar vaste klant.
Hoe vreemd keek ik dan ook op dat ik de laatste keer bij vertrek werd aangesproken op mijn kleding. Ik train in een hemd zonder mouwen en in de kledingvoorschriften schijnt te staan dat ik gehouden ben aan hempjes met mouwen. De nog jonge medewerker sprak me er bescheiden op aan en ik mompelde iets van "O, dat wist ik niet maar oké als dat de regels zijn..." Ik vond het vervelend. Voor de spiegel vind ik dat ik er netjes uitzie in wat ik bij Achmea aan heb en zo aangesproken worden doet je toch vermoeden dat dat niet zo is. "Heb ik daar twee jaar voor getraint", dacht ik.
Nog in gedachten liep ik naar beneden om me te douchen. Toen viel mijn oog op de reclame uitingen van het Healthcentre. Allemaal vrouwen met mouwloze hempjes. Zouden voor deze jonge vrouwen andere kledingsvoorschriften gelden dan voor oude mannen? Ik was er niet zo zeer benieuwd naar als wel geërgerd over. Was ik soms niet goed genoeg...?
Bij vertrek schoot ik een medewerker aan om mijn observatie over de kledingsvoorschriften en de reclame-uitingen te delen. "Zou kunnen" was haar enige commentaar. Ik kreeg geen poot aan de grond en toen werd ik pas echt pissig. Je kunt mij wel aanspreken maar dan wil ik ook zelf nog iets kunnen zeggen. Anders zoek ik wel een ander centre waar ik wel in mijn hemd kan staan.
Thuisgekomen vertelde ik mijn belevenis aan mijn vrouw. Ik was al vast besloten een klacht te schrijven maar haar commentaar was alleen: "Ik dacht dat je alleen lekker wilde sporten? Waarom maak je dan toch zo'n toestand?"
Weg was mijn opgewonden gevoel de wereld te verbeteren door een onrechtvaardigheid aan de kaak te stellen. Gelukkig voor mezelf en Achmea ben ik getrouwd! Maar deze blog kwam er wel van omdat je er ook aan kunt zien wanneer de klanten geïrriteerd worden: Als er niet naar ze geluisterd wordt.
Hoe vreemd keek ik dan ook op dat ik de laatste keer bij vertrek werd aangesproken op mijn kleding. Ik train in een hemd zonder mouwen en in de kledingvoorschriften schijnt te staan dat ik gehouden ben aan hempjes met mouwen. De nog jonge medewerker sprak me er bescheiden op aan en ik mompelde iets van "O, dat wist ik niet maar oké als dat de regels zijn..." Ik vond het vervelend. Voor de spiegel vind ik dat ik er netjes uitzie in wat ik bij Achmea aan heb en zo aangesproken worden doet je toch vermoeden dat dat niet zo is. "Heb ik daar twee jaar voor getraint", dacht ik.
Nog in gedachten liep ik naar beneden om me te douchen. Toen viel mijn oog op de reclame uitingen van het Healthcentre. Allemaal vrouwen met mouwloze hempjes. Zouden voor deze jonge vrouwen andere kledingsvoorschriften gelden dan voor oude mannen? Ik was er niet zo zeer benieuwd naar als wel geërgerd over. Was ik soms niet goed genoeg...?
Bij vertrek schoot ik een medewerker aan om mijn observatie over de kledingsvoorschriften en de reclame-uitingen te delen. "Zou kunnen" was haar enige commentaar. Ik kreeg geen poot aan de grond en toen werd ik pas echt pissig. Je kunt mij wel aanspreken maar dan wil ik ook zelf nog iets kunnen zeggen. Anders zoek ik wel een ander centre waar ik wel in mijn hemd kan staan.
Thuisgekomen vertelde ik mijn belevenis aan mijn vrouw. Ik was al vast besloten een klacht te schrijven maar haar commentaar was alleen: "Ik dacht dat je alleen lekker wilde sporten? Waarom maak je dan toch zo'n toestand?"
Weg was mijn opgewonden gevoel de wereld te verbeteren door een onrechtvaardigheid aan de kaak te stellen. Gelukkig voor mezelf en Achmea ben ik getrouwd! Maar deze blog kwam er wel van omdat je er ook aan kunt zien wanneer de klanten geïrriteerd worden: Als er niet naar ze geluisterd wordt.
2 okt 2009
Sweet Sixteen
Vandaag is Cathalijne 16 geworden! Een hele leeftijd en de vraag is natuurlijk altijd met welk feestje en met welk kado dat het best kan worden gevierd...
Nu kijken mijn kids naar de meest vreselijke programma's en bij MTV dus ook naar "Sweet sixteen". Een Amerikaans docudrama waarin de verjaardag van rijke lui's kind wordt gevolgd. Ook ik heb daar wel eens naar gekeken en vol afschuw gezien dat zelfs een Hummer dan op het verlanglijstje kan staan. Niet dat dat tot gelukkige gezichten leidde want het feestje van het verwende nest moest natuurlijk besloten worden met een champagne buffet en een optreden van Bon Jovi en laten die nu niet kunnen....
Dat ouders dat doen....en dan nog denken dat hun kinderen er beter van worden.... Nee, daar geloof ik niet in en dat weet ook mijn dochter. Maar de afgelopen tijd maakte ze graag het grapje dat ze een feestje wilde, een scooter en o ja een camera want die was ze kwijt. Maar sinds ik met mijn zoon naar een jeugdvoorstelling ben geweest en haar vertelde dat ik daar geleerd had dat "alles wat je bezit uiteindelijk bezit van je neemt", heeft ze me niks meer gevraagd. Ze wilde alleen geld om te shoppen in Amsterdam...
Ik hoop dat ze morgen nog weet wat bezit met haar doet als ze met haar beste vriendin en het kadogeld gaat shoppen. Het zal haar niet bescheiden maken vrees ik maar naar ik hoop wel kritisch. Dat is nodig in een comsumptiemaatschappij die we inmiddels ook hier in Nederland zijn.
Nu kijken mijn kids naar de meest vreselijke programma's en bij MTV dus ook naar "Sweet sixteen". Een Amerikaans docudrama waarin de verjaardag van rijke lui's kind wordt gevolgd. Ook ik heb daar wel eens naar gekeken en vol afschuw gezien dat zelfs een Hummer dan op het verlanglijstje kan staan. Niet dat dat tot gelukkige gezichten leidde want het feestje van het verwende nest moest natuurlijk besloten worden met een champagne buffet en een optreden van Bon Jovi en laten die nu niet kunnen....
Dat ouders dat doen....en dan nog denken dat hun kinderen er beter van worden.... Nee, daar geloof ik niet in en dat weet ook mijn dochter. Maar de afgelopen tijd maakte ze graag het grapje dat ze een feestje wilde, een scooter en o ja een camera want die was ze kwijt. Maar sinds ik met mijn zoon naar een jeugdvoorstelling ben geweest en haar vertelde dat ik daar geleerd had dat "alles wat je bezit uiteindelijk bezit van je neemt", heeft ze me niks meer gevraagd. Ze wilde alleen geld om te shoppen in Amsterdam...
Ik hoop dat ze morgen nog weet wat bezit met haar doet als ze met haar beste vriendin en het kadogeld gaat shoppen. Het zal haar niet bescheiden maken vrees ik maar naar ik hoop wel kritisch. Dat is nodig in een comsumptiemaatschappij die we inmiddels ook hier in Nederland zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)