Afgelopen vrijdag vertelde Wim Kuiper, directeur van de besturenraad, mij een verhaal dat me op dit punt verder hielp. Hij liet me zien dat er ruwweg twee manieren zijn om een agenda te voeren: Om zaken te waarderen of om een opdracht of doel te stellen. (klik op de afbeelding voor een vergroting) De eerste benadering staat meer in een RK-traditie, de tweede in een PC-traditie. Het laat zich raden dat het appèl een grotere rol speelt in mijn scholen. Maar de uitvergroting daarvan kan leiden tot een te grote bescheidenheid of juist een te groot fanatisme en blijvende onvrede.
Als we aan de koffietafel ons eigen werk uitvergroten doen we dat veelal langs de weg van het appèl en stranden dan in wat nog moet en nog niet klaar is of juist in te grote bescheidenheid. We focussen op de meerwaarde van het onderwijs en communiceren vooral ook onze onvrede. Het is immers nooit genoeg of het ligt niet aan ons. Opgenomen als we zijn, vergeten we dat aan de waarde van het onderwijs niet getwijfeld hoeft te worden. De pure opdracht het talent van kinderen te herkennen en dit te helpen te ontwikkelen, is immers van alle tijd. We doen dat anders dan vroeger. We doen het zelfbewust en dienstbaar en vooral omdat we er zelf in geloven van waarde te zijn. Als we dat communiceren zijn we makkelijker, begrijpelijker en aantrekkelijker. Het hoeft niet af te zijn om mooi te zijn en het hoeft klaar te zijn om er van te genieten.
Zo klinkt deze blog toch weer als een appèl. Het appel om meer focus te leggen bij de waarde in plaats van de meerwaarde van het onderwijs. Ook ik blijf immer een gereformeerde jongen.
0 reactie(s):
Een reactie posten