Hiep, hiep, hoera

Vandaag ben ik 49 geworden. Aanleiding voor veel bezoek en telefoontjes in het weekend. Steevast wordt dan naar mijn leeftijd gevraagd en tegen beter weten in hoor ik me zelf liegen dat ouder worden niet erg is. "Je ziet de dingen scherper en bent meer je zelf" ... pfff als ik dat toch eens meende. Afhankelijk van de leeftijd knikken of schudden de toehoorders. 't Is allemaal een kwestie van perspectief zullen we maar zeggen.

Vanavond belde mijn broer die bij het Mauritshuis werkt. Hij kan werkelijk geweldig schrijven. Begonnen met tentoonstellingsteksten ligt zijn lat inmiddels hoger en lees je zijn naam op menig cover. Maar schrijven kost hem ook moeite en steeds vaker vraagt hij zich af waar de drive vandaan komt. Toen we dat bespraken bleken we beide bezig met het zelfde bewijs: Laten zien dat je het wel kan. Ik wist dat wel van mezelf maar niet van hem.

Thuis hadden mijn ouders hoge verwachtingen. Oke, we mochten falen, liever zelfs dan uitblinken, maar altijd werden we gemeten naar onze eigen capiciteit. Nu dacht ik vroeger dat ik niet al te veel kon. Ik bleef immers zitten in klas 2 omdat ik de tafels niet kende en zo weinig zelfvertrouwen had dat ik aan het eind van elke schooldag dacht dat ik de grootste sukkel van de klas was. Ik denk dat ik me daarom nog steeds uit de naad werk om te laten zien dat ik wel wat kan.

Toen ik mijn broer ophing, kwam mijn dochter binnen. In tranen vertelde ze dat ze een beroerd rapport verwachte. Ze was er mee aan, was bang het niet te redden en voorspelde me boze brieven van school, afstroom en zittenblijven. Wat ze er aan moest doen wist ze niet. Ze durfde het niemand zeggen. Ik voelde me vader.

Samen keken we wat er te doen was. Ik met vragen zij met vragen. De slotsom was duidelijk: Laten zien dat je het wel kan. pfff.. ouder worden is misschien toch niet zo gek: Je hebt tenminste geschiedenis waarmee je een ander verder kunt helpen...

Ik hoop dat de docenten van mijn dochter deze blog lezen. We willen namelijk graag hulp.