Als je de 100 passeert...

Nu ik hier mijn 101ste blogje schrijf, lijkt het me gepast even stil te staan bij dat getal.

Mijn grootvader werd 101 en vanaf die tijd leefde de hele Runia-familie met de idee dat het leven een eeuw duurde. Wij waren immers een sterk geslacht en maakten ons geen zorgen. Sterke harten en grote longen deden ons vermoeden dat het in de genen zat. Toen mijn vader op zijn 64ste overleed, drukte dat niet alleen de stemming maar vooral ook onze levensverwachting. Aan alle overmoed kwam zo een eind.

Bij 101 mensen jaren weet je dat wat komt korter is dan wat was. Zou dat voor mijn blog ook zo zijn? Als ik naar mijn maandfrequenties kijk dan zie ik dat mijn goede voornemen, elke dag te schrijven, heeft plaatsgemaakt voor een meer haalbare doelstelling. Om me niet te branden, noem ik niet het getal. Een aanpak die overeen komt met menig onderwijsmanager met wie ik in deze tijd de schoolbeleidsplannen bespreek. Zij weten maar al te goed dat een te uitgesproken doelstelling tot menig slapeloze nacht kan leiden....

Het plezier dat het schrijven van deze blog me schenkt, is er nog steeds. Bij 50 beschreef ik wat er me in aantrekt. Toch merk ik ook dat de blog minder dominant in mijn denken zit. In de eerste maanden dacht ik overdag vaak: "Dat is leuk voor mijn blog!" Nu denk ik bij het schrijven vaak: "Wat heb ik vandaag meegemaakt?"

Zo kan de aandacht verslappen en dat brengt me terug bij het schrijven van plannen. Of het nu strategieplannen of schoolplannnen zijn.. Het zijn vooral instrumenten om je bij de les te houden. Net als deze blog.