Hunkerbrein

Ik was een jaar of twaalf en rookte mijn eerste cigarette op de boerderij van mijn pake. Alle grote jongens rookten en dus deed ook ik mee. Groen werd ik er van en "nooit meer" was mijn enige gedachte. Maar als je eenmaal meegedaan hebt, bieden ze het opnieuw aan. Ik weerstond de druk en met een schoon geweten en schone longen kwam er een voorlopig einde aan mijn rookcarrière.

Roken? Jaren gedaan. Mijn vriendin deed het en dus echt verslingerd aan geweest... Zelfs na tien jaar nog eens opnieuw begonnen. Maar nu zo vies dat ik het alleen doe als ik basgitaar speel in een rokerige kroeg. En dat heeft eigenlijk niet eens effect!

Het zou natuurlijk leuk zijn om te denken dat ik uniek ben, omdat ik kan snuffelen aan verboden zaken zonder dat ik meteen behoefte heb aan meer. Dat valt een beetje tegen. Zo blijkt uit onderzoek dat van de honderd mensen die regelmatig cocaïne gebruiken, er ‘maar’ 15 echt verslaafd raken. Hetzelfde geldt voor alcohol. Van de mensen die zich inlaten met risicovolle kansspelen, ontwikkelt 6 procent serieuze gokproblemen. Nicotine blijkt de meest verslavende stof: 30 procent van de gelegenheidsrokers ontwikkelt op den duur een serieus nicotine-probleem.

Ik heb in ieder geval een aantal jeugdvrienden die er nooit van los zijn gekomen. Rochelend staan ze op en aan hun huid is te zien dat ze roken. Dat geeft te denken maar zal mijn kinderen niet weerhouden zelf dingen te proberen en (hopelijk) weer weg te leggen!

Waarom raakt de een gemakkelijker afhankelijk van kicks dan de ander?