Halveringstijd...

Als je kijkt naar de frequentie waarmee ik over de jaren schrijf in deze blog, kun je voorspellen wanneer het stopt. Leverde ik in het eerste jaar 124 keer een gedachte af, in 2008 was dat 74 keer en nu staat de teller op 38. Het schijnt het voorland van alle bloggers te zijn: eens stopt de behoefte om te delen en is de vut er uit.

Eigenlijk is de situatie erger dan uit de getallen blijkt: In 2008 en 2009 zorgen met name de buitenlandse reizen voor een veelvuldig gebruik van deze weblog. De gewoonte om de dag te beginnen met een verhaaltje bestaat al lang niet meer... helaas? of beter zo?

Wie me volgt, zal het ook wel moeilijk hebben. Zoveel onregelmatigheid houdt niemand vol.

Als ik nog eens grasduin in de vruchten van mijn toetsenbord, kom ik op 50 en 101 twee eerdere momenten tegen, waarop ik schrijf over waarom ik blog. Ik was ze beide al vergeten, net als ik het bloggen vergeten was na de zomervakantie. Toch vertellen die verhaaltjes uit 2007 nog steeds wat ik met bloggen heb.

Als goed voornemen noteer ik daarom in mijn agenda: Vaker bloggen. Het geeft me, ook later, zicht op wat ik doe en denk.