Weet je wat jij kan?

De titel van deze post is vaak de slotzin van een misgelopen conversatie. Je kunt hem denken als je gesprekspartner iets uitkraamt waar je stil van wordt, of zeggen als je een eind wilt maken aan het gesprek. In beide gevallen leidt de zin tot een volledig afhaken.

In onze scholen hebben we altijd wel met tenminste één ouder conversaties die zo dreigen te eindigen. Professioneel gezien willen en mogen we dat niet, maar soms komen de dingen zo op de huid dat we opkomen voor onszelf en onze collega's.

Mij gebeurde dat toen een ouder het volgende op een publiek weblog schreef:

"En dan hebben we het nog niet eens gehad over de grote sommen geld die scholen als het Agnietencollege oppotten in hun reservepot. Geld dat aan het verzorgen van voldoende lesuren voor leerlingen had moeten worden besteed. Dus geld dat niet wordt uitgegegven aan het aanstellen van docenten.Het lijkt wel of onderwijsinstellingen denken dat ze "bedrijfje" moeten gaan spelen met hun managementstructuur en visie op geld uitgeven. Vergeet niet dat u uit de overheidskas bekostigd wordt. Geld dat wij nota bene als burgers in de vorm van belasting afdragen. Letterlijk ...Ons geld..."

Het deed me wat omdat ik weet dat in ons geval de totale "opgepotte reserve" minder dan de helft is van wat de overheid zegt dat een minimum moet zijn. Het deed me wat omdat ik verantwoordlijk ben voor dat financieel beleid en er elke cent van kan en wil verantwoorden.

Het stomme is dat we ook als instelling:

• de verantwoording publiek nemen, iedereen kan lezen wat we in bezit hebben
• een risico nemen omdat we kinderen van nu een goede toekomst willen bezorgen.

en nog krijgen we dit over ons heen. Ik plof....!


Maar dieper beschouwd heb ik geen verschil van mening met deze ouder: Kinderen verdienen alles wat ze nodig hebben om te groeien tot wie ze zijn en daarvoor ontvangen wij van de overheid geld.

Ik ben er trots op bij te dragen aan een offensief financieel beleid. Kom maar op!