Het moet gezegd...

Ja, ik ben 51 en 50 jaar lang vond ik dat alles wat ik in het leven heb bereikt te danken is aan mezelf. Zelf gekozen, zelf gedaan, zelf gestuurd en dus mijn prestatie. Maar het laatste jaar merk ik dat ik daar minder zeker van ben en vorige week zag ik in dat het misschien toch allemaal net iets anders ligt.

Vorige week overleed namelijk de moeder van mijn beste jeugdvriend en de avond voor de begrafenis trof ik hem. We zaten aan tafel in zijn ouderlijk huis en dronken, net als vroeger, thee. We hadden elkaar weer jaren niet gezien maar het was alsof de tijd had stil gestaan. Na 35 jaar verstaan we elkaar nog steeds als de beste. Ik kan zelfs vooraf voelen wat hij straks gaat zeggen. Vriendschap voor het leven.

Maar er is ook een deel dat we niet van elkaar kennen. In de laatste 25 jaar heb ik in het onderwijs gewerkt en me opgeklommen naar steeds hogere baantjes. Niet gek voor een matig student die voor de lerarenopleiding naar Groningen ging.

Hoe anders ging het aan de andere kant van de tafel. Hij had altijd meer talent dan ik. Studeerde de eerste jaren aan de universiteit maar aan het echte werk kwam hij daarna nooit toe. Eerst trok de muziek aan hem en daarna ook nog wat andere dingen. Hij werkte als kok, als schipper op de bruine vloot en als postbode. Hij stond ook nog even voor de klas en doet nu opvangwerk voor jongeren.

Als er ergens op aarde een presente medemens te vinden is dan zit hij daar tegenover me aan de tafel. Wat kan hij dat goed, luisteren, in contact blijven en alles accepteren wat langs komt. Kwaliteiten waarom ik hem waardeer. Kwaliteiten ook die niet in maatschappelijk aanzien staan en niet leiden tot streepjespakken en rozedassen. Ja, aan onze kleding is te zien hoe verschillend we gevaren zijn.

Is dat dan de prestatie die ik leverde en heb ik dat dan beter gedaan hij? Ik denk het niet. Hij zit nu in werk waarin hij zijn talenten ten volle kan inzetten en ik ook. Het enige verschil is dat hij daarvoor nauwelijks betaald krijgt en ik te veel.